Ξένοι

Όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι πάντα ξένοι,ξένοι...μέχρι εκείνη τη μικρή μαγική στιγμούλα που θα δούμε στο πρόσωπό τους,θα ακούσουμε στη φωνή τους ή θα διαβάσουμε στις λέξεις τους...τον εαυτό μας...τον εαυτό μας που βγαίνει από μας,στέκεται απέναντί μας και μπαίνει σε εκείνους τους ξένους ανθρώπους και τους κάνει δικούς μας...δικούς μας ανθρώπους.

Εκατοντάδες ξένοι μας προσπερνούν καθημερινά,μας χαμογελούν,μας κλείνουν το μάτι,μας λένε "Καλημέρα","Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;",μας κάνουν "Like",μας δίνουν το χέρι,μας βρίζουν,μας μισούν...

Εκατοντάδες οι ευκαιρίες να κάνεις έναν άνθρωπο δικό σου και χιλιάδες οι λόγοι να μείνει πάντα ξένος.

Και πότε έρχεται εκείνη η μαγική στιγμούλα που μου είπαν;Πότε ένας άνθρωπος από ξένος γίνεται δικός μου;Και ένας που γίνεται δικός μου γίνεται ξαφνικά ή ήταν αρχικά ξένος και μετά σχεδόν ξένος και μετά...σχεδόν δικός μου;Υπάρχουν μήπως και άνθρωποι που δε θέλαμε να είναι δικοί μας και έγιναν τυχαία;Υπάρχει το τυχαία;Και γιατί υπάρχουν και αυτοί οι δικοί μας που αρχικά είναι δικοί μας και μετά γίνονται πιο ξένοι κι απ'τους ξένους;

Αυτά τα ερωτήματα τριγυρίζουν πολλές φορές στο κεφάλι μας κοιτώντας γύρω μας και βλέποντας τους δικούς μας ανθρώπους,τους ξένους που περνούν,τους ξένους που περνούν και στέκονται,τους δικούς μας που πέρασαν αλλά δε στάθηκαν!Πάντα κοιτάμε έναν έναν τους ανθρώπους ξεχωριστά και αναρωτιόμαστε σε ποια κατηγορία ανήκει...γιατί έτσι ξέρουμε να ζούμε...σε κατηγορίες.

Κατηγοριοποιούμε...και κατηγοριοποιούμαστε και εμείς με τη σειρά μας ως άνθρωποι ξένοι ή δικοί τους για τους άλλους,τους δικούς μας και τους ξένους μας.Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω πόσο περίεργο είναι να μη συμπίπτουν οι κατηγορίες που σε βάζουν με αυτές που εσύ τοποθετείς κάποιους ανθρώπους...Εγωισμός,Αγάπη...τι φταίει άραγε...

Πόσοι ξένοι πέρασαν και δεν έγιναν ποτέ δικοί μας;Πόσοι ξένοι θα μπορούσαν να γίνουν δικοί μας;Και πόσοι δικοί μας θα μπορούσαν άνετα να είναι ξένοι...;

Σκέφτομαι όλους αυτούς μα στέκομαι κυρίως σε εκείνους που ξεκίνησαν ξένοι,ίσως πιο ξένοι κ από τους ξένους...έγιναν δικοί μας χωρίς να πάψουν να είναι ξένοι...και μετά κάπου εκεί στη μαγική στιγμούλα...έγιναν άνθρωποι δικοί μας,πιο δικοί μας και από πολλούς άλλους δικούς μας ανθρώπους και μας απέδειξαν πως η λεπτή κλωστή που χωρίζει τους ανθρώπους δεν είναι η απόσταση-σε κάθε της υπόσταση-αλλά η επιθυμία να δώσεις σε κάποιον το δικαίωμα να καθρεφτίσει τον εαυτό σου στην ψυχή του.

Και έχω δώσει αυτό το δικαίωμα...τόσες φορές...γιατί δεν φοβήθηκα την απόσταση και τους ανθρώπους...δε φοβήθηκα το άγνωστο και το σκοτάδι...Άλλες φορές κέρδισα ανθρώπους που έγινα κατά-δικοι μου και άλλοτε ανθρώπους που άναψαν σαν φωτοβολίδες,έλαμψαν για λίγο στον ουρανό μου και μετά έπεσαν στα μαύρα νερά της θάλασσας και χάθηκαν ξανά.

Τους αγάπησα πολύ αυτούς τους ξένους,τους δικούς μου ξένους και όσους έμειναν...και όσους έφυγαν...γιατί ήταν ο τρόπος που τους γνώρισα και τους ξεχώρισα...ήταν που δεν τους περίμενα...

Προς εκείνους που έμειναν και προς εκείνους που έφυγαν..μα πιο πολύ προς εκείνους που θα φύγουν γράφω απόψε αυτές τις σκέψεις...για να ξέρουν πως εγώ,η δική τους ξένη,έχω μάθει να εκτιμώ ότι η ζωή μου φέρνει και αν υπάρχει κάτι να μισώ είναι ότι η απόσταση και ο χρόνος μακριά μου παίρνει...

27.08.2010