...από το Α ως το Ω!

Ο πάντα επίκαιρος στιχουργός της ψυχής μου,έγραψε πριν καιρό...

"πάντα κάποιος βλέπει το λάθος και μελαγχολεί..."

Συνειδητοποιώ πως αργώ τόσο πολύ να δω τα λάθη μου,να τα αναγνωρίσω ένα-ένα,να τα βάλω σε μια σειρά,να δω που με οδήγησαν,να τους βρω μια λύση...

Χρειάζομαι χρόνο για να μπορέσω να δω κατάματα τις καταστάσεις τις ίδιες.Είναι τόσος ο πόνος και ο θυμός και η άρνηση που πάντα απορρίπτω την ιδέα να το δω όλα απλά και να τα λύσω.

Απλά...πόσο ωραίο θα ήταν αν είναι όλα απλά...οι λέξεις,οι σκέψεις,οι σχέσεις,οι άνθρωποι.
Από πόσο πόνο θα είχα γλιτώσει αν είχα καταφέρει να τα δω εξαρχής όλα έτσι,αν είχα σταματήσει τον εαυτό μου από το να τα μεγαλώνει όλα και να τα θεριεύει μέσα μου.
Πόσα πράγματα θα είχα ακόμα δικά μου,αν είχα πάρει αποστάσεις,αν είχα βγει από τον εαυτό μου και είχα σταθεί απέναντι του σαν κριτής και όχι σαν συνήγορος.
Αν τα δάκρυα μου μπορούσαν να μιλήσουν,θα κατηγορούσαν εμένα που τα άφησα να ταξιδεύουν ανεξέλεγκτα για τόσο καιρό.

Εκείνος ο πόνος σαν γροθιά στο στομάχι επέστρεψε πάλι.Είχα ξεκινήσει να γράφω για εκείνον ένα βράδυ αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου,γιατί εξαφανίστηκε μαγικά!
Ήξερα όμως πως θα ξαναγυρίσει...ξέρω πως πάντα θα γυρίζει.

Είναι λες και αυτός μου έχει μείνει τώρα πια να μου θυμίζει τα λάθη μου.
Οι αναμνήσεις με κάνουν να χαμογελάω κρυφά,ούτε εγώ να μη με δώ,οι σκέψεις με κάνουν να βγάζω ρίζες στο παρελθόν και η γροθιά στο στομάχι,άλλοτε σαν μικρός κόμπος και άλλοτε τόσο δυνατή που να θέλω να βγάλω τον εαυτό μου,μου θυμίζει τα λάθη μου και με κάνει να μελαγχολώ.

Έναν μέλλοντα διαρκείας ονειρεύτηκα και ξέμεινα να ζω με τον αόριστο.
Συμβιβάστηκα με αυτόν,αρνήθηκα το μέτρο και τα τυπικά...όχι απο περηφάνεια αλλά γιατί ποτέ δε είδα τίποτα σαν κάτι απλό.

Λάθος;Σωστό;Δε ξέρω...κρύφτηκε η απάντηση πίσω από τα "Δεν άξιζε","Καλύτερα έτσι","Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν","Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα"...
Εκατοντάδες τα κλισέ για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα,να πας παρακάτω,να ξεγράψεις,να νιώσεις δυνατός,να αποφασίσεις.

Τι καλά που θα ήταν να εξαφανιζόταν και εκείνη η γροθιά στο στομάχι μαζί τους...
Τι καλά που θα ήταν να ξέχνουσα όσο απλά λέω πως θα το κάνω...
Τι καλά που θα ήταν να ήταν όλα από τη φύση τους απλά...

Όσο απλό μοιάζει το να αγαπήσεις έναν άνθρωπο,τόσο δύσκολο είναι να πάψεις να το κάνεις!

Φταίει που αυτό το ΑγαπΩ,κλείνει μέσα του τα πάντα...από το Α ως το Ω!

22.09.2010