2011

Δεν ερήμωσε χωρίς ενοχές τούτο το μέρος... είναι πολλά τα κείμενα που έγραψα νοητά στο μυαλό μου, τόσο καιρό. Κείμενα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του.

Για αυτόν που θα αγαπούσα περισσότερο από όλους, αν ήταν ανάμεσά μας, για την επιστροφή στο μηδέν -αυτό πάρε το όπως θες-, για τις άπειρες φορές που αποφάσισα να πω ναι και πάντα κατέληγα να λέω όχι.

Θυμάμαι πως ένιωθα τη μέρα που έγραφα το προηγούμενο κείμενο... για την ακρίβεια θυμάμαι κάθε μέρα αυτού του χρόνου και ναι, για μένα είναι περίεργο.
Σε αυτά τα 23 χρόνια της ζωής μου, καμία χρονιά συνολικά, δεν στιγμάτισε τόσο τη μνήμη μου. Σαν χθες μου μοιάζουν οι ετοιμασίες για την έξοδο με αγαπημένους ανθρώπους, η αντίστροφη μέτρηση, οι ευχές και οι αγκαλιές. Σαν χθες, και όλα όσα έγιναν μετά... λες και 365 μέρες συρρικνώθηκαν στον πιο "σύντομο" χρόνο της ζωής μου.

Δε μου αρέσουν οι αλλαγές και όλες τις γεύτηκα φέτος. Άλλες ευπρόσδεκτες, άλλες όχι και τόσο.
Κατάφερα να αγαπήσω τα ταξίδια και να μισήσω τις βαλίτσες. ΄Ώρες ατέλειωτες μέσα σε λεωφορεία, τρένα και πλοία. Πολλά τα βιβλία που διάβασα, πολλές και οι ιστορίες που αγάπησα, οι ήρωες που συμπόνεσα. Τραγούδια που λάτρεψα και έγιναν μελωδία συνεχόμενη μέσα στο μυαλό μου.

Πολλές οι μικρές στιγμές που αξίζει να θυμάμαι... χαμόγελα μαθητών, αστεία φίλων, ταξίδια επιστροφής, αυτοκίνητα με μουσική και φωνές στη διαπασών, αγκαλιές μετά από καιρό, βλέμματα γεμάτα αγάπη... ποτήρια γεμάτα κρασί και ευτυχία.

Ας μην γκρινιάζω... δεν ήταν και τόσο άσχημα τα πράγματα... και τα άσχημα ήταν αποτελέσματα λαθών, δικών μου -μόνο-.

"Θα τελειώνεις, ό,τι αρχίζεις", μουρμούρισα μια μέρα, γεμάτη θυμό και απελπισία.
"Τίποτα δεν έρχεται από μόνο του" , πρόσθεσα αμέσως μετά.

Πρέπει να μάθω να τελειώνω ό,τι αρχίζω και ας έχω χάσει πια το μέτρημα στα ξεκινήματα. Πρέπει να  πάψω να πιστεύω πως κάτι μαγικό και αδιόρατο θα διορθώσει τα πάντα...

Δε θα γίνει κάτι, όταν σε λίγες ώρες το 1 γίνει 2 στο τέλος της χρονολογίας, ούτε θα αλλάξει τίποτα που θα δω το ρολόι να γίνεται 00:00...
Τη ζωή μου πρέπει να την ορίζω, εγώ... κανένα έτος, καμία σύμπτωση και κανένας άνθρωπος.

Και όπως πάντα... όλα γίνονται την κατάλληλη στιγμή.!

31.12.2011

Life in a box!

Νομίζω πως αν κάτι μισώ πιο πολύ, αυτό είναι η μετακόμιση!

Διαδικασία κουραστική, χρονοβόρα και κυρίως ψυχοφθόρα.

Βιβλία και cd, φωτογραφίες και γράμματα, ενθύμια μιας ολόκληρης ζωής πακετάρονται όλα μαζί άναρχα για να κοσμήσουν ένα νέο ξεκίνημα κάπου αλλού. Ένα ένα τοποθετούνται όλα στα κουτιά τους και για εκείνα τα δευτερόλεπτα που μένουν στα χέρια σου, μέχρι να αποφασίσεις δίπλα από πια ανάμνηση θα στοιβαχτούν... όλα όσα σχετίζονται μαζί τους έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό σου... άλλοτε σαν μια γλυκιά σκέψη και άλλοτε σαν εφιάλτης που ξέφυγε από το μέρος που καταχωνιάστηκε για να μη σε φοβίζει.

κάπως έτσι και τώρα... ξανά τα κουτιά θα μπερδέψουν την ψυχή μου και θα κλείσουν μέσα όλα τα παλιά και όλα τα νέα, που σε λίγο και αυτά με τη σειρά τους θα περάσουν στο παρελθόν.

και ενώ όλα τώρα είναι τόσο έντονα... η βαριά καρδιά, τα δάκρυα που είναι έτοιμα να κυλήσουν... δε ξέρω αν λυπάμαι ή αν χαίρομαι που μετά από χρόνια όλα αυτά που τώρα με στοιχειώνουν θα έχουν ξεθωριάσει... δε ξέρω, αν θέλω να ξέρω πως κάποτε θα ξεχάσω όλες αυτές τις στιγμές...

έτσι απλά λοιπόν, όλα θα κλειστούν στο ίδιο κουτί, χωρίς διακρίσεις...αυτά τα νέα θα παραγκωνίσουν κάποια παλιά και θα σταθούν με αγάπη δίπλα σε άλλα, που περήφανα συγκαταλέγονται στις εμπειρίες της ζωής μου.

Με ένα χαμόγελο να με ηρεμεί και χωρίς κανένα φόβο για το αυριανό άγνωστο, θα κλείσω ξανά τη ζωή μου σε ένα κουτί και όπου με βγάλει...

15.06.2011

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;;

Γράφω μετά από σχεδόν δύο μήνες... καλό αυτό!

Κατά γενική ομολογία περνάω μια από τις καλύτερες μου φάσεις... όλα στις θέσεις τους. Πρόσωπα και χαμόγελα. Όλα ξεκάθαρα χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις... πράγμα σπάνιο για μένα και ευπρόσδεκτο όποτε κατορθωθεί!

Δε νομίζω να μου λείπει κάτι... ή τουλάχιστον δε νιώθω άμεσα να μου λείπει κάτι...

έτσι πίστευα μέχρι χτες,τουλάχιστον.

4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα από ένα δανεικό τραγούδι βάλθηκαν να μου αποδείξουν πως ακόμα και δυο χρόνια μετά, τα φαντάσματα εξακολουθούν να παραμονεύουν στη γωνία.

Δε μου λείπεις... το ξέρω... αυτό που είσαι τώρα δε μου λείπει σίγουρα... γιατί το παρόν σου μου είναι -και θέλω να παραμείνει- άγνωστο...

Αυτό που ήσουν κάποτε με επισκέφτηκε χτες... και μια παράξενη επιθυμία να σε νοσταλγήσω με πλημμύρισε...

πέρασε καιρός και αλλάξαμε... αλλά αυτό που αφήσαμε πίσω δυστυχώς δε θα αλλάξει ποτέ...

πάγωσε στο χρόνο και στο συρτάρι που το κλείσαμε, μαζί με φωτογραφίες και πολλά άλλα μικρά πράγματα που συνήθιζα να κρατάω από σένα, τότε που πίστευα πως το πάντα διαρκεί...

δεν κράτησες και δε λυπάμαι. Αλλά δεν ένιωσα το ίδιο χτες που έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να ακούσει τη φωνή σου... μετά από τόσο καιρό, τόσο θυμό, τόσες σιωπές...
ήθελα για μια στιγμή να νιώσω πως ακόμα υπάρχεις κάπου, έστω και μακριά.

Πάντα έλεγα πως το να κρατάς επαφές με το παρελθόν σου είναι ψυχοφθόρο... εκείνη η στιγμή όμως χτες, με έκανε να καταλάβω πως είναι απαίσιο να ξέρεις, πως δεν έχεις κανένα δικαίωμα να δεις που βρίσκεται στο παρόν, αυτό που έθαψες στο παρελθόν...

Δε θα ξέρω που είσαι και τι κάνεις και αυτό το επέλεξα συνειδητά εκείνο το απόγευμα, που ο εγωισμός σου μπήκε πάνω από μένα...
ξέρω όμως, πως δυστυχώς, δε μπορώ να σου καταλογίσω και τη χτεσινή μου αδυναμία...
μα αν ένιωσα ευάλωτη, αυτό οφείλεται στο πρόσωπό σου που αγαπούσα... και όχι σε εκείνο που με πρόδωσε...

Να προσέχεις...

κι αν νύχτες όπως χτες, συναντήσεις μέσα σου αυτό που ήσουν κάποτε, πες ένα γεια από μένα.

*με αφορμή ένα δανεικό τραγούδι...σκόρπιες λέξεις μετά από δύο χρόνια για εκείνα τα τρία χρόνια που θάφτηκαν στο χτες.

ίδιο θρανίο...

και δε μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα απόψε...

απόψε που οι ενοχές έγιναν τόσες και με έπνιξαν...

απόψε που άνοιξε η πληγή που με τόση επιδεξιότητα κλείνω εδώ και χρόνια...

θυμάμαι τι έγραφε εκείνη η καρτούλα που σου είχα γράψει...θυμάμαι που έλεγε πως είσαι ένα άτομο ξεχωριστό για μένα και πως δε θέλω να σε χάσω ποτέ...και πως σ'αγαπάω έλεγε...

και πάνω στο γραφείο μου είναι πάντα εκείνο το αρκουδάκι μέσα στο νερό που το κουνάς και ρίχνει χιόνι-δώρο για τη γιορτή μου-...

και είσαι και σε εκείνες τις κασέτες που μου έγραφες,τότε που ήμασταν παιδιά και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο...

θυμάμαι σε 2 μέρες τελείωνε η πρώτη γυμνασίου και εμείς πήγαμε κ ζητήσαμε να καθίσουμε μαζί...λες και δε θα είχαμε χρόνο μπροστά μας...κι όμως το θέλαμε τόσο....

κι όταν μετά μας χώρισαν στην πρώτη λυκείου,δε μας πείραξε,γιατί μαζί κάναμε βόλτες και όνειρα στα διαλείμματα και βλέπαμε πόσο δεν ταιριάζαμε με όλα τα άλλα άτομα στο προαύλιο...

ήσουν το μόνο στήριγμα που είχα...στα όμορφα και στα άσχημα,στα εύκολα και στα δύσκολα...ποτέ δε με έκρινες...

κι όταν τα καλοκαίρια δε συναντιόμασταν για μήνες,δε μας πείραζε...κάθε Σεπτέμβρη ήταν λες και δεν είχε περάσει ούτε μέρα...όπως γίνεται και τώρα...

λες να το 'χει η μοίρα μας;και πόσο να την προκαλέσω...

μόνο όμορφα έχω να θυμάμαι...παρά τα δάκρυα που θολώνουν το μυαλό μου απόψε....

"σε θέλω στη ζωή μου για πάντα" κι όμως δεν φάνηκε σε καμιά μου πράξη αυτή η επιθυμία...

κι άφησα το χρόνο να περάσει και προχώρησα και άλλαξα και δεν είδες τίποτα από τα δικά μου,ούτε εγώ κάτι απ' τα δικά σου...

και κάθε λίγο και λιγάκι σε σκέφτομαι και λέω "πού να είναι άραγε αυτή η ψυχή;" και αμέσως νιώθω ντροπή...ντροπή γιατί κάποτε είχα υποσχεθεί πως θα ξέρω που θα είσαι...

ήταν όμορφα απόψε...σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα...όλα τόσο παράξενα και παράλογα ίδια...οι δυο καλές φίλες,πάλι μαζί στο ίδιο θρανίο,εκεί στη δεύτερη σειρά,πίσω από το Νίκο...

(αφιερωμένο σε μια φίλη από τα παλιά...που θέλω να υπάρχει στα καινούρια*)

18.03.2011

[hug.]

να γίνω τεράστια αγκαλιά

να κρυφτείς για πάντα εκεί

ο πόνος να μη σε βρει...

13.03.2011

Will you?

I've been wishing on a star but I could never have imagined
I would land just where you are after all this lonesome traveling
Took one look in your eye, reach out to hold your hand
This is when I realized that I could never understand
Do you want to be my one and only love?
Do you want to be my one and only love?
So you wanna be my friend, so you wanna be my lover
With you I do confess I can't be one without the other
That was hard for me to say, I hope I said it right
Which ever, come what may, you see I need to know tonight
Do you want to be my one and only love?
Do you want to be my one and only love?
Do you want to play these cards, do you want to lay them down?
DO you want to run away or do you want to stick around?
Do you want to be my one and only love?
Do you want to be my one and only love?

and so define...loneliness

08.03.2011

Νεράιδα*

Του παραμυθιού νεράιδα

ή επίγειος άγγελος

όνειρο ή άνθρωπος

Του μυαλού όλες τις σκέψεις

σκόρπισες σαν άνεμος

και δεν έμαθα το πως

Πες μου τώρα την αλήθεια

βγήκες απ'τα παραμύθια

μήπως είσαι μάγισσα

γιατί πιάστηκα μια νύχτα

στης φωνής σου εγώ,τα δίχτυα

και ψυχή σου χάρισα

και δεν το μετάνιωσα...

Η απουσία με διατάζει

να αγαπάω ό,τι σου μοιάζει

όταν είσαι μακριά

να μετρώ πάντα το χρόνο

τι ζωή μένει στον πόνο

μέχρι να σε δω ξανά

Πες μου τώρα την αλήθεια

βγήκες απ'τα παραμύθια

μήπως είσαι μάγισσα

γιατί πιάστηκα μια νύχτα

στης φωνής σου εγώ,τα δίχτυα

και ψυχή σου χάρισα

και δεν το μετάνιωσα

όλα κλείνονται στο φως σου

και στο γέλιο των ματιών σου...

27.02.2011

(μπες στο συρτάρι, δεν είναι η ώρα σου ακόμα)*

το χέρι για να μου κρατάς...

Δε νομίζω πως ξέρω τι θέλω να γράψω-παρόλο που νιώθω την ανάγκη να μιλήσω...μια ανάγκη που εξεγείρει τις λέξεις που στροβιλίζονται στο μυαλό μου.

Έχω την ανάγκη να μιλήσω...σε ξένους,σε φίλους,σε αγνώστους,σε κάποιους...

Οι τοίχοι ξέρουν να απαντούν,επάξια,μόνο στη σιωπή μου.

Δεν έχω τον έλεγχο πια,για τίποτα απ' όσα μου συμβαίνουν.

Σαν ψάρι έξω απ' το νερό του,νιώθω.

Πάντα μου άρεσε να ξέρω τη συνέχεια,το παρακάτω...ακόμα και το τέλος.

Με βοηθούσε πάντα να οργανώνω τη ζωή μου καλύτερα-και δε νομίζω να έδειξα ποτέ πως μου αρέσουν οι εκπλήξεις-να οργανώνω εκπλήξεις ναι...να δέχομαι,μάλλον όχι.

Ούτε οι αλλαγές μου αρέσουν ιδιαίτερα,κι αν ποτέ τις κυνηγήσω,πάει να πει πως μάλλον ήταν σκούρα τα πράγματα και ήταν η μόνη λύση.Αλήθεια ή δικαιολογία,δε ξέρω.

Η μοναξιά λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός...

σε κάνει να αγαπάς πιο πολύ,να σκέφτεσαι πιο πολύ,να σου λείπουν όλα πιο πολύ,να τα χαίρεσαι όλα πιο πολύ.

Γίνονται όλα πολύτιμα και αξιοπρόσεκτα-τα χαμόγελα,τα δάκρυα,τα λόγια,οι αγκαλιές,οι βόλτες,οι καλημέρες και οι καληνύχτες...

όσα ισοπεδώνει η καθημερινότητα,έρχεται να τα αναστήσει και να τα μεγαλώσει η μοναξιά-η μοναξιά και η απόσταση.

Ας ήξερα μόνο που οδηγούν όλα αυτά...όλες αυτές οι αποφάσεις και οι νέες περιπέτειες...

πότε τελειώνει το ταξίδι στο άγνωστο...πότε στερεύουν οι προκλήσεις;

Δε μετανιώνω...ούτε είμαι τόσο περήφανη για να κρύψω πως δεν ήταν όλα όπως τα φαντάστηκα...

μόνη είμαι...και όλα είναι τεράστια γύρω μου...και είναι μακριά από δω τα φτερά μου.

23.02.2011

"το χέρι για να μου κρατάς..."

Γράμματα...

Θέλω να γράψω ένα γράμμα,μάλλον όχι ένα...πολλά γράμματα.Γράμματα προς όλους τους ανθρώπους που αγαπάω και να τους πω τι νιώθω ακριβώς και τι σκέφτομαι.

Το έχω κάνει στο παρελθόν.Έχω ξεδιπλώσει με θάρρος και θράσος όλα μου τα συναισθήματα πάνω σε χαρτιά,μέσα από λέξεις,προτάσεις,εικόνες.Μίλησα πολύ και ένιωσα λύτρωση που τα παρουσίασα όλα έτσι ακριβώς όπως ήταν μέσα στο μυαλό μου.Νομίζω πως δεν ξέχασα τίποτα ποτέ.Ήμουν τόσο σίγουρη για όσα ήθελα να πω,τόσο βέβαιη γι'αυτά που νιώθω.Δε φοβήθηκα ούτε μια στιγμή να μιλήσω,να αδειάσω κάθε συρτάρι της ψυχής μου...μέχρι που είδα ένα-ένα τα αγαπημένα μου γράμματα,να μου επιστρέφονται με την ένδειξη "Άνευ παραλήπτη".

Δε ξέρω αν διαβάστηκαν και πετάχτηκαν ή αν πετάχτηκαν χωρίς καν να διαβαστούν...το αποτέλεσμα μετράει...εγώ να απαριθμώ πολλά τέτοια γράμματα στοιβαγμένα μέσα στο συρτάρι μου.

Γράμματα που έστειλα και κράτησα ένα αντίγραφο για να θυμάμαι,γράμματα που έγραψα και δεν έστειλα ποτέ,γιατί ήξερα πως είναι ανώφελο...

Γράμματα που αγάπησα πολύ...πάρα πολύ και που πολλές φορές τα κατηγόρησα για το τέλος που ήρθε-τυχαία ή όχι-λίγο μετά την αποστολή τους.Τα μίσησα,σκέφτηκα να τα σκίσω ή να τα κάψω...μήπως έτσι πείσω τον εαυτό μου πως δεν τα έστειλα ποτέ...μήπως και μπορέσω να πω πως τίποτα δεν έγινε και να γυρίσω πίσω το χρόνο...

Μετάνιωνα για κάθε λέξη που είχα γράψει,για κάθε σκέψη που είχα αποτυπώσει...

πολλές φορές τα βρήκα μέχρι κι εγώ ακαταλαβίστικα και υπερβολικά τα γράμματά μου αλλά...δεν είναι έτσι...

λίγα δευτερόλεπτα και ένα ταξίδι με τη μνήμη σε εκείνη τη στιγμή που στεκόμουν με το στυλό πάνω από το χαρτί και το μελάνι έτοιμο να ξεχυθεί σαν άγρια θάλασσα,μου είναι αρκετά για να θυμηθώ το γιατί...γιατί αυτή η λέξη έγινε φίλη με την άλλη,γιατί αυτή η σκέψη ακολούθησε χωρίς προειδοποίηση εκείνη την τελεία.

Δεν μπορώ να τα μισώ λοιπόν τα γράμματά μου,ούτε να μετανιώνω για εκείνα,ούτε να θέλω να τα εξαφανίσω...

είναι ο μικρός μου θησαυρός και ό,τι πιο αληθινό και ζωντανό θα μπορούσα να έχω κρατήσει από εκείνη την τάδε περίοδο της ζωής μου.

και έχω τόση ανάγκη να πιάσω και πάλι το στυλό και να γράψω...να σχεδιάσω συναισθήματα και όνειρα με τις λέξεις μου...να πω όλα μου τα μυστικά χωρίς να σταματήσω μέχρι να νιώσω πως τα είπα όλα και καθάρισα.

Όμως φοβάμαι τώρα πια...ένα είδος προκατάληψης έχει σκιάσει τα γράμματά μου...

"μήπως τελειώσουν όλα πάλι;"

Διστάζω να πιάσω το στυλό και να το αφήσω όταν πια θα έχω πει τα πάντα...νιώθω να καταπιέζω τον εαυτό μου και να τον κλειδώνω παρέα με όλα του τα συναισθήματα...

και περνάει ο καιρός και πληθαίνουν οι λέξεις που γίνονται κουβάρι στο πίσω μέρος του μυαλού μου...

και πιάνω μερικές φορές τον εαυτό μου να κλέβει και να τις μαρτυρά όταν βλέπει πως έχει περιθώριο...σαν να δοκιμάζει τον άλλον,για να δει τα όρια και τις αντοχές του..."πόσα μπορεί να ακούσει άραγε;θα αντέξει να διαβάσει και όλες εκείνες τις άλλες λέξεις που έχω να πω;"

Βεβαία,δεν είναι τόσα πολλά και θηριώδη όλα όσα θέλω να πω...ίσως και να υπερβάλλω πάλι,όμως είναι σίγουρα αληθινά και τα αληθινά είναι τις περισσότερες φορές τα πιο τρομακτικά.

Ωστόσο,νομίζω πως δεν έχω την πολυτέλεια πια να ρισκάρω...ίσως κάπως έτσι να γίνονται λιγότερο ριψοκίνδυνοι οι άνθρωποι...κάπως έτσι...

"δικαιωμά μου να ποντάρω λίγα...δικαιωμά μου να πηγαίνω πάσο...κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα...εγώ δε πρόλαβα να το ξεχάσω..."

Απόσταση ___

Η απόσταση φέρνει τα πάντα πιο κοντά...σε βοηθά να εστιάσεις καλύτερα,να τα δεις όλα καθαρά και στο πραγματικό τους μέγεθος...σε κάνει να θες να τα δεις καταρχάς...να τα παρατηρήσεις,να τα περιγράψεις στον εαυτό σου,να τα απομνημονεύσεις ακόμα...να τα κάνεις κτήμα σου με το δικό σου μοναδικό τρόπο.

Αποκομμένη από τον κόσμο μου και βυθισμένη-στην καλή μου φίλη τώρα πια-Μοναξιά,όλα έχουν μια αξία πρωτόγνωρη..από τις λέξεις μέχρι τις αναμνήσεις...

τα απλά απέκτησαν ουσία,τα λόγια σημασία...το "θα τα πούμε" να γεμίζει τα πνευμόνια με ευτυχία και το "σύντομα" να ακούγεται σαν την πιο όμορφη λέξη που θα μπορούσες ποτέ να προφέρεις...να κλείνεις τα μάτια και να σχηματίζεις το σχήμα του προσώπου,τον ήχο της φωνής,τις μυρωδιές...και εκείνο το "μου λείπεις" να είναι τόσο λυτρωτικό!

τόσοι μικροί,αξιοπρόσεκτοι θησαυροί που γίνονται δυστυχώς συνηθισμένα πράγματα...απλά και καθημερινά.

το είχα ανάγκη...τόσο ανάγκη...

να φύγω,να πάρω απόσταση από τους άλλους και από μένα...να δώσω νόημα στις λέξεις και στις πράξεις μου...

να αγαπήσω ξανά από την αρχή,να περιμένω το αύριο με λαχτάρα και να κοιτάζω στο χτες με μια γλυκιά μελαγχολία...

ίσως,δε ξέρω...ίσως...να είναι καλά έτσι.Δε λέω καλύτερα..λέω απλά καλά.

μου είπαν κάποτε...

"ό,τι μας ενώνει μας χωρίζει...γι'αυτό και η απόσταση είναι μια λέξη που αγαπάω και μισώ ταυτόχρονα..."

μπορεί για χρόνια να με βασάνιζε αυτή η φράση,όμως τώρα ξέρω...

Έφτασα ως εδώ...και δεν ήμουν έτσι απ'την αρχή...

κάτι τελείωνε και έπρεπε να σταθώ και να το αντιμετωπίσω...

στην αρχή δεν το πίστεψα...αρνήθηκα να το δω και να το συνειδητοποιήσω...θύμωσα που έπρεπε να γίνει εκείνη τη στιγμή και μάλιστα τόσο γρήγορα...ωστόσο,αποφάσισα να δω και τα θετικά και τα αρνητικά...να τα ζυγίσω και να πάρω μια απόφαση...και ναι μεν μπορεί να έμοιαζαν όλα καλά αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο και αυτό με στεναχωρούσε μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα τη παραπάνω φράση...και έτσι το αποδέχτηκα...

denial...anger...bargaining...depression...acceptance...

as it seems...this is the acceptance...after the depression!

21.01.2011