This is a good night to save a life

Γράφω χωρίς να αγαπώ ιδιαίτερα τις λέξεις...ίσως γιατί οι λέξεις δε λένε πάντα όλα όσα θα ήθελες να πεις και αναγκάζεσαι να πεις όλο και πιο πολλές και πιο πολλές προκειμένου να αποκτήσουν κάποια υπόσταση όσα θες πραγματικά πεις,αλλά στο τέλος πάντα φοβάσαι πως ίσως μόνο οι λέξεις να έμειναν...και να τα έκαναν όλα τόσο δυσανάγνωστα,τόσο άγνωστα!
Να μόλις τώρα το έκανα.Χρησιμοποίησα τόσες πολλές λέξεις για να πω αυτό που πραγματικά ήθελα που δε ξέρω αν ουσιαστικά είπα αυτό που ήθελα ή αν χάθηκα μέσα στις τόσες λέξεις μου.

Γράφω χωρίς να αγαπώ ιδιαίτερα τις μέρες...τι νόημα έχουν οι μέρες όταν γράφεις...κι όμως αν κοιτάξεις πίσω τους θα δεις πως πάντα κάτι κρύβεται...μια στιγμή,μια ανάμνηση,ένας λόγος...Μπορείς να επιλέξεις τυχαία μια μέρα για να γράψεις...μπορείς να το κάνεις και εσκεμμένα...μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο την καρδιά σου ή και το μυαλό μερικές φορές,άθελά σου...
Και να που και τώρα το κάνω..επιλέγω τυχαία να γραψω με την καρδιά μου μια μέρα που αν και συνηθισμένη,κοιτάζοντάς την βλέπω πως δεν είναι και τόσο τυχαία τελικά,αλλά ξέρω πως δε το κάνω εσκεμμένα ακόμα κι αν το μυαλό μου προσπαθεί να επέμβει βίαια στην καρδιά μου...
Εσκέμμενα θα επιλέξω να χαθώ στις λέξεις μου...τις πολλές και πολύπλοκες...που πάντα σε μπελάδες με έβαζαν και μπέρδευαν περισσότερο...ό,τι με τη σιώπη μου θα είχα λύσει...

Γιατί ενθουσιαζόμαστε;

Το ερώτημα της ημέρας...της νύχτας καλύτερα...αύριο ξυπνώντας όλα θα μοιάζουν τόσο δυνατά και τα ερωτήματα τόσο ανούσια γι'αυτό και εγώ πάντα αναρωτιέμαι τα βράδια,που στη ζωή μου κάνω λάθος...

Τίποτα τώρα δε μου μοιάζει δυνατό,κανένα ερώτημα δεν είναι στα μάτια μου ανούσιο και σίγουρα ξέρω πως το δίκο μου...είναι ένα λάθος που πάντα κάνω.

Αυτή είσαι,μου είπαν!Ένα πλάσμα που ενθουσιάζεται,που ξέρει πως να το κάνει και που το αναζητά κάθε μέρα...Δε λέμε...ώρες ώρες η κρίση σου παθαίνει βλάβες και ενθουσιάζεσαι αναίτια,άλλοτε πάλι το δεχόμαστε-τι να κάνουμε μια σ'έχουμε- και άλλοτε πάλι μισούμε αυτό που είσαι,όχι για εμάς αλλά για τα κομμάτια σου που πρέπει να μαζέψουμε.

Πείστηκα πως αυτή είμαι αν και πάντα ήξερα πως είναι η αλήθεια.Πείστηκα όμως,για να τους αφήσω να μαζέψουν πιο γρήγορα τα κομμάτια μου...γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αυτή που βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και σίγουρα ονειρεύομαι...η ζωή είναι εδώ για να σε ρίξει κάτω περισσότερες φορές από αυτές που θα σε σηκώσει.

Και έπεσα,έπεσα,έπεσα...τόσες φορές και μυαλό δεν έβαλα και ενθουσιάστηκα πάλι και πάλι.Λες και οι άνθρωποι είναι φωτεινοί και καλοί και δεν πληγώνουν.
Εμπιστεύτηκα,έδωσα,πληγώθηκα...και η ζωή μου κάπως έτσι απέκτησε τη δική της ροή...θα δίνεις και θα πληγώνεσαι...θα πέφτεις και θα σηκώνεσαι.

Μεγάλο σφάλμα τελικά να ενθουσιάζεσαι...γιατί είναι οι άνθρωποι που τώρα πια τρομάζουν,φοβούνται και διστάζουν...όταν πολύ τους νοιάζεσαι.

Σκέψου έναν δρόμο μου είπαν...έναν μακρύ δρόμο που περπατάνε οι άνθρωποι...άλλοτε πάνε μαζί,άλλοτε ο ένας πιο μπροστά και ο άλλος πιο πίσω,αλλά πάντα στον ίδιο δρόμο και με την ίδια φορά...
Δες τους ανθρώπους που περπατάνε μαζί σου,κοιταξέ τους καλά και σκέψου πως αυτοί είναι οι δικοί σου άνθρωποι...τώρα κοίτα μπροστά και δες εκείνη την κόκκινη γραμμή...αν την περάσεις κάποιον θα χάσεις...για χιλιάδες λόγους μπορεί να περάσεις αυτήν την κόκκινη γραμμή μου είπαν...και ναι...ο ενθουσιασμός,ας τον πούμε και υπερβολή,είναι ένας από αυτούς!

Αρνήθηκα να συμφωνήσω μέχρι που έγινε στ' αλήθεια και ξανάγινε και ξαναγίνεται.
Πέρασα την κόκκινη γραμμή και έχασα και ξαναέχασα και ξαναχάνω...και κουράστηκα...
Κουράστηκα να χάνω και να πρέπει να κατηγορώ την υπερβολή μου...πονάω να βλέπω τους ανθρώπους μου να τρέχουν τώρα αντίθετα από μένα,μακριά από μένα και χωρίς εμένα.

Τραγικό να τρομάζεις τους ανθρώπους ,πιο τραγικό να τρομάζουν οι άνθρωποι και τραγικότερο όλων να τους συγκρίνεις με σένα και να λες πως εσύ δε θα τρόμαζες.
Ποιος σου είπε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι;Ίδιοι με σένα;

Στέκομαι τώρα αποστασιοποιημένη και σκέφτομαι πως δε λυπάμαι για όσα δε θα έρθουν....λυπάμαι για όσα χάνω απ' τα παλιά,για όλα εκείνα που θυσίασα για μερικές στιγμές υπερβολής...Χίλιες φορές να περπατούσα ήσυχα ήσυχα στο δρόμο μου και να άφηνα τις γραμμές και τους ενθουσιασμούς και τις υπερβολές...Παιδάκι όταν ήμουν δε μου 'μάθαν τους κανόνες;Γιατί βγήκα έτσι απροσάρμοστη;

Μετά απο πολλά πλήκτρα,enter,backspace και ακόμα περισσότερα delete...και σκέψεις.

Δε θέλω πια να χάνω...δε θέλω να χάσω...θα γυρίσω πίσω από την κόκκινη γραμμή και θα παλέψω...γι'αυτό αγαπημένε μου loser εαυτέ μου,ναι ναι εσύ που τα κάνεις πάντα χάλια όλα και μου θες και ενθουσιασμούς,βρες μια τρύπα να κρυφτείς και να μείνεις εκεί μέσα αιωνίως δεν θα έχω κανένα πρόβλημα...αρκετά σε ανέχτηκα,αρκετά συμβάδιζα μαζί σου...αν εσύ θες να κλαις τη μοίρα σου κάντο ευχαρίστως και εμένα άφησε με ήσυχη να μαζέψω τις κουταμάρες σου και να δω τι μπορώ να περισώσω...γιατί βαρέθηκα μια ζωή να σε ακούω....

Ενδιαφέρουσα τροπή ε?

Hell yeah...this is a good night to save a life!

Ξένοι

Όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι πάντα ξένοι,ξένοι...μέχρι εκείνη τη μικρή μαγική στιγμούλα που θα δούμε στο πρόσωπό τους,θα ακούσουμε στη φωνή τους ή θα διαβάσουμε στις λέξεις τους...τον εαυτό μας...τον εαυτό μας που βγαίνει από μας,στέκεται απέναντί μας και μπαίνει σε εκείνους τους ξένους ανθρώπους και τους κάνει δικούς μας...δικούς μας ανθρώπους.

Εκατοντάδες ξένοι μας προσπερνούν καθημερινά,μας χαμογελούν,μας κλείνουν το μάτι,μας λένε "Καλημέρα","Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;",μας κάνουν "Like",μας δίνουν το χέρι,μας βρίζουν,μας μισούν...

Εκατοντάδες οι ευκαιρίες να κάνεις έναν άνθρωπο δικό σου και χιλιάδες οι λόγοι να μείνει πάντα ξένος.

Και πότε έρχεται εκείνη η μαγική στιγμούλα που μου είπαν;Πότε ένας άνθρωπος από ξένος γίνεται δικός μου;Και ένας που γίνεται δικός μου γίνεται ξαφνικά ή ήταν αρχικά ξένος και μετά σχεδόν ξένος και μετά...σχεδόν δικός μου;Υπάρχουν μήπως και άνθρωποι που δε θέλαμε να είναι δικοί μας και έγιναν τυχαία;Υπάρχει το τυχαία;Και γιατί υπάρχουν και αυτοί οι δικοί μας που αρχικά είναι δικοί μας και μετά γίνονται πιο ξένοι κι απ'τους ξένους;

Αυτά τα ερωτήματα τριγυρίζουν πολλές φορές στο κεφάλι μας κοιτώντας γύρω μας και βλέποντας τους δικούς μας ανθρώπους,τους ξένους που περνούν,τους ξένους που περνούν και στέκονται,τους δικούς μας που πέρασαν αλλά δε στάθηκαν!Πάντα κοιτάμε έναν έναν τους ανθρώπους ξεχωριστά και αναρωτιόμαστε σε ποια κατηγορία ανήκει...γιατί έτσι ξέρουμε να ζούμε...σε κατηγορίες.

Κατηγοριοποιούμε...και κατηγοριοποιούμαστε και εμείς με τη σειρά μας ως άνθρωποι ξένοι ή δικοί τους για τους άλλους,τους δικούς μας και τους ξένους μας.Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω πόσο περίεργο είναι να μη συμπίπτουν οι κατηγορίες που σε βάζουν με αυτές που εσύ τοποθετείς κάποιους ανθρώπους...Εγωισμός,Αγάπη...τι φταίει άραγε...

Πόσοι ξένοι πέρασαν και δεν έγιναν ποτέ δικοί μας;Πόσοι ξένοι θα μπορούσαν να γίνουν δικοί μας;Και πόσοι δικοί μας θα μπορούσαν άνετα να είναι ξένοι...;

Σκέφτομαι όλους αυτούς μα στέκομαι κυρίως σε εκείνους που ξεκίνησαν ξένοι,ίσως πιο ξένοι κ από τους ξένους...έγιναν δικοί μας χωρίς να πάψουν να είναι ξένοι...και μετά κάπου εκεί στη μαγική στιγμούλα...έγιναν άνθρωποι δικοί μας,πιο δικοί μας και από πολλούς άλλους δικούς μας ανθρώπους και μας απέδειξαν πως η λεπτή κλωστή που χωρίζει τους ανθρώπους δεν είναι η απόσταση-σε κάθε της υπόσταση-αλλά η επιθυμία να δώσεις σε κάποιον το δικαίωμα να καθρεφτίσει τον εαυτό σου στην ψυχή του.

Και έχω δώσει αυτό το δικαίωμα...τόσες φορές...γιατί δεν φοβήθηκα την απόσταση και τους ανθρώπους...δε φοβήθηκα το άγνωστο και το σκοτάδι...Άλλες φορές κέρδισα ανθρώπους που έγινα κατά-δικοι μου και άλλοτε ανθρώπους που άναψαν σαν φωτοβολίδες,έλαμψαν για λίγο στον ουρανό μου και μετά έπεσαν στα μαύρα νερά της θάλασσας και χάθηκαν ξανά.

Τους αγάπησα πολύ αυτούς τους ξένους,τους δικούς μου ξένους και όσους έμειναν...και όσους έφυγαν...γιατί ήταν ο τρόπος που τους γνώρισα και τους ξεχώρισα...ήταν που δεν τους περίμενα...

Προς εκείνους που έμειναν και προς εκείνους που έφυγαν..μα πιο πολύ προς εκείνους που θα φύγουν γράφω απόψε αυτές τις σκέψεις...για να ξέρουν πως εγώ,η δική τους ξένη,έχω μάθει να εκτιμώ ότι η ζωή μου φέρνει και αν υπάρχει κάτι να μισώ είναι ότι η απόσταση και ο χρόνος μακριά μου παίρνει...

27.08.2010

Αδυναμίες

Όλοι έχουν μερικές...και όποιος πει οτι δεν έχει είναι ψεύτης...ψεύτης...ψεύτης!
Πώς μπορεί να ζήσει κάποιος χωρίς αδυναμίες...?μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς μια αχίλλειο πτέρνα...?
Όλοι κάπως έτσι πέφτουν...υποτάσσονται στις αδυναμίες τους...πρέπει μόνο να ξέρουμε να τις χειριζόμαστε σωστά...γιατί αδυναμίες είναι αυτές...πονάνε μερικές φορές...

Έχω κι εγώ αδυναμίες...
στο παγωτό σοκολάτα κάθε καλοκαίρι...στην pizza αλλά χωρίς μανιτάρια...στα μακαρόνια...σβησμένα με coca cola....και γενικώς στην coca cola...
έχω αδυναμία στις τηγανιτές πατάτες ειδικά τις ξεροψημένες...έχω αδυναμία στο φαγητό όταν δεν έχει κάτι πράσινο...

αλλά έχω αδυναμία στο πράσινο και ειδικά στο λαχανί...και στο μπλέ,το ανοιχτό μπλε της θάλασσας και στο κόκκινο...γενικά έχω αδυναμία στα χρώματα γιατί νιώθω πως δείχνουν τη χαρά όταν δε μπορώ να την νιώσω...

έχω αδυναμία στη χαρά...στις μικρές χαρές της ζωής...στις σταγόνες της βροχής στο τζάμι που με κάνουν να νοσταλγώ και στον ήλιο ψηλά στον ουρανό που τον κοιτάζω για να νιώσω αισιόδοξη...έχω αδυναμία στα 5 αυτά λεπτά του πρωινού χειμωνιάτικου ύπνου που η ζεστή κουβέρτα με τυλίγει και νιώθω τη μύτη μου κρύα...και στα ξεραμένα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο έχω αδυναμία ίσως γιατί μου θυμίζουν τον κύκλο που κάνουν όλα στη ζωή....

και στη ζωή έχω αδυναμία...και σε ό,τι μου δίνει ζωή...στα χαμόγελα έχω αδυναμία...όχι τόσο στα δικά μου...όσο σε εκείνα που χαρίζω εγώ στους άλλους...ειδικά σε εκείνα που δακρύζουν κιόλας...

και στα δάκρυα έχω αδυναμία...μεγάλη αδυναμία...και στους ανθρώπους που τα αξίζουν λίγη περισσότερη...

στους φίλους έχω τεράστια αδυναμία...γιατί τους φίλους τους επιλέγεις για μια ζωή..έτσι μου είπαν κάποτε....κ τους επιλέγεις γιατί αξίζουν πολλά...και δάκρυα ακόμα...
έχω λοιπόν αδυναμία στους φίλους μου...στους δικούς μου ανθρώπους...τους πολύ προσωπικούς!
Σε άλλους έχω περισσότερη και σε άλλους λιγότερη,για να μη λέω και ψέμματα...προς άλλους την είχα πάντα και για άλλους την απέκτησα στη συνέχεια...για άλλους ήταν βολική και για άλλους υπερβολική...άλλοτε λογική και άλλοτε καταστροφική...αλλά αδυναμία ήταν πάντα...

έτσι και τώρα αποκομμένη από όλα...ζυγίζω τι έχω στη ζωή μου...όλες μου τις αδυναμίες..κ βλέπω πως είναι πολλές και τις αγαπώ όλες...αφήνομαι στην μεγάλη μου "αδυναμία"...την σκέψη και βλέπω πως το πρόβλημά μου είναι η υπερβολή μου αλλά δε μπορώ να την χάσω γιατί τότε θα πάψω να είμαι αδύναμη και δε θέλω...γιατί όποιος είναι αδύναμος...μπορεί και αγαπάει με όλη του την καρδιά!

07.08.2010

........

Πόσα συναισθήματα μπορείς να αλλάξεις μέσα σε μια μέρα...ένα βράδυ...μια στιγμή...
πόσα μπορείς να νιώσεις διαβάζοντας μια λέξη,βλέποντας μια εικόνα,ακούγοντας μια μελωδία...
πώς οι συνειρμοί μπορούν να καταστρέψουν την ηρεμία που πιστεύεις πως έχεις χτίσει;

Βλέπεις μια φωτογραφία,χαμογελάς,σκέφτεσαι,συνειδητοποιείς,αναρωτιέσαι,χαμογελάς ξανά,βγάζεις ένα συμπέρασμα...γελάς...πόσο καιρό μπορεί να το ένιωθες αυτό;πόσο καιρό το έκρυβες κάπου μέσα σου;αυτό το κάποιο συναίσθημα,αυτή η κάποια σκέψη που ξαφνικά ξεπήδησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου πόσο καιρό ήταν κρυμμένη εκεί;και αυτό το δειλό γέλιο που φοβάσαι να χαρίσεις στον εαυτό σου και στο μέχρι πρότινος κρυμμένο συναίσθημά σου...πόσο ακόμα θα έμενε κρυμμένο;
Το φοβάσαι;δε πρέπει...είναι ωραίο να νιώθεις και ακόμα πιο ωραίο να το συνειδητοποιείς...

Πάντα είχα την απορία...πως μπορεί ένα τραγούδι να σου αλλάζειι τη διάθεση σε μια και μόνο στιγμή...πως μπορεί και σε υποβάλλει σε μια διαδικασία να σκεφτείς,να νιώσεις...και γιατί συνεχίζεις να το κάνεις στον εαυτό σου...γιατί συνεχίζεις να ακούς αυτό που δε θα ήθελες να είχε αγγίξει τις πληγές σου...παλιές και νέες...βαθιές και επιφανειακές...
είπε ποτέ κανείς πως αυτό το βάρος στην καρδιά είναι υγιές ή πως το να νιώθεις εύθραυστος και ευάλωτος κάνει καλό;
είναι όμως που κάπου κάπου σ'αρέσει να νιώθεις ένα τεράστιο βάρος να σε πλακώνει και να είσαι έτοιμος να σπάσεις σε κομμάτια...λες και έτσι θα ξεπεράσεις το φόβο σου για όσες φορές θα χρειαστεί να το κάνεις...και τη ντροπή για τη δειλία σου για όσες φορές χρειάστηκε να το κάνεις και δε μπόρεσες...

Παρατήρησα πόσο μου αρέσουν οι τελίτσες...αυτό που κρύβουν,που υποδηλώνουν,που δε λένε αλλά εννοούν...που δυστυχώς πολλές φορές εκφράζουν τα πάντα χωρίς να θέλουν τίποτα για να συμπληρώσει το νόημα τους...αυτό το αίσθημα του τέλους που κουβαλάνε...

Όσο και αν αγαπώ τις τελίτσες...νιώθω λες και ποτέ δεν έβαλα ούτε μια στη ζωή μου...

Κάποιος είπε πως ο συνειρμός είναι η χειρότερη εγκεφαλική δραστηριότητα...
πάντα όμως σου χαρίζει ένα χαμόγελο στο τέλος...

29.06.2010

Άραγε...

Και έρχονται εκείνες οι ώρες που χωρίς να το θες κοιτάς πίσω...
νιώθεις το βάρος των αναμνήσεων να πλακώνει το κορμί σου...
ένας κόμπος να γίνεται το στομάχι σου,να μην μπορείς να αναπνεύσεις,να ξεφύγεις...
να τρέμουν τα χέρια σου,να νιώθεις πως ρίγη σε διαπερνούν...
Κοιτάς εικόνες..κοιτάς και δε βλέπεις...το χαμόγελο σου μοιάζει κενό,άδειο,ξένο...
εκείνο το ίδιο χαμόγελο που κάποτε το έλεγες "τα πάντα"...

Φταίω άραγε;

Και νιώθω τα μάτια να κινούνται κυκλικά καθώς βαραίνουν από τα δάκρυα...
το νιώθω πως θέλω να κάνω πως δε θυμήθηκα...
δε θέλω να θυμάμαι...δε θέλω να ξέρω πόσο κακό μου κάνεις..δε θέλω να σε θυμάμαι...

Φταίω άραγε;

Τα δάχτυλα με δυσκολία κινούνται στα πλήκτρα...με δυσκολία σχηματίζουν λέξεις,προτάσεις,πόνο!
Δεν σου είμαι τίποτα...ίσως δεν ήμουν και ποτέ...μα δε σου κρατώ κακία...δε πρόλαβα να το κάνω...
Είμαι απλά εγώ που ώρες ώρες τα βάζω με τη μοίρα...της θυμώνω και την ρωτάω γιατί;
Έτσι έπρεπε μάλλον...έτσι ήταν γραφτό...απλά αναρωτιέμαι...

Κοιτάς πίσω ποτέ...άραγε;

03.05.2010

Μπορώ;

Ηρθες...πότε; δε θυμάμαι
στη ζωή μου μπήκες...πώς; δε θυμάμαι
και έγινες τα πάντα...γιατί; δε θυμάμαι...

ένα χαμόγελο ήταν πάντα αρκετό...
μια λέξη ικανή να αλλάξει κάθε λεπτό
ξέρεις για σένα μπορώ...
ό,τι σκεφτώ να το κάνω,μπορώ;

μια ματιά πινελιά σε πράσινο ουρανό...
να χαθώ εκεί και αυτό το μπορώ
να αλλάξω για σένα,μπορώ;
αν και νομίζω το έχω κάνει ήδη αυτό

ξέρεις...
έρχεσαι,φεύγεις...αγαπάς και αποφεύγεις
τι να πιστέψω,να σε πιστέψω μπορώ;
μια καρδιά να χαρίσω σε σένα μπορώ
το χρόνο προλαβαίνω να γυρίσω πίσω,μπορώ;

να ευχηθώ να σε μισήσω,μπορώ;
τα μάτια να κλείσω αναμνήσεις να σβήσω,μπορώ;
τον πόνο να κρύψω μπορώ...
μα οι πληγές θα είναι πάντα εδώ...

να μ'αγαπάς έστω λίγο ζητώ
να το λες,να το βλέπω μπορώ;
το ξέρω,το νιώθω...
μα τα λόγια πάντα αγαπούσα εγώ...


να μ'αγαπάς και να σ'αγαπώ...τόσο απλό...μπορώ;

20.02.2010

Σκιά μου...

Είναι μεγάλη αυτή η νύχτα
τόσο μεγάλη...τρομακτικά μεγάλη...
σα σκιες οι αναμνήσεις στους τοίχους παίζουν θέατρο...
και εγώ θεατής της δικής μου ζωής όπως πάντα...

Βλέπω δυο σκιές..αυτή που γελά..τώρα κλαίει...
το χέρι με πόνο αφήνει της άλλης και φεύγει μακριά..κάτι ψιθυρίζουν...
Θα μου λείψεις...

Το θυμάμαι αυτό...

Δύο άλλες σκιές...περπατούν...
σα να χορεύουν...
που πας;
μείνε...σε χρειάζομαι...

και εκείνο το θυμάμαι...

Πλησιάζω...σκιά χωρις πρόσωπο...πρόσωπο που αγάπησα και δε θυμάμαι...

Φως...σαν εφιάλτες χάνονται οι σκιές στο φως του σήμερα...

Σβήνω το φως..απόψε θέλω το παλιό σκοτάδι...
ξέρεις μου λείπεις...σκιά μου...

11.01.2010

Και αυτό μετράει...

Κέρδισα,έχασα
με ευτυχία με έντυσα
τον πόνο ξεγέλασα
και αυτό μετράει...

Γέλασα,έκλαψα
από δάκρυα στέρεψα
όσα και αν ξόδεψα,γελάω...μπόρεσα
και αυτό μετράει...

Προσπάθησα,αφέθηκα
μαζί σου και αν δέθηκα
δεσμοί όλοι που σπάνε
και αυτό μετράει...

Αγάπησα,μίσησα
να ζω προσποιήθηκα
ο χρόνος κυλάει στο μετά
και αυτό μετράει...

Αναστήθηκα,πέθανα
αναμνήσεις τα όνειρα που έκανα
όλοι εδώ και εσύ πουθενά
και αυτό μετράει...γιατί πονάει!

10.01.2010

Κι ας έχασα

Κίτρινα χαρτιά στριμωγμένα στου μυαλού τα συρτάρια
γεμάτα εκείνα με λέξεις και άδεια από λόγια η καρδιά...
πόσο μου λείπεις δε θέλω να ξέρω...να μάθω τώρα πια
μου φτάνει να νιώθω τον πόνο όταν το χέρι απλώνω...
και είσαι μακριά...

κόμματια τα όνειρα..σπασμένα τα χαμόγελα...συντρίμμια όλα όσα...
όλα όσα θυμάμαι πως έζησα...
πίσω πολύ πίσω...τόσο πίσω που ξέχασα να ζήσω...να προχωρήσω...να σ'αφήσω,να νικήσω...

ο χαμένος εγώ ενός αγώνα άνισου,άδοξου,αθέμιτου...αθέλητου...
βλέπω το τέρμα...την κορδέλα..τη νιώθω..με κόβει με σκίζει σε κομμάτια...
που είσαι...έχασα...σ'εχασα...
σε βλέπω στο βάθος...εκεί μες το πλήθος...σε αγκαλιές,σε φωνές...

έξοδος δεξιά...τρέχω,φεύγω...
πάντα νίκες...πάντα αγκαλιές...
ψηλά απ'την κερκίδα κοιτώ τώρα πια τον αγώνα σου...
και σε χειροκροτώ και χαίρομαι και φωνάζω για σένα...
αυτό ήθελα,αυτό ήθελες...την αγάπη...

κι ας έχασα...

18.11.2009

Μίλα μου

Μίλα...πες κάτι!
έχω καιρό ν'ακούσω λέξη γνώριμη από σένα...
Μίλα...πες κάτι!
με κούρασε πολύ αυτή η σιωπή...
Μίλα...πες...
ποια θλίψη τη χαρά απ'τα μάτια σου έκλεψε...
Πες...
ποιος λόγος την καρδιά σου σκλήρυνε σαν πέτρα...
Μίλα,φώναξε...ούρλιαξε...
ακόμα και ένας ψίθυρος για μένα θα 'ναι λέξη,αιτία,εξήγηση...
Μίλα...για να μη ξεχάσω το πιο απλό...
να σε θυμάμαι...
Μίλα μη φεύγεις...πριν πετάξουν μαζί σου οι λέξεις...πριν τις πάρει ο αέρας...
στο χέρι σου κλείστες...σφιχτά κράτησέ τες...είναι για μένα η λύτρωση αυτές οι λέξεις!
Είναι τα δάκρυα,τα συγγνώμη,τα όνειρα...είναι τα πάντα,είμαι εγώ...
Κοίτα με στα μάτια και μίλα...δε θ'αντεξω να μοιάζω εχθρός...
Δεν κοστίζουν οι λέξεις...μίλα,μίλα μου!!

24.11.2008