Πώς μπορεί να ζήσει κάποιος χωρίς αδυναμίες...?μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς μια αχίλλειο πτέρνα...?
Όλοι κάπως έτσι πέφτουν...υποτάσσονται στις αδυναμίες τους...πρέπει μόνο να ξέρουμε να τις χειριζόμαστε σωστά...γιατί αδυναμίες είναι αυτές...πονάνε μερικές φορές...
Έχω κι εγώ αδυναμίες...
στο παγωτό σοκολάτα κάθε καλοκαίρι...στην pizza αλλά χωρίς μανιτάρια...στα μακαρόνια...σβησμένα με coca cola....και γενικώς στην coca cola...
έχω αδυναμία στις τηγανιτές πατάτες ειδικά τις ξεροψημένες...έχω αδυναμία στο φαγητό όταν δεν έχει κάτι πράσινο...
αλλά έχω αδυναμία στο πράσινο και ειδικά στο λαχανί...και στο μπλέ,το ανοιχτό μπλε της θάλασσας και στο κόκκινο...γενικά έχω αδυναμία στα χρώματα γιατί νιώθω πως δείχνουν τη χαρά όταν δε μπορώ να την νιώσω...
έχω αδυναμία στη χαρά...στις μικρές χαρές της ζωής...στις σταγόνες της βροχής στο τζάμι που με κάνουν να νοσταλγώ και στον ήλιο ψηλά στον ουρανό που τον κοιτάζω για να νιώσω αισιόδοξη...έχω αδυναμία στα 5 αυτά λεπτά του πρωινού χειμωνιάτικου ύπνου που η ζεστή κουβέρτα με τυλίγει και νιώθω τη μύτη μου κρύα...και στα ξεραμένα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο έχω αδυναμία ίσως γιατί μου θυμίζουν τον κύκλο που κάνουν όλα στη ζωή....
και στη ζωή έχω αδυναμία...και σε ό,τι μου δίνει ζωή...στα χαμόγελα έχω αδυναμία...όχι τόσο στα δικά μου...όσο σε εκείνα που χαρίζω εγώ στους άλλους...ειδικά σε εκείνα που δακρύζουν κιόλας...
και στα δάκρυα έχω αδυναμία...μεγάλη αδυναμία...και στους ανθρώπους που τα αξίζουν λίγη περισσότερη...
στους φίλους έχω τεράστια αδυναμία...γιατί τους φίλους τους επιλέγεις για μια ζωή..έτσι μου είπαν κάποτε....κ τους επιλέγεις γιατί αξίζουν πολλά...και δάκρυα ακόμα...
έχω λοιπόν αδυναμία στους φίλους μου...στους δικούς μου ανθρώπους...τους πολύ προσωπικούς!
Σε άλλους έχω περισσότερη και σε άλλους λιγότερη,για να μη λέω και ψέμματα...προς άλλους την είχα πάντα και για άλλους την απέκτησα στη συνέχεια...για άλλους ήταν βολική και για άλλους υπερβολική...άλλοτε λογική και άλλοτε καταστροφική...αλλά αδυναμία ήταν πάντα...
έτσι και τώρα αποκομμένη από όλα...ζυγίζω τι έχω στη ζωή μου...όλες μου τις αδυναμίες..κ βλέπω πως είναι πολλές και τις αγαπώ όλες...αφήνομαι στην μεγάλη μου "αδυναμία"...την σκέψη και βλέπω πως το πρόβλημά μου είναι η υπερβολή μου αλλά δε μπορώ να την χάσω γιατί τότε θα πάψω να είμαι αδύναμη και δε θέλω...γιατί όποιος είναι αδύναμος...μπορεί και αγαπάει με όλη του την καρδιά!
07.08.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου