Περιμένοντας

Περιμένω...περίμενα...θα περιμένω...

πόσες φορές έχουμε βάλει αυτό το ρήμα στις προτάσεις μας...πόσες φορές έχει τυλίξει την αγωνία μας,την απογοήτευσή μας,τις ελπίδες μας...το παρόν,το παρελθόν και το μέλλον μας...

έχουμε στηριχτεί σε αυτό το περίμενε...το έχουμε προτάξει μπροστά σε πολλές σειρήνες και δελεαστικές προτάσεις...έχει κρύψει τη δειλία μας και το φόβο μας,πίσω από την-για άλλους- τεμπελιά και αναποφασιστικότητα μας.

έχω ζήσει πολλά περίμενε...έχω αντέξει και έχω υπομείνει ακόμα, πολλά απ'αυτά...

άλλοτε σαν άσπρα σύννεφα σε μπλε ουρανό και άλλοτε σαν μαύρα νερά μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας, έχουν οδηγήσει τη ζωή μου και έχουν αποφασίσει για μένα...

παραδόξως δε θα μιλήσω για τα περίμενε του πόνου...αλλά για εκείνα που το χαμόγελο σχεδίασαν στο πρόσωπό μου...

πολλές φορές η ιδέα και μόνο του περίμενε ήταν αρκετή για να είμαι ευτυχισμένη...να γελάω κρυφά στη σκέψη του μέλλοντος, να κάνω όνειρα και σχέδια για τη στιγμή που αυτό που τόσο περιμένω θα έρθει...

"Θα γίνει έτσι ή ίσως και έτσι...και θα κάνω αυτό ή εκείνο...μα με ξέρω...θα γελάσω,θα κλείσω με τα χέρια το μισάνοιχτο στόμα μου, θα δακρύσω...ίσως και να κλάψω δε ξέρω...και μετά θέλω να γίνει αυτό...ναι αυτό...θα είναι τόσο όμορφα..."

αρνούμαι όμως να σκεφτώ όλα αυτά τα μικρά αγκάθια που μπορεί να φέρει αυτό που περιμένω και φυσικά...αρνούμαι να σκεφτώ μήπως τελικά με διαψεύσει αυτό το ίδιο περίμενε...

και ναι...με έχει ξεγελάσει πολλές φορές ως τώρα...με έχει γελοιοποιήσει μπροστά στα ίδια μου τα όνειρα και με έχει αδειάσει από κάθε εκδοχή της φαντασίας μου...

να περιμένεις κάτι και όταν έρχεται να περνάει και να μη νιώθεις καν την αύρα του...να το βλέπεις να σε ξεπερνά,να σε γεμίζει ως πάνω,να στέκει σα θηρίο μπροστά σου-ικανό να σε βουλιάξει στην ορμή του- και εσύ να στέκεσαι απλά και να το κοιτάζεις...να το κοιτάζεις και να μη μοιάζει καμιά εικόνα του με όσα είχες φανταστεί...

τίποτα από το πολυπόθητο περίμενε να μη σου θυμίζει τις στιγμές που ήθελες να ζήσεις.

και νιώθω κάπως έτσι τώρα...πάλι μετά από καιρό...

το περίμενε έγινε πάγωμα στο χαμόγελο, στο αίμα, στο σώμα...

τα όνειρα ποδοπατήθηκαν από τις στιγμές που θα αναβληθούν...

η αγωνία και το άγχος αργά και βασανιστικά έδιωξαν όλη την ευτυχία που για λίγα δευτερόλεπτα κατάφερε να απλωθεί παντού...

δε λέω...δειλά η ελπίδα επανέρχεται και τα όνειρα ανασταίνονται και το χαμόγελο βρίσκει τη ζωηράδα του στο πρόσωπό μου...

τίποτα όμως δε θα με κάνει να ξεχάσω πως για ακόμα μια φορά,το περίμενέ μου με πρόδωσε.

ένα περίμενε...που δεν ήξερα πως να υποδεχτώ.

08.12.2010

Be brave

"Η αγάπη είναι μια πράξη εγωιστική..."

σε θυμάμαι να μου το λες με πόνο και γνώση και εγώ σ'αψήφησα και γέλασα...
δε γίνεται σου απάντησα...όταν αγαπάς και βάζεις τον άλλον στην καρδιά σου πως μπορείς να είσαι εγωιστής...
μα δε μιλάω για αυτή τη περίπτωση μου απάντησες...μιλάω γι'αυτήν την άλλη περίπτωση,που αν και στο απεύχομαι,σίγουρα κάποια μέρα θα βρεθείς...και θα με καταλάβεις...

και πέρασε ο καιρός και κατάλαβα...μια φορά...δύο φορές...τρεις φορές...και μετά άρχισα να το βλέπω αυτό που μου είπες παντού τριγύρω...να το αναγνωρίζω τώρα πια πίσω από ξεσπάσματα,τελεσίγραφα,διλήμματα...βλέμματα,αποστάσεις και γενναίες θυσίες...

Και ντράπηκα που το έκανα σε σένα...μα τιμωρήθηκα αν θες να ξέρεις...πληρώθηκα με το ίδιο νόμισμα...και να και τώρα ακόμα...κέρματα εκδίκησης μου καταστρέφουν τη γαλήνη...

για μένα μόνο...εγωιστικό!

και το παλεύω,του αντιστέκομαι,το καταπολεμώ...πριν μολύνει με την ύπαρξη του...την αγνή αγάπη...

προσπαθώ πίστεψέ με...γενναία-θέλω να το ορίζω έτσι-κάνω πίσω,αφήνω χώρο...μα είναι περίεργο και δύσκολο να πρέπει να τιθασεύεις τις επιθυμίες σου...να βλέπεις.

Με χαμόγελο αμήχανο παραδίνεσαι και ξέρεις ήδη πως θα πρέπει να δώσεις εξηγήσεις...σ'αυτόν που δε θα καταλάβει τον αλλοπρόσαλλο τρόπο σου...
μα τι να πεις και πως και πότε και γιατί...

τόσο απλό να λες πως αγαπάς και τόσο δύσκολο να θες να είναι για σένα...

φέρσου γενναία...αυτό μου έμαθες...
Δε μου το έδειξες,μα η μοίρα τα ΄φερε έτσι και μου θύμισα εσένα...

Λυπάμαι...δε σε πίστεψα,μα τώρα ξέρω...

13.11.2010

Μικρά μυστικά

Εδώ και καιρό ένας στίχος έχει βρει καταφύγιο μέσα στο μυαλό...

"ειναι η ζωή μικρές στιγμές και τίποτ' άλλο..."

Σκέφτομαι πως έχω τώρα πια αποκτήσει μια συνήθεια...
κάνω όλες μου τις στιγμές μικρά μυστικά και τα κρύβω μέσα μου...και είναι χιλιάδες αυτά τα μυστικά που έχω κρατήσει...

Κλείνω ό,τι όμορφο έζησα σε μια ανάμνηση και το κρύβω,ακόμα και απο μένα....δίνω έτσι στον εαυτό μου την χαρά να ξαναζήσει ότι ο χρόνος με την ορμή του άφησε μέσα σε δευτερόλεπτα στο χτες...ζω και ξαναζώ και θυμάμαι και παίρνω μια βαθιά ανάσα χαράς και ανακούφισης...μια ίδια,με αυτές που έχω κλείσει στα μυστικά μου.

Σε διάφορες στιγμές τριγυρίζω μέσα σε αυτά τα μυστικά που είναι κατα χρόνο,πρόσωπο και προτίμηση τακτοποιημένα...θέλω να θυμηθώ..."εσένα",μου φωνάζω κι αμέσως το μυαλό μου τρέχει να βρει την πιο όμορφη,ζωντανή και δυνατή στιγμή μας...χαμογελάω και νιώθω αυτό που μάλλον λένε ευτυχία να συμπληρώνει κάθε κενό που ο χρόνος άφησε.

Και κλειδώνω δάκρυα και χαμόγελα,φωνές και βλέμματα,αγκαλιές και αγγίγματα,σιωπές και λόγια...ακόμα και το πιο μικρό και ασήμαντο μπορεί να γίνει μυστικό μου και να μεταμορφωθεί σε κάτι μεγάλο και σημαντικό...και αυτό χάρη στη στιγμή που θα το ζήσω.

Πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να θέλει να φωνάξει αυτά τα μυστικά...να πει για όλα αυτά που του χαρίζουν το χαμόγελο,την παρηγοριά ή τα δάκρυα...φοβάμαι όμως να φανερώσω αυτά που δημιούργησα για μένα και στους άλλους θα ακούγονται το λιγότερο αστεία...ίσως δεν έχει αξία να τα μοιράζεσαι με όλους...ίσως αξίζει να μοιράζεσαι το κάθε μυστικό σου μόνο με αυτόν που σ' έκανε να το δημιουργήσεις...έτσι ανοίγω που και που το κουτί με τα μυστικά μου,ελπίζοντας να πάρω ως αντάλλαγμα της "γενναίας πράξης μου",ένα μικρό μυστικό του άλλου...

και είναι αυτή η ανταλλαγή,ίσως το πιο όμορφο νέο μυστικό που θα φτιάξω για μένα...γιατί τώρα θα κλείνει μέσα του κάτι όπως το είδα εγώ και αυτός ο άλλος...και από μισό θα γίνει ένα.
Δυο σκόρπια λόγια για όλα εκείνα τα μικρά μυστικά,που τα λέμε μα ας μείνουν κρυφά...

"είναι η ζωή μόνο στιγμές και δε μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι..."

12.11.2010

Οι δρόμοι και τα κύματα

Είναι η αγάπη ένας δρόμος που χωρίς να το καταλάβεις έχεις φτάσει στα μισά του,μπορεί και μέσα σε μια νύχτα,σε μια κίνηση,σε μια λέξη,σε μια στιγμή...
στέκεις και κοιτάζεις από που ξεκίνησες...τόσο μακριά η αρχή αυτής της περιπέτειας...τόσο παράξενο και αφιλόξενο μέρος τώρα πια η ασφάλεια του τίποτα,στην αρχή του δρόμου...τόσο πανέμορφο αυτό που απλώνεται μπροστά σου...και θέλεις να τρέξεις...να τρέξεις με όλη σου τη δύναμη και την ενέργεια και τις αντοχές προς την αγάπη...χωρίς να νοιάζεσαι αν είναι πια ένα ταξίδι δίχως γυρισμό...ξέρεις πως το μακριά δε σε φοβίζει...η επιθυμία σου να μη γυρίσεις ήταν πάντα ο εχθρός σου...

είναι η αγάπη ένα κύμα που χωρίς να το καταλάβεις έχεις βρεθεί καταμεσής ενός ωκεανού απέραντου μέσα σε μια μέρα,σε μια αγκαλιά,σε μια πρόταση,σε μια στιγμή...
αφήνεις το κύμα να σε παρασύρει,να σε ταξιδέψει,να σε γαληνέψει,να σε πετάξει στην επιφάνεια του εαυτού σου και να νιώσεις πιο ανάλαφρος από ποτέ...
θέλεις τόσο πολύ να κολυμπήσεις μέσα στην αγάπη...να φτάσεις τόσο μακριά που η ακτή να μοιάζει πια κουκίδα και τίποτε άλλο από μπλέ βαθύ να υπάρχει γύρω σου...
και αν ποτέ γίνει τόση η αγάπη που δε ξέρεις πως να κολυμπήσεις μέσα της...μετά χαράς δέχεσαι να σε πνίξει...τώρα πια δε ξέρεις πως να πάψεις να την αγαπάς αυτήν την θάλασσα που έχεις δεθεί μαζί της και σου υποσχέθηκε τόσα πολλά ταξίδια να σου χαρίσει στα νερά της...

είναι η αγάπη ένα λουλούδι...το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου όλου...
για τον καθένα έχει το δικό του όνομα,το δικό του χρώμα,το δικό του άρωμα...
και όπως κάθε λουλούδι...έτσι και η αγάπη έχει τα αγκάθια της,όπως και τα όνειρα και τα λόγια και οι σιωπές και αυτά έχουν τα δικά τους μικρά αγκάθια...

αγκάθι είναι το σ'αγαπάω που αντικατέστησε την καλημέρα και η απουσία του,την απουσία της σημαίνει...είναι το μήνυμα που μένει αναπάντητο και η λέξη που περιμένεις και δε λέγεται ποτέ...είναι ο παρατεταμένος ήχος όταν κλείνει το τηλέφωνο και μένεις τελευταίος για να τον ακούσεις,έτσι για να ξέρεις πως δεν έκλεισες πρώτος εσύ...είναι εκείνες οι άπειρες μικρές βόλτες που διαρκούν όσο και οι λέξεις που πρόλαβες να πεις και εκείνες οι άλλες οι μεγάλες βόλτες που στο όνειρα σου διαρκούν όσο και οι λέξεις που ξέρεις πως ποτέ δε θα προλάβεις σε μια σειρά να βάλεις...είναι τα φεύγω που έτσι ξαφνικά αποφασίστηκαν και δε σου έδωσαν καν το χρόνο να τα συνηδητοποιήσεις...είναι όλες εκείνες οι φορές που σχέδια ναυάγησαν μπροστά στα όχι και στην κρίση των άλλων...είναι όλα εκείνα τα σχόλια των άλλων...όλα εκείνα τα δύσκολο,δε γίνεται...είναι όλες εκείνες οι φορές που η λογική σου έκλεισε τα μάτια της καρδιάς και οι αμφιβολίες πάνω στους φόβους σου έστησαν χορό...και όλες εκείνες οι φορές που νιώθεις το μέλλον πιο θαμπό από ποτέ...είναι το νωρίς που φοβάσαι πως τα λόγια σου θα κάνει να μοιάζουν ψεύτικα,υπερβολικά,παράλογα...

ποιος είπε πως οι δρόμοι και οι θάλασσες δεν είναι επικίνδυνοι...ποιος είπε πως τα μονοπάτια είναι στρωμένα με ροδοπέταλα και τα νερά πάντα γαλήνια...ποιος είπε πως δε φοβάται να αγαπά και να το δείχνει...να δίνει και να τρέμει μήπως χάσει...Κανεις.Ούτε κι εγώ.!

"μα οι δρόμοι και τα κύματα...για μένα είναι που φτιάχτηκαν..."

08.11.2010

Cold water

Αφιερωμένο σε εκείνα τα πολλά βράδια των 16 μου χρόνων που έπεφτα νωρίς για ύπνο και έκλαιγα μέχρι να αποκοιμηθώ...

Πέτρινη καρδιά

Δειλά τα δάχτυλα
φραγμός στα δάκρυα σου
και η βαριά ανάσα σου
ρυθμός της αγκαλιάς σου

οι σκέψεις σου θολές
στα λόγια σου καθρέφτες,
για πάντα ας φυλάκιζα
του γέλιου σου τους κλέφτες

το γκρίζο των ματιών σου,
της θλίψης χρώμα ξένο
σαν όνειρο που απώθησα
χαμόγελο σπασμένο

τα χέρια ένα τίποτα
καρδιά για να κρατἠσουν
στέκονται εκεί ανήμπορα
μ' αρνούνται να λυγίσουν

σφιχτά κλείνονται γύρω σου
φρουροί της ομορφιάς σου
θυμήσου όσα ψυθίρισα
στην πέτρινη καρδιά σου...

02.11.2010

Σιωπή...

Αγαπάω.Πολύ.Πάρα πολύ...τόσο πολύ που κάποιες φορες,δε νομίζω πως υπάρχει πιο πέρα...κι όμως το ίδιο πιο πέρα με συναντά λίγο μετά και μου δηλώνει τη παρουσία του.
Στέκεται εκεί...δελεαστικό και όμορφο και περιμένει να το πιάσω...με την ίδια λαχτάρα και θέληση που έδειξα για να το αντικρύσω.Δε μου θυμώνει που το αμφισβήτησα...δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να το αμφισβητήσω...ξέρει πως το ονειρευόμουν απλά δεν το πίστευα...έτσι έγινα,μα δεν πείστηκα πως είναι απλά ένα παραμύθι που τελειώνει στο μια φορά και έναν καιρό.

Μίλησα πολύ,σκέφτηκα πολύ,εξήγησα πολύ...μια καρδιά φτιαγμένη από πολύ και δυο χέρια παραδωμένα στο λίγο.Μα δεν σταμάτησα,δε λύγισα,δεν αρνήθηκα αυτό που είμαι και θέλω να κάνω...και συνεχίζω και ελπίζω κι ας με αφήνει πίσω του και αυτό μερικές φορές...

Δύσκολο να διαχειριστείς τον πόνο λένε...και την αγάπη; δύσκολο είναι κι αυτό...
Ν'αγαπάς και να το βλέπεις πως σε ξεπερνάει...πως και εσύ ο ίδιος είσαι λίγος μπροστά σ'αυτό το τόσο μεγάλο και όμορφο συναίσθημα που γι'αυτό μιλούν και το περιγράφουν όλοι...με κάθε λέξη...

Τελειώνουν,όμως,κάποτε και οι λέξεις...μοιάζουν κι αυτές λίγες και μικρές,ανίκανες και ανήμπορες να δηλώσουν αυτό ακριβώς που θες να πεις...όσο κι αν τις περιπλέξεις,να τις συνδυάσεις,να τις τραβήξεις,να τις βάλεις σε κάθε θέση και σειρά μέσα στην πρόταση...συνοδευόμενες από χίλια δυο επίθετα και επιρρήματα και σε βαθμό υπερθετικό...
πάντα θα είναι τα υποκοριστικά μιας σιωπής ικανής να πει τα πάντα...

Όλα είναι τόσο μικρά πια,που τα κάνω και μοιάζουν αστεία...σιωπή λοιπόν;

Est un défi...qui remplit l'espace ...qu'aucun mot ne remplace...

18.10.2010

Μάθε μου να περπατάω ξανά...

Μάθε μου να περπατάω ξανά, ένα βήμα τη φορά...
Προς το καλό, προς το κακό, προς το καινούριο...
Γιατί το ψάχνω το καινούριο, μα να το πιάσω δε μπορώ.

Μάθε μου να περπατάω ξανά, ένα βήμα τη φορά...
Προς το σκοτάδι, προς το φως, προς τους ανθρώπους...
Γιατί τους θέλω τους ανθρώπους, μα δε με αφήνουν να τους βρω.

Μάθε μου να περπατώ...!

Μάθε μου να περπατάω ξανά, ένα βήμα τη φορά...
Που είναι τα πόδια μου σα μάρμαρο βαριά...

Είμαι απο εκείνα τα παιδιά που θέλαν να 'χουνε φτερα...
Μάθε μου να περπατάω ξανά,μάθε μου να περπατάω ξανά...

Να περπατήσω και ίσως το ζήσω.
Να περπατήσω και ίσως αφήσω...
Να γίνω κάποιος ή και κανένας ή εστω ένας...
Να γίνω ένας
Να σ αγαπήσω,
Να σε διαλύσω,
Να σε πιστέψω,
Να καταστρέψω...
Να φτάσω ως τον ουρανό ή το κενό!

Μάθε μου να περπατάω ξανά, ένα βήμα τη φορά...
Και αν γίνω τέρας ή Θεός μαζί σου θα το μάθω...
Και θα 'σαι εκεί αν κάτι πάθω...
Το χέρι για να μου κρατάς ∞

15.10.2010

Τέσσερα χρόνια...

Με αφορμή την πρόσφατη αποφοίτηση μου...γύρισα και κοίταξα πίσω στα τελευταία 4 χρόνια της ζωής μου...ίσως της μόνης ζωής που μπορώ να την αποκαλώ έτσι...

Πριν τέσσερα χρόνια δεν ήμουν αυτή που είμαι σήμερα...
δε θυμάμαι να ονειρεύτηκα ποτέ πως θα ήθελα να γίνω...ήξερα μόνο πως ήθελα να πάψω να είμαι αυτό που οι άλλοι είχαν δημιουργήσει...
δε θυμάμαι ποτέ να έκανα πράγματα που να μου άρεσαν στ'αλήθεια...δεν ήξερα καν ποια πράγματα μου άρεσαν...
με θυμάμαι μόνο παγιδευμένη μέσα σε ρηχές καταστάσεις,σε απλά λόγια και ψεύτικα όνειρα...

και να 'μαι εδώ τώρα,τέσσερα χρόνια μετά,να μιλάω για όλα αυτά...κάτι που ποτέ δε θα έκανε ο παλιός ρηχός ευατός μου..

Δε έκλαιγα παλιά,δεν πονούσα,δεν αναρωτιόμουν,δεν κυνηγούσα,δεν σκεφτόμουν...
και τώρα τα κάνω όλα αυτά και με μεγάλη επιτυχία...

Πόσο μπορεί να άλλαξα;Σαν χτες θυμάμαι που πέρασα την πόρτα του πανεπιστημίου,τρομαγμένη για το αύριο που ήθελα τόσο μα τόσο να έρθει...
είχα ήδη αρχίσει να καταλαβαίνω πως "αν αυτό ζωή το λένε...δε γεννήθηκα γι'αυτή"!

Πέρασα τέσσερα γεμάτα χρόνια...πρόσωπα,πράγματα,λόγια,στιγμές...
άνθρωποι ήρθαν,ειδαν και απήλθαν...άλλοι ήρθαν,επέμειναν και έμειναν...
...γέλασα,έκλαψα,ονειρεύτηκα,απογοητέυτηκα,υπερέβαλλα,αμφισβήτησα,ενθουσιάστηκα,αρνήθηκα...
εγκατέλειψα και εγκαταλείφθηκα,κέρδισα και κερδήθηκα!
μου γεννήθηκαν τόσα πολλά συναισθήματα,ένιωσα πράγματα που δεν ήξερα πως είμαι ικανή να νιώσω...ή καλύτερα...ένιωσα πράγματα που μέχρι τότε κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να φέρει στην επιφάνεια μου...

δε ξέρω αν ο σημερινός εαυτός μου είναι καλύτερος από τον πρoηγούμενο,σίγουρα όμως ξέρει να νιώθει οποιοδήποτε ερέθισμα υπάρχει γύρω του...μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους τώρα πια,να βλέπω σε αυτούς κομμάτια των εαυτών μου και να με νοιάζει να το καλοσκεφτώ και να το αναλύσω...με νοιάζει να παρατηρώ τα πράγματα γύρω μου,να προσπαθώ να βρώ λύσεις και ας φτάνω πάντα στο συμπέρασμα ότι όσο ίδιες μπορεί να είναι οι καταστάσεις,κανείς δεν θα είναι ίδιος με μένα ποτέ.!

πέρασαν τέσσερα χρόνια και ήταν σαν χτες που σκεφτόμουν πότε θα έρθει το σήμερα...
και είναι τόση η αγάπη που νιώθω τριγύρω μου αυτές τις μέρες που με κάνει να αναπολώ το παρελθόν μου...

νιώθω τόση αγάπη,από ανθρώπους που πριν τέσσερα χρόνια δεν υπήρχαν πουθενά...
τόση αγάπη από πρόσωπα που γνώρισα τυχαία,περίεργα,συμπτωματικά...ή μάλλον όχι...έχω πάψει καιρό να πιστεύω στην τύχη...

Περιφέρομαι με έναν τεράστιο σύννεφο ευτυχίας να με τυλίγει εδώ και κάτι μέρες...μια ανεξήγητη επιθυμία να χαμογελάω σε όλους τους ανθρώπους γύρω μου και να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό κλείνοντας τα μάτια και αναπνέοντας τον αέρα της ζωής που θέλω.
Όλα μου μοιάζουν τόσο δυνατά τώρα,τόσο εφικτά και οι λόγοι που κάποτε σκοτείνιασα τόσο μικροί μπροστά στη ζωή που ανοίγεται μπροστά μου...

Τα αγαπάω αυτά τα τέσσερα χρόνια...τα αγαπάω τόσο πολύ και κλασσικά θα χρειαστώ πολύ καιρό για να τα αφήσω ήσυχα να βρουν τη γωνιά τους στις αναμνήσεις μου...
έτσι είμαι εγώ...έτσι έγινα εγώ..κάποια που δεν αφήνει τίποτα που πέρασε να βρει την θέση του στο παρελθόν...κάποια που μένει και κοιτάω συνέχεια πίσω...

και τώρα ο επόμενος στόχος...αυτή που θέλω να γίνω...κάποια που θα κοιτάζει μπροστά και θα κουβαλά τα πάντα μαζί της...και τώρα ξέρω πως να το κάνω...

cause it's a wonderful,wonderful life!

11.10.2010

Θολό ταξίδι

Κάπου στο Γκάζι.Γύρω στις εννιάμιση.Στη στάση του λεωφορείου.Κλείνω το τηλέφωνο ενώ ταυτόχρονα σηκώνω τελείως ασυναίσθητα το χέρι μου για να σταματήσω το τρόλευ.Η πόρτα του ανοίγει ακριβώς μπροστά μου...μπαίνω μέσα αβέβαιη ενώ ψαχουλεύω για εισιτήρια στις τσέπες μου.
Τέσσερα άτομα κάθονται μέσα στο ένα άδειο,φωτεινό τρόλευ.Επιλέγω να μείνω όρθια για τη διαδρομή.Στέκομαι δίπλα στο παράθυρο.Με μηχανικές κινήσεις ανοίγω το mp3 μου.Αλλάζω δύο φορές την playlist.Λευκή μου τύχη.Κοιτάζω έξω-χωρίς να το ξέρω...θα κάνω το πιο "θολό" μου ταξίδι"!

Δε θυμάμαι τι είδα στο δρόμο,δε θυμάμαι κανέναν συνεπιβάτη μου,δε κράτησα καμία λεπτομέρεια από αυτό το σύντομο ταξίδι μου...δε παρατήρησα κανένα φανάρι να διακόπτει την πορεία μας και κανένα να μας επιτρέπει να πάμε μπροστά...δε άκουσα κανένα τραγούδι από το mp3 μου...νομίζω πως κοιτούσα και δεν έβλεπα...κανένα από τα τόσα φώτα του δρόμου δεν με ξύπνησε από το λήθαργό μου...ήταν λες και ένα πέπλο είχε καλύψει τα μάτια μου...πέπλο κεντημένο από αγωνία,λύπη,σκέψεις...αγαπημένα πρόσωπα,μισές αγκαλίες,απρόσμενα δάκρυα,αναπάντητα μηνύματα,αγχωτικές σιωπές...

Ίσως είναι η πρώτη φορά που κέντησα ένα τέτοιο πέπλο στη ζωή μου...και δεν εννοώ με τα συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά για αυτά τα πρόσωπα που ανήκουν στη ζωή μου και δεν έχουν σβηστεί από το χάρτη που εκτίνεται στα όρια της καρδιά μου...

Ξαφνικά μου φάνηκε τόσο μάταιο να σκοτεινιάζεις για ότι έχει φύγει...και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά-όσο μπορούσε-ειρωνικά που για μια φορά κατάφερε να σκύψει το κεφάλι και να γεμίσει με σκέψεις για πρόσωπα που του ανήκουν...τι κρίμα να δίνεις χώρο από τις σκέψεις σου σε κάποιον που δεν ανήκεις στις δικές του...τι κρίμα να το καταλαβαίνεις τόσο αργά...

Έχω τόσες φορές μιλήσει για εκείνους τους ανθρώπους...τους εχω αφιερώσει τόσο χώρο και χρόνο που νομίζω πως το μετανιώνω...και δεν είναι θέμα αξίας....μάλλον λογικής...

Πόσο θέλω να γράψω για αυτούς τους άλλους ανθρώπους που είναι κάπου εδώ δίπλα μου...
πόσο θέλω να χαρώ για τα χαμόγελά τους,να ταξιδέψω με τα λόγια και τις σκέψεις τους...να χαθώ στις σιωπές τους,ειδικά αυτές που λένε πιο πολλά και από χιλιάδες λέξεις...πόσο θέλω να λυγίσω στο βλέμμα τους,να γυρίσω το κεφάλι κοκκινίζοντας απ'την αγάπη τους,να ανακαλύψω τον τρόπο για να σταματήσω τα δακρυά τους...πόσο θέλω να βρώ τη λέξη για να διώξω την αγωνία τους, δρόμο να τρυπώσω στην κρυψώνα τους και να κλείσω την πληγή τους...πόσο θέλω να αγαπάω τους ανθρώπους μου...να είμαι δίπλα τους,να ανησυχώ γι'αυτούς,να τους λυτρώνω,να νιώθω ανήμπορη να τους βοηθήσω...πόσο θέλω να είμαι παντού στη ζωή τους...

Σαν να ξυπνάω από βαθύ ύπνο πατάω το κόκκινο κουμπί για να κατέβω...διώχνω το πέπλο που μου έκρυβε την όραση και περπατάω με βήμα αργό...νιώθω το κρύο να παγώνει κάθε μου πληγή και να με ανακουφίζει...βάζω το κλειδί στην πόρτα,το γυρίζω και νιώθω να είναι όλα τόσο διαφορετικά...

Ένα ταξίδι επιστροφής χρειάστηκα για να καταλάβω πόσο πιο σημαντικοί είναι αυτοί που έχεις από αυτούς που είχες ή θα έχεις...
ένα ταξίδι επιστροφής χρειάστηκα για να καταλάβω πως η γροθιά στο στομάχι που επέστρεψε πάλι αξίζει τώρα να με πονέσει...είναι για ανθρώπους που μ'αγαπούν...για τώρα και για όσο θα μπορούν...

Έμαθα να μη λέω "για πάντα"...είναι η μόνη λέξη που μπορεί να διαρκέσει όσο και ο χρόνος που χρειάστηκες για να την πεις!

03.10.2010

Μια βροχή

Μια βροχή περίμενα εδώ και μέρες...όχι σταγόνες,όχι ψιχάλες...

αλλά μια κανονική,ορμητική,δυνατή βροχή που θα θολώσει τα τζάμια και τα μάτια μου.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί από τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες συναντώντας τη σκεπή μου...αρχικά νόμιζα πως ονειρευόμουν...σιγά σιγά όμως ο ήχος δυνάμωνε...σήκωσα δειλά το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και σιγουρεύτηκα.Η βροχή μου επιτέλους ήρθε...
Αποχωρίστηκα με ανεξήγητη ευτυχία το ζεστό μου κρεβάτι και έτρεξα να ανοίξω το παράθυρο...για πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες το ενοχλητικό φως του ήλιου δε με απέτρεψε να το ανοίξω διάπλατα και να κοιτάξω έξω...και η βροχή μου ήταν εκεί...είχε ήδη δημιουργήσει μια λίμνη στο μπαλκόνι μου,είχε κάνει ποτάμια τους δρόμους και τα μαύρα σύννεφά της είχαν σκεπάσει τον ουρανό μου...

Δεν περιμένα ποτέ να αγαπήσω τόσο τη βροχή.Θυμάμαι παλιά δεν την αγαπούσα,ούτε την αναζητούσα.Τώρα τελευταία όμως -κάτι χρόνια δηλαδή-της μοιάζω τόσο.
Γίνομαι και εγώ βροχή ξαφνικά,αρκεί να μαζευτούν οι μαύρες σκέψεις μου και να καταλάβουν το μυαλό και την ψυχή μου...ζήτημα χρόνου να ξεσπάσω και να γίνω ορμητικό ποτάμι!Σταματάω μόνο αν στερέψω ή αν βγει ο ήλιος...και πάλι απ' την αρχή!

Αυτήν τη βροχή που παρατηρούσα σήμερα το πρωί όμως την αγαπώ και για ένα παραπάνω λόγο...γιατί μπορεί και "καθαρίζει" τη ψυχή μου.

Κάθε φορά που βρέχει,νιώθω λες και στέκομαι στη μέση του πουθενά,μακριά από όλους και από ολά και αφήνω τις σταγόνες να πάρουν από πάνω μου κάθε σκέψη,κάθε θλίψη,κάθε πόνο...
νιώθω λες και όταν περάσει όλο αυτό θα είμαι εκεί στη μέση του δικού μου πουθενά,μια καινούρια εγώ...ένα άλλο πρόσωπο...
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή επιθυμία...αν πραγματικά συμβαίνει ή αν θα ήθελα να μπορούσε να γίνεται αλλά ναι...κάθε φορά που βρέχει μπορώ και στέκομαι απέναντι στον καθρέφτη και χαμογελάω στον καινούριο μου εαυτό...κάνω μια καινούρια αρχή που θα έχει νέα λάθη και σίγουρα πολλές ευκαιρίες να γίνω βροχή εγώ η ίδια...κι όλα αυτά μέχρι να έρθει μια άλλη βροχή σαν τη σημερινή,να με διαγράψει και να με ξεκινήσει απ'την αρχή...

Άλλοι περιμένουν τον ήλιο και εγώ περιμένω τη βροχή...κι αν είσαι σαν εμένα...άπλωσε κι εσύ το χέρι σου και άσε τη βροχή να κάνει αυτό που ξέρει...

25.09.2010

...από το Α ως το Ω!

Ο πάντα επίκαιρος στιχουργός της ψυχής μου,έγραψε πριν καιρό...

"πάντα κάποιος βλέπει το λάθος και μελαγχολεί..."

Συνειδητοποιώ πως αργώ τόσο πολύ να δω τα λάθη μου,να τα αναγνωρίσω ένα-ένα,να τα βάλω σε μια σειρά,να δω που με οδήγησαν,να τους βρω μια λύση...

Χρειάζομαι χρόνο για να μπορέσω να δω κατάματα τις καταστάσεις τις ίδιες.Είναι τόσος ο πόνος και ο θυμός και η άρνηση που πάντα απορρίπτω την ιδέα να το δω όλα απλά και να τα λύσω.

Απλά...πόσο ωραίο θα ήταν αν είναι όλα απλά...οι λέξεις,οι σκέψεις,οι σχέσεις,οι άνθρωποι.
Από πόσο πόνο θα είχα γλιτώσει αν είχα καταφέρει να τα δω εξαρχής όλα έτσι,αν είχα σταματήσει τον εαυτό μου από το να τα μεγαλώνει όλα και να τα θεριεύει μέσα μου.
Πόσα πράγματα θα είχα ακόμα δικά μου,αν είχα πάρει αποστάσεις,αν είχα βγει από τον εαυτό μου και είχα σταθεί απέναντι του σαν κριτής και όχι σαν συνήγορος.
Αν τα δάκρυα μου μπορούσαν να μιλήσουν,θα κατηγορούσαν εμένα που τα άφησα να ταξιδεύουν ανεξέλεγκτα για τόσο καιρό.

Εκείνος ο πόνος σαν γροθιά στο στομάχι επέστρεψε πάλι.Είχα ξεκινήσει να γράφω για εκείνον ένα βράδυ αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου,γιατί εξαφανίστηκε μαγικά!
Ήξερα όμως πως θα ξαναγυρίσει...ξέρω πως πάντα θα γυρίζει.

Είναι λες και αυτός μου έχει μείνει τώρα πια να μου θυμίζει τα λάθη μου.
Οι αναμνήσεις με κάνουν να χαμογελάω κρυφά,ούτε εγώ να μη με δώ,οι σκέψεις με κάνουν να βγάζω ρίζες στο παρελθόν και η γροθιά στο στομάχι,άλλοτε σαν μικρός κόμπος και άλλοτε τόσο δυνατή που να θέλω να βγάλω τον εαυτό μου,μου θυμίζει τα λάθη μου και με κάνει να μελαγχολώ.

Έναν μέλλοντα διαρκείας ονειρεύτηκα και ξέμεινα να ζω με τον αόριστο.
Συμβιβάστηκα με αυτόν,αρνήθηκα το μέτρο και τα τυπικά...όχι απο περηφάνεια αλλά γιατί ποτέ δε είδα τίποτα σαν κάτι απλό.

Λάθος;Σωστό;Δε ξέρω...κρύφτηκε η απάντηση πίσω από τα "Δεν άξιζε","Καλύτερα έτσι","Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν","Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα"...
Εκατοντάδες τα κλισέ για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα,να πας παρακάτω,να ξεγράψεις,να νιώσεις δυνατός,να αποφασίσεις.

Τι καλά που θα ήταν να εξαφανιζόταν και εκείνη η γροθιά στο στομάχι μαζί τους...
Τι καλά που θα ήταν να ξέχνουσα όσο απλά λέω πως θα το κάνω...
Τι καλά που θα ήταν να ήταν όλα από τη φύση τους απλά...

Όσο απλό μοιάζει το να αγαπήσεις έναν άνθρωπο,τόσο δύσκολο είναι να πάψεις να το κάνεις!

Φταίει που αυτό το ΑγαπΩ,κλείνει μέσα του τα πάντα...από το Α ως το Ω!

22.09.2010

Ονόματα

Έχω ένα...μπορεί και δύο..μπορεί και παραπάνω...μάλλον παραπάνω.
Νομίζω είναι τόσα πολλά,όσα και οι άνθρωποι της ζωής μου...που για τον καθένα τους,έχω κι ένα διαφορετικό,ξεχωριστό όνομα.Μια μικρή ή μεγάλη,πραγματική ή φανταστική,σοβαρή ή και αστεία λεξούλα που οταν ακούγεται,μόνο από το δικό τους στόμα,αποκτά σημασία και αξία...

Αγαπώ τις πολλές αυτές λεξούλες μου...τις αγαπώ και τις φυλώ σα θησαυρό πολύτιμο...τις έχω σαν το πιο σπουδαίο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω ποτέ...να γίνω η λέξη κάποιου...

"Είμαι αυτή η λέξη σου"...σκέφτομαι,κάθε φορά που βλέπω έναν από τους ανθρώπους μου να στέκεται απέναντι μου...είμαι αυτή η λέξη σου που θα την πεις για να με χαιρετήσεις,για να με φωνάξεις,για να με συστήσεις ,για να με αποχαιρετήσεις,για να με θυμώσεις,για να μου θυμήσεις...

Πόσο όμορφα μπορεί να είναι αυτά τα πολλά μου ονόματα......ονόματα που δημιουργήθηκαν σε στιγμές σημαντικές,εφευρέθηκαν σε περιόδους περίεργες και αναφέρονται σε κάθε άνθρωπο που πέρασε,περνάει και θα περάσει απ'τη ζωή μου...βγήκαν μέσα από δάκρυα,από γέλια,από συναισθήματα...έβγαλαν ρίζες και με σημάδεψαν...αυτά τα ονόματα είναι αστεία,είναι γελοία,είναι σημαδιακά,είναι σοβαρά,είναι περίεργα...είναι εγώ!

Κάθε ένα από αυτά μιλάει για μένα,για τη ζωή μου,για τον χαρακτήρα μου,για τις κινήσεις μου,για τα λάθη μου και τα σωστά μου...για τα όμορφα και τα άσχημά μου...

Μου αρέσει να ξεχνάω το γνωστό μου,για όλους όνομα,όταν είμαι με κάποιους ανθρώπους...μου αρέσει η οικειότητα και η ασφάλεια που μου χαρίζουν οι λεξούλες τους...

Οικειότητα και ασφάλεια...αυτό είναι...αυτό νιώθω...αυτό ζητάω...αυτό φοβάμαι...
την οικειότητα και ασφάλεια που χάνω,όταν η μικρή μου λεξούλα χάνεται στο χρόνο και στη λήθη...αυτό τρέμω...μη χάσω τις λεξούλες μου...γιατί δεν είναι μόνο αυτές που θα χαθούν...και είναι μεγάλος ο πόνος όταν δε ξέρεις ποιος είσαι...όταν ξέρεις ότι πια...δεν είσαι!

και έχω χάσει ονόματα...και έχω ξεχάσει λέξεις...και έχω γίνει για κάποιους αυτή που είμαι για όλους...μια άγνωστη...μια ανώνυμη...μια ξένη...

13.09.2010

Φθινόπωρο...

Φθινόπωρο...η τρίτη εποχή του χρόνου που ξεκινά την 1η Σεπτέμβριου και τελειώνει την 31η Νοεμβρίου,για το Βόρειο Ημισφαίριο.Αναλύοντας τη λέξη φθιν-όπωρο βλέπουμε πως είναι η εποχή που φθίνουν οι οπώρες.
Γενικότερα,το φθινόπωρο είναι συνδεδεμένο με τις απώλειες...τα φύλλα που πέφτουν,η μέρα που μικραίνει,η θερμοκρασία που μειώνεται,ο ήλιος που γίνεται λιγότερος,οι άνθρωποι που χάνουν την επικοινωνιακή τους διάθεση,ακόμα και το ίδιο μας το σώμα σιγά σιγά αρχίζει να εκτίθεται λιγότερο.Τώρα που το σκέφτομαι μόνο η βροχή αυξάνεται...και η μελαγχολία επίσης.
Επίσης,όλοι συνδέουν το φθινόπωρο με μια νέα αρχή...σαν να χρειάστηκε να περάσουν ακριβώς οχτώ μηνές από την αρχή του χρόνου για να κάνει κάποιος το ξεκινημά του.Λες και οχτώ μήνες προετοιμαζόταν και τώρα ετοιμάζεται να αρχίσει κάτι,οτιδήποτε...

Αγαπώ το φθινόπωρο...για τα πεσμένα του φύλλα,το κρύο στην ατμόσφαιρα,το χρώμα του ουρανού,τις σταγόνες της βροχής στα τζάμια,τα χέρια μέσα στις τσέπες,τα κασκόλ γύρω από το λαιμό,τη ζεστή σοκολάτα στη μεγάλη καφέ κούπα,τις βραδιές με ταινία ξαπλωμένη μέσα στην κουβέρτα,τον αέρα που χτυπάει δυνατά το πρόσωπο και καθαρίζει τις σκέψεις μου...αγαπώ το φθινόπωρο γιατί είναι κάπου ανάμεσα στο όλα του καλοκαιριού και στο τίποτα του χειμώνα...δεν είναι οι οπώρες που φθίνουν...αλλά οι μάσκες των ανθρώπων...

Με έναν μαγικό τρόπο κάθε φθινόπωρο,οι άνθρωποι χάνουν τις αμυνές τους,γίνονται ευάλωτοι και μελαγχολικοί,σκέφτονται το όμορφο καλοκαίρι τους και τις τρέλες τους και μπροστά στο φόβο του κρύου,απόμακρου χειμώνα,ρίχνουν τον εαυτό τους σε μια κατάσταση ανάμεσα στη χαρά και στη θλίψη,παρουσιάζοντας το πραγματικό τους πρόσωπο...

Τους βλέπεις να τριγυρνούν στους δρόμους σκεφτικοί,βιαστικοί,σκυθρωποί σα να σκέφτονται συνέχεια,συνέχεια να αναλογίζονται και να αναπολούν και να ονειρεύονται...λες και μόνο τότε δείχνουν τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους...σα να βγαίνει ο αληθινός τους εαυτός στην επιφάνεια...

Αγαπώ το φθινόπωρο για την δυνατότητα που μου δίνει να με γνωρίσω και να κοιτάξω μέσα μου και μέσα σε όλους τους ανθρώπους....όλοι το βλέπουν σα μια νέα αρχή...ναι,μια νέα αρχή για να δουν ποιοι είναι,να κοιτάξουν που έκαναν το λάθος και που το σωστό και να διορθώσουν τα πάντα...

Όσο υπάρχει το φθινόπωρο δεν έχω λόγο να φοβάμαι...θα μπορώ πάντα να ξεκινήσω απ'την αρχή...

Όσο υπάρχει το φθινόπωρο δεν έχω λόγο να φοβάμαι...γιατί πάντα θα πέφτουν οι μάσκες.

01.09.2010

This is a good night to save a life

Γράφω χωρίς να αγαπώ ιδιαίτερα τις λέξεις...ίσως γιατί οι λέξεις δε λένε πάντα όλα όσα θα ήθελες να πεις και αναγκάζεσαι να πεις όλο και πιο πολλές και πιο πολλές προκειμένου να αποκτήσουν κάποια υπόσταση όσα θες πραγματικά πεις,αλλά στο τέλος πάντα φοβάσαι πως ίσως μόνο οι λέξεις να έμειναν...και να τα έκαναν όλα τόσο δυσανάγνωστα,τόσο άγνωστα!
Να μόλις τώρα το έκανα.Χρησιμοποίησα τόσες πολλές λέξεις για να πω αυτό που πραγματικά ήθελα που δε ξέρω αν ουσιαστικά είπα αυτό που ήθελα ή αν χάθηκα μέσα στις τόσες λέξεις μου.

Γράφω χωρίς να αγαπώ ιδιαίτερα τις μέρες...τι νόημα έχουν οι μέρες όταν γράφεις...κι όμως αν κοιτάξεις πίσω τους θα δεις πως πάντα κάτι κρύβεται...μια στιγμή,μια ανάμνηση,ένας λόγος...Μπορείς να επιλέξεις τυχαία μια μέρα για να γράψεις...μπορείς να το κάνεις και εσκεμμένα...μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο την καρδιά σου ή και το μυαλό μερικές φορές,άθελά σου...
Και να που και τώρα το κάνω..επιλέγω τυχαία να γραψω με την καρδιά μου μια μέρα που αν και συνηθισμένη,κοιτάζοντάς την βλέπω πως δεν είναι και τόσο τυχαία τελικά,αλλά ξέρω πως δε το κάνω εσκεμμένα ακόμα κι αν το μυαλό μου προσπαθεί να επέμβει βίαια στην καρδιά μου...
Εσκέμμενα θα επιλέξω να χαθώ στις λέξεις μου...τις πολλές και πολύπλοκες...που πάντα σε μπελάδες με έβαζαν και μπέρδευαν περισσότερο...ό,τι με τη σιώπη μου θα είχα λύσει...

Γιατί ενθουσιαζόμαστε;

Το ερώτημα της ημέρας...της νύχτας καλύτερα...αύριο ξυπνώντας όλα θα μοιάζουν τόσο δυνατά και τα ερωτήματα τόσο ανούσια γι'αυτό και εγώ πάντα αναρωτιέμαι τα βράδια,που στη ζωή μου κάνω λάθος...

Τίποτα τώρα δε μου μοιάζει δυνατό,κανένα ερώτημα δεν είναι στα μάτια μου ανούσιο και σίγουρα ξέρω πως το δίκο μου...είναι ένα λάθος που πάντα κάνω.

Αυτή είσαι,μου είπαν!Ένα πλάσμα που ενθουσιάζεται,που ξέρει πως να το κάνει και που το αναζητά κάθε μέρα...Δε λέμε...ώρες ώρες η κρίση σου παθαίνει βλάβες και ενθουσιάζεσαι αναίτια,άλλοτε πάλι το δεχόμαστε-τι να κάνουμε μια σ'έχουμε- και άλλοτε πάλι μισούμε αυτό που είσαι,όχι για εμάς αλλά για τα κομμάτια σου που πρέπει να μαζέψουμε.

Πείστηκα πως αυτή είμαι αν και πάντα ήξερα πως είναι η αλήθεια.Πείστηκα όμως,για να τους αφήσω να μαζέψουν πιο γρήγορα τα κομμάτια μου...γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αυτή που βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και σίγουρα ονειρεύομαι...η ζωή είναι εδώ για να σε ρίξει κάτω περισσότερες φορές από αυτές που θα σε σηκώσει.

Και έπεσα,έπεσα,έπεσα...τόσες φορές και μυαλό δεν έβαλα και ενθουσιάστηκα πάλι και πάλι.Λες και οι άνθρωποι είναι φωτεινοί και καλοί και δεν πληγώνουν.
Εμπιστεύτηκα,έδωσα,πληγώθηκα...και η ζωή μου κάπως έτσι απέκτησε τη δική της ροή...θα δίνεις και θα πληγώνεσαι...θα πέφτεις και θα σηκώνεσαι.

Μεγάλο σφάλμα τελικά να ενθουσιάζεσαι...γιατί είναι οι άνθρωποι που τώρα πια τρομάζουν,φοβούνται και διστάζουν...όταν πολύ τους νοιάζεσαι.

Σκέψου έναν δρόμο μου είπαν...έναν μακρύ δρόμο που περπατάνε οι άνθρωποι...άλλοτε πάνε μαζί,άλλοτε ο ένας πιο μπροστά και ο άλλος πιο πίσω,αλλά πάντα στον ίδιο δρόμο και με την ίδια φορά...
Δες τους ανθρώπους που περπατάνε μαζί σου,κοιταξέ τους καλά και σκέψου πως αυτοί είναι οι δικοί σου άνθρωποι...τώρα κοίτα μπροστά και δες εκείνη την κόκκινη γραμμή...αν την περάσεις κάποιον θα χάσεις...για χιλιάδες λόγους μπορεί να περάσεις αυτήν την κόκκινη γραμμή μου είπαν...και ναι...ο ενθουσιασμός,ας τον πούμε και υπερβολή,είναι ένας από αυτούς!

Αρνήθηκα να συμφωνήσω μέχρι που έγινε στ' αλήθεια και ξανάγινε και ξαναγίνεται.
Πέρασα την κόκκινη γραμμή και έχασα και ξαναέχασα και ξαναχάνω...και κουράστηκα...
Κουράστηκα να χάνω και να πρέπει να κατηγορώ την υπερβολή μου...πονάω να βλέπω τους ανθρώπους μου να τρέχουν τώρα αντίθετα από μένα,μακριά από μένα και χωρίς εμένα.

Τραγικό να τρομάζεις τους ανθρώπους ,πιο τραγικό να τρομάζουν οι άνθρωποι και τραγικότερο όλων να τους συγκρίνεις με σένα και να λες πως εσύ δε θα τρόμαζες.
Ποιος σου είπε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι;Ίδιοι με σένα;

Στέκομαι τώρα αποστασιοποιημένη και σκέφτομαι πως δε λυπάμαι για όσα δε θα έρθουν....λυπάμαι για όσα χάνω απ' τα παλιά,για όλα εκείνα που θυσίασα για μερικές στιγμές υπερβολής...Χίλιες φορές να περπατούσα ήσυχα ήσυχα στο δρόμο μου και να άφηνα τις γραμμές και τους ενθουσιασμούς και τις υπερβολές...Παιδάκι όταν ήμουν δε μου 'μάθαν τους κανόνες;Γιατί βγήκα έτσι απροσάρμοστη;

Μετά απο πολλά πλήκτρα,enter,backspace και ακόμα περισσότερα delete...και σκέψεις.

Δε θέλω πια να χάνω...δε θέλω να χάσω...θα γυρίσω πίσω από την κόκκινη γραμμή και θα παλέψω...γι'αυτό αγαπημένε μου loser εαυτέ μου,ναι ναι εσύ που τα κάνεις πάντα χάλια όλα και μου θες και ενθουσιασμούς,βρες μια τρύπα να κρυφτείς και να μείνεις εκεί μέσα αιωνίως δεν θα έχω κανένα πρόβλημα...αρκετά σε ανέχτηκα,αρκετά συμβάδιζα μαζί σου...αν εσύ θες να κλαις τη μοίρα σου κάντο ευχαρίστως και εμένα άφησε με ήσυχη να μαζέψω τις κουταμάρες σου και να δω τι μπορώ να περισώσω...γιατί βαρέθηκα μια ζωή να σε ακούω....

Ενδιαφέρουσα τροπή ε?

Hell yeah...this is a good night to save a life!

Ξένοι

Όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι πάντα ξένοι,ξένοι...μέχρι εκείνη τη μικρή μαγική στιγμούλα που θα δούμε στο πρόσωπό τους,θα ακούσουμε στη φωνή τους ή θα διαβάσουμε στις λέξεις τους...τον εαυτό μας...τον εαυτό μας που βγαίνει από μας,στέκεται απέναντί μας και μπαίνει σε εκείνους τους ξένους ανθρώπους και τους κάνει δικούς μας...δικούς μας ανθρώπους.

Εκατοντάδες ξένοι μας προσπερνούν καθημερινά,μας χαμογελούν,μας κλείνουν το μάτι,μας λένε "Καλημέρα","Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;",μας κάνουν "Like",μας δίνουν το χέρι,μας βρίζουν,μας μισούν...

Εκατοντάδες οι ευκαιρίες να κάνεις έναν άνθρωπο δικό σου και χιλιάδες οι λόγοι να μείνει πάντα ξένος.

Και πότε έρχεται εκείνη η μαγική στιγμούλα που μου είπαν;Πότε ένας άνθρωπος από ξένος γίνεται δικός μου;Και ένας που γίνεται δικός μου γίνεται ξαφνικά ή ήταν αρχικά ξένος και μετά σχεδόν ξένος και μετά...σχεδόν δικός μου;Υπάρχουν μήπως και άνθρωποι που δε θέλαμε να είναι δικοί μας και έγιναν τυχαία;Υπάρχει το τυχαία;Και γιατί υπάρχουν και αυτοί οι δικοί μας που αρχικά είναι δικοί μας και μετά γίνονται πιο ξένοι κι απ'τους ξένους;

Αυτά τα ερωτήματα τριγυρίζουν πολλές φορές στο κεφάλι μας κοιτώντας γύρω μας και βλέποντας τους δικούς μας ανθρώπους,τους ξένους που περνούν,τους ξένους που περνούν και στέκονται,τους δικούς μας που πέρασαν αλλά δε στάθηκαν!Πάντα κοιτάμε έναν έναν τους ανθρώπους ξεχωριστά και αναρωτιόμαστε σε ποια κατηγορία ανήκει...γιατί έτσι ξέρουμε να ζούμε...σε κατηγορίες.

Κατηγοριοποιούμε...και κατηγοριοποιούμαστε και εμείς με τη σειρά μας ως άνθρωποι ξένοι ή δικοί τους για τους άλλους,τους δικούς μας και τους ξένους μας.Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω πόσο περίεργο είναι να μη συμπίπτουν οι κατηγορίες που σε βάζουν με αυτές που εσύ τοποθετείς κάποιους ανθρώπους...Εγωισμός,Αγάπη...τι φταίει άραγε...

Πόσοι ξένοι πέρασαν και δεν έγιναν ποτέ δικοί μας;Πόσοι ξένοι θα μπορούσαν να γίνουν δικοί μας;Και πόσοι δικοί μας θα μπορούσαν άνετα να είναι ξένοι...;

Σκέφτομαι όλους αυτούς μα στέκομαι κυρίως σε εκείνους που ξεκίνησαν ξένοι,ίσως πιο ξένοι κ από τους ξένους...έγιναν δικοί μας χωρίς να πάψουν να είναι ξένοι...και μετά κάπου εκεί στη μαγική στιγμούλα...έγιναν άνθρωποι δικοί μας,πιο δικοί μας και από πολλούς άλλους δικούς μας ανθρώπους και μας απέδειξαν πως η λεπτή κλωστή που χωρίζει τους ανθρώπους δεν είναι η απόσταση-σε κάθε της υπόσταση-αλλά η επιθυμία να δώσεις σε κάποιον το δικαίωμα να καθρεφτίσει τον εαυτό σου στην ψυχή του.

Και έχω δώσει αυτό το δικαίωμα...τόσες φορές...γιατί δεν φοβήθηκα την απόσταση και τους ανθρώπους...δε φοβήθηκα το άγνωστο και το σκοτάδι...Άλλες φορές κέρδισα ανθρώπους που έγινα κατά-δικοι μου και άλλοτε ανθρώπους που άναψαν σαν φωτοβολίδες,έλαμψαν για λίγο στον ουρανό μου και μετά έπεσαν στα μαύρα νερά της θάλασσας και χάθηκαν ξανά.

Τους αγάπησα πολύ αυτούς τους ξένους,τους δικούς μου ξένους και όσους έμειναν...και όσους έφυγαν...γιατί ήταν ο τρόπος που τους γνώρισα και τους ξεχώρισα...ήταν που δεν τους περίμενα...

Προς εκείνους που έμειναν και προς εκείνους που έφυγαν..μα πιο πολύ προς εκείνους που θα φύγουν γράφω απόψε αυτές τις σκέψεις...για να ξέρουν πως εγώ,η δική τους ξένη,έχω μάθει να εκτιμώ ότι η ζωή μου φέρνει και αν υπάρχει κάτι να μισώ είναι ότι η απόσταση και ο χρόνος μακριά μου παίρνει...

27.08.2010

Αδυναμίες

Όλοι έχουν μερικές...και όποιος πει οτι δεν έχει είναι ψεύτης...ψεύτης...ψεύτης!
Πώς μπορεί να ζήσει κάποιος χωρίς αδυναμίες...?μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς μια αχίλλειο πτέρνα...?
Όλοι κάπως έτσι πέφτουν...υποτάσσονται στις αδυναμίες τους...πρέπει μόνο να ξέρουμε να τις χειριζόμαστε σωστά...γιατί αδυναμίες είναι αυτές...πονάνε μερικές φορές...

Έχω κι εγώ αδυναμίες...
στο παγωτό σοκολάτα κάθε καλοκαίρι...στην pizza αλλά χωρίς μανιτάρια...στα μακαρόνια...σβησμένα με coca cola....και γενικώς στην coca cola...
έχω αδυναμία στις τηγανιτές πατάτες ειδικά τις ξεροψημένες...έχω αδυναμία στο φαγητό όταν δεν έχει κάτι πράσινο...

αλλά έχω αδυναμία στο πράσινο και ειδικά στο λαχανί...και στο μπλέ,το ανοιχτό μπλε της θάλασσας και στο κόκκινο...γενικά έχω αδυναμία στα χρώματα γιατί νιώθω πως δείχνουν τη χαρά όταν δε μπορώ να την νιώσω...

έχω αδυναμία στη χαρά...στις μικρές χαρές της ζωής...στις σταγόνες της βροχής στο τζάμι που με κάνουν να νοσταλγώ και στον ήλιο ψηλά στον ουρανό που τον κοιτάζω για να νιώσω αισιόδοξη...έχω αδυναμία στα 5 αυτά λεπτά του πρωινού χειμωνιάτικου ύπνου που η ζεστή κουβέρτα με τυλίγει και νιώθω τη μύτη μου κρύα...και στα ξεραμένα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο έχω αδυναμία ίσως γιατί μου θυμίζουν τον κύκλο που κάνουν όλα στη ζωή....

και στη ζωή έχω αδυναμία...και σε ό,τι μου δίνει ζωή...στα χαμόγελα έχω αδυναμία...όχι τόσο στα δικά μου...όσο σε εκείνα που χαρίζω εγώ στους άλλους...ειδικά σε εκείνα που δακρύζουν κιόλας...

και στα δάκρυα έχω αδυναμία...μεγάλη αδυναμία...και στους ανθρώπους που τα αξίζουν λίγη περισσότερη...

στους φίλους έχω τεράστια αδυναμία...γιατί τους φίλους τους επιλέγεις για μια ζωή..έτσι μου είπαν κάποτε....κ τους επιλέγεις γιατί αξίζουν πολλά...και δάκρυα ακόμα...
έχω λοιπόν αδυναμία στους φίλους μου...στους δικούς μου ανθρώπους...τους πολύ προσωπικούς!
Σε άλλους έχω περισσότερη και σε άλλους λιγότερη,για να μη λέω και ψέμματα...προς άλλους την είχα πάντα και για άλλους την απέκτησα στη συνέχεια...για άλλους ήταν βολική και για άλλους υπερβολική...άλλοτε λογική και άλλοτε καταστροφική...αλλά αδυναμία ήταν πάντα...

έτσι και τώρα αποκομμένη από όλα...ζυγίζω τι έχω στη ζωή μου...όλες μου τις αδυναμίες..κ βλέπω πως είναι πολλές και τις αγαπώ όλες...αφήνομαι στην μεγάλη μου "αδυναμία"...την σκέψη και βλέπω πως το πρόβλημά μου είναι η υπερβολή μου αλλά δε μπορώ να την χάσω γιατί τότε θα πάψω να είμαι αδύναμη και δε θέλω...γιατί όποιος είναι αδύναμος...μπορεί και αγαπάει με όλη του την καρδιά!

07.08.2010

........

Πόσα συναισθήματα μπορείς να αλλάξεις μέσα σε μια μέρα...ένα βράδυ...μια στιγμή...
πόσα μπορείς να νιώσεις διαβάζοντας μια λέξη,βλέποντας μια εικόνα,ακούγοντας μια μελωδία...
πώς οι συνειρμοί μπορούν να καταστρέψουν την ηρεμία που πιστεύεις πως έχεις χτίσει;

Βλέπεις μια φωτογραφία,χαμογελάς,σκέφτεσαι,συνειδητοποιείς,αναρωτιέσαι,χαμογελάς ξανά,βγάζεις ένα συμπέρασμα...γελάς...πόσο καιρό μπορεί να το ένιωθες αυτό;πόσο καιρό το έκρυβες κάπου μέσα σου;αυτό το κάποιο συναίσθημα,αυτή η κάποια σκέψη που ξαφνικά ξεπήδησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου πόσο καιρό ήταν κρυμμένη εκεί;και αυτό το δειλό γέλιο που φοβάσαι να χαρίσεις στον εαυτό σου και στο μέχρι πρότινος κρυμμένο συναίσθημά σου...πόσο ακόμα θα έμενε κρυμμένο;
Το φοβάσαι;δε πρέπει...είναι ωραίο να νιώθεις και ακόμα πιο ωραίο να το συνειδητοποιείς...

Πάντα είχα την απορία...πως μπορεί ένα τραγούδι να σου αλλάζειι τη διάθεση σε μια και μόνο στιγμή...πως μπορεί και σε υποβάλλει σε μια διαδικασία να σκεφτείς,να νιώσεις...και γιατί συνεχίζεις να το κάνεις στον εαυτό σου...γιατί συνεχίζεις να ακούς αυτό που δε θα ήθελες να είχε αγγίξει τις πληγές σου...παλιές και νέες...βαθιές και επιφανειακές...
είπε ποτέ κανείς πως αυτό το βάρος στην καρδιά είναι υγιές ή πως το να νιώθεις εύθραυστος και ευάλωτος κάνει καλό;
είναι όμως που κάπου κάπου σ'αρέσει να νιώθεις ένα τεράστιο βάρος να σε πλακώνει και να είσαι έτοιμος να σπάσεις σε κομμάτια...λες και έτσι θα ξεπεράσεις το φόβο σου για όσες φορές θα χρειαστεί να το κάνεις...και τη ντροπή για τη δειλία σου για όσες φορές χρειάστηκε να το κάνεις και δε μπόρεσες...

Παρατήρησα πόσο μου αρέσουν οι τελίτσες...αυτό που κρύβουν,που υποδηλώνουν,που δε λένε αλλά εννοούν...που δυστυχώς πολλές φορές εκφράζουν τα πάντα χωρίς να θέλουν τίποτα για να συμπληρώσει το νόημα τους...αυτό το αίσθημα του τέλους που κουβαλάνε...

Όσο και αν αγαπώ τις τελίτσες...νιώθω λες και ποτέ δεν έβαλα ούτε μια στη ζωή μου...

Κάποιος είπε πως ο συνειρμός είναι η χειρότερη εγκεφαλική δραστηριότητα...
πάντα όμως σου χαρίζει ένα χαμόγελο στο τέλος...

29.06.2010

Άραγε...

Και έρχονται εκείνες οι ώρες που χωρίς να το θες κοιτάς πίσω...
νιώθεις το βάρος των αναμνήσεων να πλακώνει το κορμί σου...
ένας κόμπος να γίνεται το στομάχι σου,να μην μπορείς να αναπνεύσεις,να ξεφύγεις...
να τρέμουν τα χέρια σου,να νιώθεις πως ρίγη σε διαπερνούν...
Κοιτάς εικόνες..κοιτάς και δε βλέπεις...το χαμόγελο σου μοιάζει κενό,άδειο,ξένο...
εκείνο το ίδιο χαμόγελο που κάποτε το έλεγες "τα πάντα"...

Φταίω άραγε;

Και νιώθω τα μάτια να κινούνται κυκλικά καθώς βαραίνουν από τα δάκρυα...
το νιώθω πως θέλω να κάνω πως δε θυμήθηκα...
δε θέλω να θυμάμαι...δε θέλω να ξέρω πόσο κακό μου κάνεις..δε θέλω να σε θυμάμαι...

Φταίω άραγε;

Τα δάχτυλα με δυσκολία κινούνται στα πλήκτρα...με δυσκολία σχηματίζουν λέξεις,προτάσεις,πόνο!
Δεν σου είμαι τίποτα...ίσως δεν ήμουν και ποτέ...μα δε σου κρατώ κακία...δε πρόλαβα να το κάνω...
Είμαι απλά εγώ που ώρες ώρες τα βάζω με τη μοίρα...της θυμώνω και την ρωτάω γιατί;
Έτσι έπρεπε μάλλον...έτσι ήταν γραφτό...απλά αναρωτιέμαι...

Κοιτάς πίσω ποτέ...άραγε;

03.05.2010

Μπορώ;

Ηρθες...πότε; δε θυμάμαι
στη ζωή μου μπήκες...πώς; δε θυμάμαι
και έγινες τα πάντα...γιατί; δε θυμάμαι...

ένα χαμόγελο ήταν πάντα αρκετό...
μια λέξη ικανή να αλλάξει κάθε λεπτό
ξέρεις για σένα μπορώ...
ό,τι σκεφτώ να το κάνω,μπορώ;

μια ματιά πινελιά σε πράσινο ουρανό...
να χαθώ εκεί και αυτό το μπορώ
να αλλάξω για σένα,μπορώ;
αν και νομίζω το έχω κάνει ήδη αυτό

ξέρεις...
έρχεσαι,φεύγεις...αγαπάς και αποφεύγεις
τι να πιστέψω,να σε πιστέψω μπορώ;
μια καρδιά να χαρίσω σε σένα μπορώ
το χρόνο προλαβαίνω να γυρίσω πίσω,μπορώ;

να ευχηθώ να σε μισήσω,μπορώ;
τα μάτια να κλείσω αναμνήσεις να σβήσω,μπορώ;
τον πόνο να κρύψω μπορώ...
μα οι πληγές θα είναι πάντα εδώ...

να μ'αγαπάς έστω λίγο ζητώ
να το λες,να το βλέπω μπορώ;
το ξέρω,το νιώθω...
μα τα λόγια πάντα αγαπούσα εγώ...


να μ'αγαπάς και να σ'αγαπώ...τόσο απλό...μπορώ;

20.02.2010

Σκιά μου...

Είναι μεγάλη αυτή η νύχτα
τόσο μεγάλη...τρομακτικά μεγάλη...
σα σκιες οι αναμνήσεις στους τοίχους παίζουν θέατρο...
και εγώ θεατής της δικής μου ζωής όπως πάντα...

Βλέπω δυο σκιές..αυτή που γελά..τώρα κλαίει...
το χέρι με πόνο αφήνει της άλλης και φεύγει μακριά..κάτι ψιθυρίζουν...
Θα μου λείψεις...

Το θυμάμαι αυτό...

Δύο άλλες σκιές...περπατούν...
σα να χορεύουν...
που πας;
μείνε...σε χρειάζομαι...

και εκείνο το θυμάμαι...

Πλησιάζω...σκιά χωρις πρόσωπο...πρόσωπο που αγάπησα και δε θυμάμαι...

Φως...σαν εφιάλτες χάνονται οι σκιές στο φως του σήμερα...

Σβήνω το φως..απόψε θέλω το παλιό σκοτάδι...
ξέρεις μου λείπεις...σκιά μου...

11.01.2010

Και αυτό μετράει...

Κέρδισα,έχασα
με ευτυχία με έντυσα
τον πόνο ξεγέλασα
και αυτό μετράει...

Γέλασα,έκλαψα
από δάκρυα στέρεψα
όσα και αν ξόδεψα,γελάω...μπόρεσα
και αυτό μετράει...

Προσπάθησα,αφέθηκα
μαζί σου και αν δέθηκα
δεσμοί όλοι που σπάνε
και αυτό μετράει...

Αγάπησα,μίσησα
να ζω προσποιήθηκα
ο χρόνος κυλάει στο μετά
και αυτό μετράει...

Αναστήθηκα,πέθανα
αναμνήσεις τα όνειρα που έκανα
όλοι εδώ και εσύ πουθενά
και αυτό μετράει...γιατί πονάει!

10.01.2010

Κι ας έχασα

Κίτρινα χαρτιά στριμωγμένα στου μυαλού τα συρτάρια
γεμάτα εκείνα με λέξεις και άδεια από λόγια η καρδιά...
πόσο μου λείπεις δε θέλω να ξέρω...να μάθω τώρα πια
μου φτάνει να νιώθω τον πόνο όταν το χέρι απλώνω...
και είσαι μακριά...

κόμματια τα όνειρα..σπασμένα τα χαμόγελα...συντρίμμια όλα όσα...
όλα όσα θυμάμαι πως έζησα...
πίσω πολύ πίσω...τόσο πίσω που ξέχασα να ζήσω...να προχωρήσω...να σ'αφήσω,να νικήσω...

ο χαμένος εγώ ενός αγώνα άνισου,άδοξου,αθέμιτου...αθέλητου...
βλέπω το τέρμα...την κορδέλα..τη νιώθω..με κόβει με σκίζει σε κομμάτια...
που είσαι...έχασα...σ'εχασα...
σε βλέπω στο βάθος...εκεί μες το πλήθος...σε αγκαλιές,σε φωνές...

έξοδος δεξιά...τρέχω,φεύγω...
πάντα νίκες...πάντα αγκαλιές...
ψηλά απ'την κερκίδα κοιτώ τώρα πια τον αγώνα σου...
και σε χειροκροτώ και χαίρομαι και φωνάζω για σένα...
αυτό ήθελα,αυτό ήθελες...την αγάπη...

κι ας έχασα...

18.11.2009

Μίλα μου

Μίλα...πες κάτι!
έχω καιρό ν'ακούσω λέξη γνώριμη από σένα...
Μίλα...πες κάτι!
με κούρασε πολύ αυτή η σιωπή...
Μίλα...πες...
ποια θλίψη τη χαρά απ'τα μάτια σου έκλεψε...
Πες...
ποιος λόγος την καρδιά σου σκλήρυνε σαν πέτρα...
Μίλα,φώναξε...ούρλιαξε...
ακόμα και ένας ψίθυρος για μένα θα 'ναι λέξη,αιτία,εξήγηση...
Μίλα...για να μη ξεχάσω το πιο απλό...
να σε θυμάμαι...
Μίλα μη φεύγεις...πριν πετάξουν μαζί σου οι λέξεις...πριν τις πάρει ο αέρας...
στο χέρι σου κλείστες...σφιχτά κράτησέ τες...είναι για μένα η λύτρωση αυτές οι λέξεις!
Είναι τα δάκρυα,τα συγγνώμη,τα όνειρα...είναι τα πάντα,είμαι εγώ...
Κοίτα με στα μάτια και μίλα...δε θ'αντεξω να μοιάζω εχθρός...
Δεν κοστίζουν οι λέξεις...μίλα,μίλα μου!!

24.11.2008