αλλά μια κανονική,ορμητική,δυνατή βροχή που θα θολώσει τα τζάμια και τα μάτια μου.
Ξύπνησα σήμερα το πρωί από τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες συναντώντας τη σκεπή μου...αρχικά νόμιζα πως ονειρευόμουν...σιγά σιγά όμως ο ήχος δυνάμωνε...σήκωσα δειλά το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και σιγουρεύτηκα.Η βροχή μου επιτέλους ήρθε...
Αποχωρίστηκα με ανεξήγητη ευτυχία το ζεστό μου κρεβάτι και έτρεξα να ανοίξω το παράθυρο...για πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες το ενοχλητικό φως του ήλιου δε με απέτρεψε να το ανοίξω διάπλατα και να κοιτάξω έξω...και η βροχή μου ήταν εκεί...είχε ήδη δημιουργήσει μια λίμνη στο μπαλκόνι μου,είχε κάνει ποτάμια τους δρόμους και τα μαύρα σύννεφά της είχαν σκεπάσει τον ουρανό μου...
Δεν περιμένα ποτέ να αγαπήσω τόσο τη βροχή.Θυμάμαι παλιά δεν την αγαπούσα,ούτε την αναζητούσα.Τώρα τελευταία όμως -κάτι χρόνια δηλαδή-της μοιάζω τόσο.
Γίνομαι και εγώ βροχή ξαφνικά,αρκεί να μαζευτούν οι μαύρες σκέψεις μου και να καταλάβουν το μυαλό και την ψυχή μου...ζήτημα χρόνου να ξεσπάσω και να γίνω ορμητικό ποτάμι!Σταματάω μόνο αν στερέψω ή αν βγει ο ήλιος...και πάλι απ' την αρχή!
Αυτήν τη βροχή που παρατηρούσα σήμερα το πρωί όμως την αγαπώ και για ένα παραπάνω λόγο...γιατί μπορεί και "καθαρίζει" τη ψυχή μου.
Κάθε φορά που βρέχει,νιώθω λες και στέκομαι στη μέση του πουθενά,μακριά από όλους και από ολά και αφήνω τις σταγόνες να πάρουν από πάνω μου κάθε σκέψη,κάθε θλίψη,κάθε πόνο...
νιώθω λες και όταν περάσει όλο αυτό θα είμαι εκεί στη μέση του δικού μου πουθενά,μια καινούρια εγώ...ένα άλλο πρόσωπο...
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή επιθυμία...αν πραγματικά συμβαίνει ή αν θα ήθελα να μπορούσε να γίνεται αλλά ναι...κάθε φορά που βρέχει μπορώ και στέκομαι απέναντι στον καθρέφτη και χαμογελάω στον καινούριο μου εαυτό...κάνω μια καινούρια αρχή που θα έχει νέα λάθη και σίγουρα πολλές ευκαιρίες να γίνω βροχή εγώ η ίδια...κι όλα αυτά μέχρι να έρθει μια άλλη βροχή σαν τη σημερινή,να με διαγράψει και να με ξεκινήσει απ'την αρχή...
Άλλοι περιμένουν τον ήλιο και εγώ περιμένω τη βροχή...κι αν είσαι σαν εμένα...άπλωσε κι εσύ το χέρι σου και άσε τη βροχή να κάνει αυτό που ξέρει...
Ξύπνησα σήμερα το πρωί από τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες συναντώντας τη σκεπή μου...αρχικά νόμιζα πως ονειρευόμουν...σιγά σιγά όμως ο ήχος δυνάμωνε...σήκωσα δειλά το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και σιγουρεύτηκα.Η βροχή μου επιτέλους ήρθε...
Αποχωρίστηκα με ανεξήγητη ευτυχία το ζεστό μου κρεβάτι και έτρεξα να ανοίξω το παράθυρο...για πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες το ενοχλητικό φως του ήλιου δε με απέτρεψε να το ανοίξω διάπλατα και να κοιτάξω έξω...και η βροχή μου ήταν εκεί...είχε ήδη δημιουργήσει μια λίμνη στο μπαλκόνι μου,είχε κάνει ποτάμια τους δρόμους και τα μαύρα σύννεφά της είχαν σκεπάσει τον ουρανό μου...
Δεν περιμένα ποτέ να αγαπήσω τόσο τη βροχή.Θυμάμαι παλιά δεν την αγαπούσα,ούτε την αναζητούσα.Τώρα τελευταία όμως -κάτι χρόνια δηλαδή-της μοιάζω τόσο.
Γίνομαι και εγώ βροχή ξαφνικά,αρκεί να μαζευτούν οι μαύρες σκέψεις μου και να καταλάβουν το μυαλό και την ψυχή μου...ζήτημα χρόνου να ξεσπάσω και να γίνω ορμητικό ποτάμι!Σταματάω μόνο αν στερέψω ή αν βγει ο ήλιος...και πάλι απ' την αρχή!
Αυτήν τη βροχή που παρατηρούσα σήμερα το πρωί όμως την αγαπώ και για ένα παραπάνω λόγο...γιατί μπορεί και "καθαρίζει" τη ψυχή μου.
Κάθε φορά που βρέχει,νιώθω λες και στέκομαι στη μέση του πουθενά,μακριά από όλους και από ολά και αφήνω τις σταγόνες να πάρουν από πάνω μου κάθε σκέψη,κάθε θλίψη,κάθε πόνο...
νιώθω λες και όταν περάσει όλο αυτό θα είμαι εκεί στη μέση του δικού μου πουθενά,μια καινούρια εγώ...ένα άλλο πρόσωπο...
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή επιθυμία...αν πραγματικά συμβαίνει ή αν θα ήθελα να μπορούσε να γίνεται αλλά ναι...κάθε φορά που βρέχει μπορώ και στέκομαι απέναντι στον καθρέφτη και χαμογελάω στον καινούριο μου εαυτό...κάνω μια καινούρια αρχή που θα έχει νέα λάθη και σίγουρα πολλές ευκαιρίες να γίνω βροχή εγώ η ίδια...κι όλα αυτά μέχρι να έρθει μια άλλη βροχή σαν τη σημερινή,να με διαγράψει και να με ξεκινήσει απ'την αρχή...
Άλλοι περιμένουν τον ήλιο και εγώ περιμένω τη βροχή...κι αν είσαι σαν εμένα...άπλωσε κι εσύ το χέρι σου και άσε τη βροχή να κάνει αυτό που ξέρει...
25.09.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου