Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;;

Γράφω μετά από σχεδόν δύο μήνες... καλό αυτό!

Κατά γενική ομολογία περνάω μια από τις καλύτερες μου φάσεις... όλα στις θέσεις τους. Πρόσωπα και χαμόγελα. Όλα ξεκάθαρα χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις... πράγμα σπάνιο για μένα και ευπρόσδεκτο όποτε κατορθωθεί!

Δε νομίζω να μου λείπει κάτι... ή τουλάχιστον δε νιώθω άμεσα να μου λείπει κάτι...

έτσι πίστευα μέχρι χτες,τουλάχιστον.

4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα από ένα δανεικό τραγούδι βάλθηκαν να μου αποδείξουν πως ακόμα και δυο χρόνια μετά, τα φαντάσματα εξακολουθούν να παραμονεύουν στη γωνία.

Δε μου λείπεις... το ξέρω... αυτό που είσαι τώρα δε μου λείπει σίγουρα... γιατί το παρόν σου μου είναι -και θέλω να παραμείνει- άγνωστο...

Αυτό που ήσουν κάποτε με επισκέφτηκε χτες... και μια παράξενη επιθυμία να σε νοσταλγήσω με πλημμύρισε...

πέρασε καιρός και αλλάξαμε... αλλά αυτό που αφήσαμε πίσω δυστυχώς δε θα αλλάξει ποτέ...

πάγωσε στο χρόνο και στο συρτάρι που το κλείσαμε, μαζί με φωτογραφίες και πολλά άλλα μικρά πράγματα που συνήθιζα να κρατάω από σένα, τότε που πίστευα πως το πάντα διαρκεί...

δεν κράτησες και δε λυπάμαι. Αλλά δεν ένιωσα το ίδιο χτες που έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να ακούσει τη φωνή σου... μετά από τόσο καιρό, τόσο θυμό, τόσες σιωπές...
ήθελα για μια στιγμή να νιώσω πως ακόμα υπάρχεις κάπου, έστω και μακριά.

Πάντα έλεγα πως το να κρατάς επαφές με το παρελθόν σου είναι ψυχοφθόρο... εκείνη η στιγμή όμως χτες, με έκανε να καταλάβω πως είναι απαίσιο να ξέρεις, πως δεν έχεις κανένα δικαίωμα να δεις που βρίσκεται στο παρόν, αυτό που έθαψες στο παρελθόν...

Δε θα ξέρω που είσαι και τι κάνεις και αυτό το επέλεξα συνειδητά εκείνο το απόγευμα, που ο εγωισμός σου μπήκε πάνω από μένα...
ξέρω όμως, πως δυστυχώς, δε μπορώ να σου καταλογίσω και τη χτεσινή μου αδυναμία...
μα αν ένιωσα ευάλωτη, αυτό οφείλεται στο πρόσωπό σου που αγαπούσα... και όχι σε εκείνο που με πρόδωσε...

Να προσέχεις...

κι αν νύχτες όπως χτες, συναντήσεις μέσα σου αυτό που ήσουν κάποτε, πες ένα γεια από μένα.

*με αφορμή ένα δανεικό τραγούδι...σκόρπιες λέξεις μετά από δύο χρόνια για εκείνα τα τρία χρόνια που θάφτηκαν στο χτες.