Γράφω χωρίς να αγαπώ ιδιαίτερα τις λέξεις...ίσως γιατί οι λέξεις δε λένε πάντα όλα όσα θα ήθελες να πεις και αναγκάζεσαι να πεις όλο και πιο πολλές και πιο πολλές προκειμένου να αποκτήσουν κάποια υπόσταση όσα θες πραγματικά πεις,αλλά στο τέλος πάντα φοβάσαι πως ίσως μόνο οι λέξεις να έμειναν...και να τα έκαναν όλα τόσο δυσανάγνωστα,τόσο άγνωστα!
Να μόλις τώρα το έκανα.Χρησιμοποίησα τόσες πολλές λέξεις για να πω αυτό που πραγματικά ήθελα που δε ξέρω αν ουσιαστικά είπα αυτό που ήθελα ή αν χάθηκα μέσα στις τόσες λέξεις μου.
Γράφω χωρίς να αγαπώ ιδιαίτερα τις μέρες...τι νόημα έχουν οι μέρες όταν γράφεις...κι όμως αν κοιτάξεις πίσω τους θα δεις πως πάντα κάτι κρύβεται...μια στιγμή,μια ανάμνηση,ένας λόγος...Μπορείς να επιλέξεις τυχαία μια μέρα για να γράψεις...μπορείς να το κάνεις και εσκεμμένα...μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο την καρδιά σου ή και το μυαλό μερικές φορές,άθελά σου...
Και να που και τώρα το κάνω..επιλέγω τυχαία να γραψω με την καρδιά μου μια μέρα που αν και συνηθισμένη,κοιτάζοντάς την βλέπω πως δεν είναι και τόσο τυχαία τελικά,αλλά ξέρω πως δε το κάνω εσκεμμένα ακόμα κι αν το μυαλό μου προσπαθεί να επέμβει βίαια στην καρδιά μου...
Εσκέμμενα θα επιλέξω να χαθώ στις λέξεις μου...τις πολλές και πολύπλοκες...που πάντα σε μπελάδες με έβαζαν και μπέρδευαν περισσότερο...ό,τι με τη σιώπη μου θα είχα λύσει...
Γιατί ενθουσιαζόμαστε;
Το ερώτημα της ημέρας...της νύχτας καλύτερα...αύριο ξυπνώντας όλα θα μοιάζουν τόσο δυνατά και τα ερωτήματα τόσο ανούσια γι'αυτό και εγώ πάντα αναρωτιέμαι τα βράδια,που στη ζωή μου κάνω λάθος...
Τίποτα τώρα δε μου μοιάζει δυνατό,κανένα ερώτημα δεν είναι στα μάτια μου ανούσιο και σίγουρα ξέρω πως το δίκο μου...είναι ένα λάθος που πάντα κάνω.
Αυτή είσαι,μου είπαν!Ένα πλάσμα που ενθουσιάζεται,που ξέρει πως να το κάνει και που το αναζητά κάθε μέρα...Δε λέμε...ώρες ώρες η κρίση σου παθαίνει βλάβες και ενθουσιάζεσαι αναίτια,άλλοτε πάλι το δεχόμαστε-τι να κάνουμε μια σ'έχουμε- και άλλοτε πάλι μισούμε αυτό που είσαι,όχι για εμάς αλλά για τα κομμάτια σου που πρέπει να μαζέψουμε.
Πείστηκα πως αυτή είμαι αν και πάντα ήξερα πως είναι η αλήθεια.Πείστηκα όμως,για να τους αφήσω να μαζέψουν πιο γρήγορα τα κομμάτια μου...γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αυτή που βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και σίγουρα ονειρεύομαι...η ζωή είναι εδώ για να σε ρίξει κάτω περισσότερες φορές από αυτές που θα σε σηκώσει.
Και έπεσα,έπεσα,έπεσα...τόσες φορές και μυαλό δεν έβαλα και ενθουσιάστηκα πάλι και πάλι.Λες και οι άνθρωποι είναι φωτεινοί και καλοί και δεν πληγώνουν.
Εμπιστεύτηκα,έδωσα,πληγώθηκα...και η ζωή μου κάπως έτσι απέκτησε τη δική της ροή...θα δίνεις και θα πληγώνεσαι...θα πέφτεις και θα σηκώνεσαι.
Μεγάλο σφάλμα τελικά να ενθουσιάζεσαι...γιατί είναι οι άνθρωποι που τώρα πια τρομάζουν,φοβούνται και διστάζουν...όταν πολύ τους νοιάζεσαι.
Σκέψου έναν δρόμο μου είπαν...έναν μακρύ δρόμο που περπατάνε οι άνθρωποι...άλλοτε πάνε μαζί,άλλοτε ο ένας πιο μπροστά και ο άλλος πιο πίσω,αλλά πάντα στον ίδιο δρόμο και με την ίδια φορά...
Δες τους ανθρώπους που περπατάνε μαζί σου,κοιταξέ τους καλά και σκέψου πως αυτοί είναι οι δικοί σου άνθρωποι...τώρα κοίτα μπροστά και δες εκείνη την κόκκινη γραμμή...αν την περάσεις κάποιον θα χάσεις...για χιλιάδες λόγους μπορεί να περάσεις αυτήν την κόκκινη γραμμή μου είπαν...και ναι...ο ενθουσιασμός,ας τον πούμε και υπερβολή,είναι ένας από αυτούς!
Αρνήθηκα να συμφωνήσω μέχρι που έγινε στ' αλήθεια και ξανάγινε και ξαναγίνεται.
Πέρασα την κόκκινη γραμμή και έχασα και ξαναέχασα και ξαναχάνω...και κουράστηκα...
Κουράστηκα να χάνω και να πρέπει να κατηγορώ την υπερβολή μου...πονάω να βλέπω τους ανθρώπους μου να τρέχουν τώρα αντίθετα από μένα,μακριά από μένα και χωρίς εμένα.
Τραγικό να τρομάζεις τους ανθρώπους ,πιο τραγικό να τρομάζουν οι άνθρωποι και τραγικότερο όλων να τους συγκρίνεις με σένα και να λες πως εσύ δε θα τρόμαζες.
Ποιος σου είπε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι;Ίδιοι με σένα;
Στέκομαι τώρα αποστασιοποιημένη και σκέφτομαι πως δε λυπάμαι για όσα δε θα έρθουν....λυπάμαι για όσα χάνω απ' τα παλιά,για όλα εκείνα που θυσίασα για μερικές στιγμές υπερβολής...Χίλιες φορές να περπατούσα ήσυχα ήσυχα στο δρόμο μου και να άφηνα τις γραμμές και τους ενθουσιασμούς και τις υπερβολές...Παιδάκι όταν ήμουν δε μου 'μάθαν τους κανόνες;Γιατί βγήκα έτσι απροσάρμοστη;
Μετά απο πολλά πλήκτρα,enter,backspace και ακόμα περισσότερα delete...και σκέψεις.
Δε θέλω πια να χάνω...δε θέλω να χάσω...θα γυρίσω πίσω από την κόκκινη γραμμή και θα παλέψω...γι'αυτό αγαπημένε μου loser εαυτέ μου,ναι ναι εσύ που τα κάνεις πάντα χάλια όλα και μου θες και ενθουσιασμούς,βρες μια τρύπα να κρυφτείς και να μείνεις εκεί μέσα αιωνίως δεν θα έχω κανένα πρόβλημα...αρκετά σε ανέχτηκα,αρκετά συμβάδιζα μαζί σου...αν εσύ θες να κλαις τη μοίρα σου κάντο ευχαρίστως και εμένα άφησε με ήσυχη να μαζέψω τις κουταμάρες σου και να δω τι μπορώ να περισώσω...γιατί βαρέθηκα μια ζωή να σε ακούω....
Ενδιαφέρουσα τροπή ε?
Hell yeah...this is a good night to save a life!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου