Άραγε...

Και έρχονται εκείνες οι ώρες που χωρίς να το θες κοιτάς πίσω...
νιώθεις το βάρος των αναμνήσεων να πλακώνει το κορμί σου...
ένας κόμπος να γίνεται το στομάχι σου,να μην μπορείς να αναπνεύσεις,να ξεφύγεις...
να τρέμουν τα χέρια σου,να νιώθεις πως ρίγη σε διαπερνούν...
Κοιτάς εικόνες..κοιτάς και δε βλέπεις...το χαμόγελο σου μοιάζει κενό,άδειο,ξένο...
εκείνο το ίδιο χαμόγελο που κάποτε το έλεγες "τα πάντα"...

Φταίω άραγε;

Και νιώθω τα μάτια να κινούνται κυκλικά καθώς βαραίνουν από τα δάκρυα...
το νιώθω πως θέλω να κάνω πως δε θυμήθηκα...
δε θέλω να θυμάμαι...δε θέλω να ξέρω πόσο κακό μου κάνεις..δε θέλω να σε θυμάμαι...

Φταίω άραγε;

Τα δάχτυλα με δυσκολία κινούνται στα πλήκτρα...με δυσκολία σχηματίζουν λέξεις,προτάσεις,πόνο!
Δεν σου είμαι τίποτα...ίσως δεν ήμουν και ποτέ...μα δε σου κρατώ κακία...δε πρόλαβα να το κάνω...
Είμαι απλά εγώ που ώρες ώρες τα βάζω με τη μοίρα...της θυμώνω και την ρωτάω γιατί;
Έτσι έπρεπε μάλλον...έτσι ήταν γραφτό...απλά αναρωτιέμαι...

Κοιτάς πίσω ποτέ...άραγε;

03.05.2010