Τέσσερα χρόνια...

Με αφορμή την πρόσφατη αποφοίτηση μου...γύρισα και κοίταξα πίσω στα τελευταία 4 χρόνια της ζωής μου...ίσως της μόνης ζωής που μπορώ να την αποκαλώ έτσι...

Πριν τέσσερα χρόνια δεν ήμουν αυτή που είμαι σήμερα...
δε θυμάμαι να ονειρεύτηκα ποτέ πως θα ήθελα να γίνω...ήξερα μόνο πως ήθελα να πάψω να είμαι αυτό που οι άλλοι είχαν δημιουργήσει...
δε θυμάμαι ποτέ να έκανα πράγματα που να μου άρεσαν στ'αλήθεια...δεν ήξερα καν ποια πράγματα μου άρεσαν...
με θυμάμαι μόνο παγιδευμένη μέσα σε ρηχές καταστάσεις,σε απλά λόγια και ψεύτικα όνειρα...

και να 'μαι εδώ τώρα,τέσσερα χρόνια μετά,να μιλάω για όλα αυτά...κάτι που ποτέ δε θα έκανε ο παλιός ρηχός ευατός μου..

Δε έκλαιγα παλιά,δεν πονούσα,δεν αναρωτιόμουν,δεν κυνηγούσα,δεν σκεφτόμουν...
και τώρα τα κάνω όλα αυτά και με μεγάλη επιτυχία...

Πόσο μπορεί να άλλαξα;Σαν χτες θυμάμαι που πέρασα την πόρτα του πανεπιστημίου,τρομαγμένη για το αύριο που ήθελα τόσο μα τόσο να έρθει...
είχα ήδη αρχίσει να καταλαβαίνω πως "αν αυτό ζωή το λένε...δε γεννήθηκα γι'αυτή"!

Πέρασα τέσσερα γεμάτα χρόνια...πρόσωπα,πράγματα,λόγια,στιγμές...
άνθρωποι ήρθαν,ειδαν και απήλθαν...άλλοι ήρθαν,επέμειναν και έμειναν...
...γέλασα,έκλαψα,ονειρεύτηκα,απογοητέυτηκα,υπερέβαλλα,αμφισβήτησα,ενθουσιάστηκα,αρνήθηκα...
εγκατέλειψα και εγκαταλείφθηκα,κέρδισα και κερδήθηκα!
μου γεννήθηκαν τόσα πολλά συναισθήματα,ένιωσα πράγματα που δεν ήξερα πως είμαι ικανή να νιώσω...ή καλύτερα...ένιωσα πράγματα που μέχρι τότε κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να φέρει στην επιφάνεια μου...

δε ξέρω αν ο σημερινός εαυτός μου είναι καλύτερος από τον πρoηγούμενο,σίγουρα όμως ξέρει να νιώθει οποιοδήποτε ερέθισμα υπάρχει γύρω του...μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους τώρα πια,να βλέπω σε αυτούς κομμάτια των εαυτών μου και να με νοιάζει να το καλοσκεφτώ και να το αναλύσω...με νοιάζει να παρατηρώ τα πράγματα γύρω μου,να προσπαθώ να βρώ λύσεις και ας φτάνω πάντα στο συμπέρασμα ότι όσο ίδιες μπορεί να είναι οι καταστάσεις,κανείς δεν θα είναι ίδιος με μένα ποτέ.!

πέρασαν τέσσερα χρόνια και ήταν σαν χτες που σκεφτόμουν πότε θα έρθει το σήμερα...
και είναι τόση η αγάπη που νιώθω τριγύρω μου αυτές τις μέρες που με κάνει να αναπολώ το παρελθόν μου...

νιώθω τόση αγάπη,από ανθρώπους που πριν τέσσερα χρόνια δεν υπήρχαν πουθενά...
τόση αγάπη από πρόσωπα που γνώρισα τυχαία,περίεργα,συμπτωματικά...ή μάλλον όχι...έχω πάψει καιρό να πιστεύω στην τύχη...

Περιφέρομαι με έναν τεράστιο σύννεφο ευτυχίας να με τυλίγει εδώ και κάτι μέρες...μια ανεξήγητη επιθυμία να χαμογελάω σε όλους τους ανθρώπους γύρω μου και να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό κλείνοντας τα μάτια και αναπνέοντας τον αέρα της ζωής που θέλω.
Όλα μου μοιάζουν τόσο δυνατά τώρα,τόσο εφικτά και οι λόγοι που κάποτε σκοτείνιασα τόσο μικροί μπροστά στη ζωή που ανοίγεται μπροστά μου...

Τα αγαπάω αυτά τα τέσσερα χρόνια...τα αγαπάω τόσο πολύ και κλασσικά θα χρειαστώ πολύ καιρό για να τα αφήσω ήσυχα να βρουν τη γωνιά τους στις αναμνήσεις μου...
έτσι είμαι εγώ...έτσι έγινα εγώ..κάποια που δεν αφήνει τίποτα που πέρασε να βρει την θέση του στο παρελθόν...κάποια που μένει και κοιτάω συνέχεια πίσω...

και τώρα ο επόμενος στόχος...αυτή που θέλω να γίνω...κάποια που θα κοιτάζει μπροστά και θα κουβαλά τα πάντα μαζί της...και τώρα ξέρω πως να το κάνω...

cause it's a wonderful,wonderful life!

11.10.2010