Φθινόπωρο...

Φθινόπωρο...η τρίτη εποχή του χρόνου που ξεκινά την 1η Σεπτέμβριου και τελειώνει την 31η Νοεμβρίου,για το Βόρειο Ημισφαίριο.Αναλύοντας τη λέξη φθιν-όπωρο βλέπουμε πως είναι η εποχή που φθίνουν οι οπώρες.
Γενικότερα,το φθινόπωρο είναι συνδεδεμένο με τις απώλειες...τα φύλλα που πέφτουν,η μέρα που μικραίνει,η θερμοκρασία που μειώνεται,ο ήλιος που γίνεται λιγότερος,οι άνθρωποι που χάνουν την επικοινωνιακή τους διάθεση,ακόμα και το ίδιο μας το σώμα σιγά σιγά αρχίζει να εκτίθεται λιγότερο.Τώρα που το σκέφτομαι μόνο η βροχή αυξάνεται...και η μελαγχολία επίσης.
Επίσης,όλοι συνδέουν το φθινόπωρο με μια νέα αρχή...σαν να χρειάστηκε να περάσουν ακριβώς οχτώ μηνές από την αρχή του χρόνου για να κάνει κάποιος το ξεκινημά του.Λες και οχτώ μήνες προετοιμαζόταν και τώρα ετοιμάζεται να αρχίσει κάτι,οτιδήποτε...

Αγαπώ το φθινόπωρο...για τα πεσμένα του φύλλα,το κρύο στην ατμόσφαιρα,το χρώμα του ουρανού,τις σταγόνες της βροχής στα τζάμια,τα χέρια μέσα στις τσέπες,τα κασκόλ γύρω από το λαιμό,τη ζεστή σοκολάτα στη μεγάλη καφέ κούπα,τις βραδιές με ταινία ξαπλωμένη μέσα στην κουβέρτα,τον αέρα που χτυπάει δυνατά το πρόσωπο και καθαρίζει τις σκέψεις μου...αγαπώ το φθινόπωρο γιατί είναι κάπου ανάμεσα στο όλα του καλοκαιριού και στο τίποτα του χειμώνα...δεν είναι οι οπώρες που φθίνουν...αλλά οι μάσκες των ανθρώπων...

Με έναν μαγικό τρόπο κάθε φθινόπωρο,οι άνθρωποι χάνουν τις αμυνές τους,γίνονται ευάλωτοι και μελαγχολικοί,σκέφτονται το όμορφο καλοκαίρι τους και τις τρέλες τους και μπροστά στο φόβο του κρύου,απόμακρου χειμώνα,ρίχνουν τον εαυτό τους σε μια κατάσταση ανάμεσα στη χαρά και στη θλίψη,παρουσιάζοντας το πραγματικό τους πρόσωπο...

Τους βλέπεις να τριγυρνούν στους δρόμους σκεφτικοί,βιαστικοί,σκυθρωποί σα να σκέφτονται συνέχεια,συνέχεια να αναλογίζονται και να αναπολούν και να ονειρεύονται...λες και μόνο τότε δείχνουν τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους...σα να βγαίνει ο αληθινός τους εαυτός στην επιφάνεια...

Αγαπώ το φθινόπωρο για την δυνατότητα που μου δίνει να με γνωρίσω και να κοιτάξω μέσα μου και μέσα σε όλους τους ανθρώπους....όλοι το βλέπουν σα μια νέα αρχή...ναι,μια νέα αρχή για να δουν ποιοι είναι,να κοιτάξουν που έκαναν το λάθος και που το σωστό και να διορθώσουν τα πάντα...

Όσο υπάρχει το φθινόπωρο δεν έχω λόγο να φοβάμαι...θα μπορώ πάντα να ξεκινήσω απ'την αρχή...

Όσο υπάρχει το φθινόπωρο δεν έχω λόγο να φοβάμαι...γιατί πάντα θα πέφτουν οι μάσκες.

01.09.2010