πόσες φορές έχουμε βάλει αυτό το ρήμα στις προτάσεις μας...πόσες φορές έχει τυλίξει την αγωνία μας,την απογοήτευσή μας,τις ελπίδες μας...το παρόν,το παρελθόν και το μέλλον μας...
έχουμε στηριχτεί σε αυτό το περίμενε...το έχουμε προτάξει μπροστά σε πολλές σειρήνες και δελεαστικές προτάσεις...έχει κρύψει τη δειλία μας και το φόβο μας,πίσω από την-για άλλους- τεμπελιά και αναποφασιστικότητα μας.
έχω ζήσει πολλά περίμενε...έχω αντέξει και έχω υπομείνει ακόμα, πολλά απ'αυτά...
άλλοτε σαν άσπρα σύννεφα σε μπλε ουρανό και άλλοτε σαν μαύρα νερά μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας, έχουν οδηγήσει τη ζωή μου και έχουν αποφασίσει για μένα...
παραδόξως δε θα μιλήσω για τα περίμενε του πόνου...αλλά για εκείνα που το χαμόγελο σχεδίασαν στο πρόσωπό μου...
πολλές φορές η ιδέα και μόνο του περίμενε ήταν αρκετή για να είμαι ευτυχισμένη...να γελάω κρυφά στη σκέψη του μέλλοντος, να κάνω όνειρα και σχέδια για τη στιγμή που αυτό που τόσο περιμένω θα έρθει...
"Θα γίνει έτσι ή ίσως και έτσι...και θα κάνω αυτό ή εκείνο...μα με ξέρω...θα γελάσω,θα κλείσω με τα χέρια το μισάνοιχτο στόμα μου, θα δακρύσω...ίσως και να κλάψω δε ξέρω...και μετά θέλω να γίνει αυτό...ναι αυτό...θα είναι τόσο όμορφα..."
αρνούμαι όμως να σκεφτώ όλα αυτά τα μικρά αγκάθια που μπορεί να φέρει αυτό που περιμένω και φυσικά...αρνούμαι να σκεφτώ μήπως τελικά με διαψεύσει αυτό το ίδιο περίμενε...
και ναι...με έχει ξεγελάσει πολλές φορές ως τώρα...με έχει γελοιοποιήσει μπροστά στα ίδια μου τα όνειρα και με έχει αδειάσει από κάθε εκδοχή της φαντασίας μου...
να περιμένεις κάτι και όταν έρχεται να περνάει και να μη νιώθεις καν την αύρα του...να το βλέπεις να σε ξεπερνά,να σε γεμίζει ως πάνω,να στέκει σα θηρίο μπροστά σου-ικανό να σε βουλιάξει στην ορμή του- και εσύ να στέκεσαι απλά και να το κοιτάζεις...να το κοιτάζεις και να μη μοιάζει καμιά εικόνα του με όσα είχες φανταστεί...
τίποτα από το πολυπόθητο περίμενε να μη σου θυμίζει τις στιγμές που ήθελες να ζήσεις.
και νιώθω κάπως έτσι τώρα...πάλι μετά από καιρό...
το περίμενε έγινε πάγωμα στο χαμόγελο, στο αίμα, στο σώμα...
τα όνειρα ποδοπατήθηκαν από τις στιγμές που θα αναβληθούν...
η αγωνία και το άγχος αργά και βασανιστικά έδιωξαν όλη την ευτυχία που για λίγα δευτερόλεπτα κατάφερε να απλωθεί παντού...
δε λέω...δειλά η ελπίδα επανέρχεται και τα όνειρα ανασταίνονται και το χαμόγελο βρίσκει τη ζωηράδα του στο πρόσωπό μου...
τίποτα όμως δε θα με κάνει να ξεχάσω πως για ακόμα μια φορά,το περίμενέ μου με πρόδωσε.
ένα περίμενε...που δεν ήξερα πως να υποδεχτώ.
08.12.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου