Οι δρόμοι και τα κύματα

Είναι η αγάπη ένας δρόμος που χωρίς να το καταλάβεις έχεις φτάσει στα μισά του,μπορεί και μέσα σε μια νύχτα,σε μια κίνηση,σε μια λέξη,σε μια στιγμή...
στέκεις και κοιτάζεις από που ξεκίνησες...τόσο μακριά η αρχή αυτής της περιπέτειας...τόσο παράξενο και αφιλόξενο μέρος τώρα πια η ασφάλεια του τίποτα,στην αρχή του δρόμου...τόσο πανέμορφο αυτό που απλώνεται μπροστά σου...και θέλεις να τρέξεις...να τρέξεις με όλη σου τη δύναμη και την ενέργεια και τις αντοχές προς την αγάπη...χωρίς να νοιάζεσαι αν είναι πια ένα ταξίδι δίχως γυρισμό...ξέρεις πως το μακριά δε σε φοβίζει...η επιθυμία σου να μη γυρίσεις ήταν πάντα ο εχθρός σου...

είναι η αγάπη ένα κύμα που χωρίς να το καταλάβεις έχεις βρεθεί καταμεσής ενός ωκεανού απέραντου μέσα σε μια μέρα,σε μια αγκαλιά,σε μια πρόταση,σε μια στιγμή...
αφήνεις το κύμα να σε παρασύρει,να σε ταξιδέψει,να σε γαληνέψει,να σε πετάξει στην επιφάνεια του εαυτού σου και να νιώσεις πιο ανάλαφρος από ποτέ...
θέλεις τόσο πολύ να κολυμπήσεις μέσα στην αγάπη...να φτάσεις τόσο μακριά που η ακτή να μοιάζει πια κουκίδα και τίποτε άλλο από μπλέ βαθύ να υπάρχει γύρω σου...
και αν ποτέ γίνει τόση η αγάπη που δε ξέρεις πως να κολυμπήσεις μέσα της...μετά χαράς δέχεσαι να σε πνίξει...τώρα πια δε ξέρεις πως να πάψεις να την αγαπάς αυτήν την θάλασσα που έχεις δεθεί μαζί της και σου υποσχέθηκε τόσα πολλά ταξίδια να σου χαρίσει στα νερά της...

είναι η αγάπη ένα λουλούδι...το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου όλου...
για τον καθένα έχει το δικό του όνομα,το δικό του χρώμα,το δικό του άρωμα...
και όπως κάθε λουλούδι...έτσι και η αγάπη έχει τα αγκάθια της,όπως και τα όνειρα και τα λόγια και οι σιωπές και αυτά έχουν τα δικά τους μικρά αγκάθια...

αγκάθι είναι το σ'αγαπάω που αντικατέστησε την καλημέρα και η απουσία του,την απουσία της σημαίνει...είναι το μήνυμα που μένει αναπάντητο και η λέξη που περιμένεις και δε λέγεται ποτέ...είναι ο παρατεταμένος ήχος όταν κλείνει το τηλέφωνο και μένεις τελευταίος για να τον ακούσεις,έτσι για να ξέρεις πως δεν έκλεισες πρώτος εσύ...είναι εκείνες οι άπειρες μικρές βόλτες που διαρκούν όσο και οι λέξεις που πρόλαβες να πεις και εκείνες οι άλλες οι μεγάλες βόλτες που στο όνειρα σου διαρκούν όσο και οι λέξεις που ξέρεις πως ποτέ δε θα προλάβεις σε μια σειρά να βάλεις...είναι τα φεύγω που έτσι ξαφνικά αποφασίστηκαν και δε σου έδωσαν καν το χρόνο να τα συνηδητοποιήσεις...είναι όλες εκείνες οι φορές που σχέδια ναυάγησαν μπροστά στα όχι και στην κρίση των άλλων...είναι όλα εκείνα τα σχόλια των άλλων...όλα εκείνα τα δύσκολο,δε γίνεται...είναι όλες εκείνες οι φορές που η λογική σου έκλεισε τα μάτια της καρδιάς και οι αμφιβολίες πάνω στους φόβους σου έστησαν χορό...και όλες εκείνες οι φορές που νιώθεις το μέλλον πιο θαμπό από ποτέ...είναι το νωρίς που φοβάσαι πως τα λόγια σου θα κάνει να μοιάζουν ψεύτικα,υπερβολικά,παράλογα...

ποιος είπε πως οι δρόμοι και οι θάλασσες δεν είναι επικίνδυνοι...ποιος είπε πως τα μονοπάτια είναι στρωμένα με ροδοπέταλα και τα νερά πάντα γαλήνια...ποιος είπε πως δε φοβάται να αγαπά και να το δείχνει...να δίνει και να τρέμει μήπως χάσει...Κανεις.Ούτε κι εγώ.!

"μα οι δρόμοι και τα κύματα...για μένα είναι που φτιάχτηκαν..."

08.11.2010