το χέρι για να μου κρατάς...

Δε νομίζω πως ξέρω τι θέλω να γράψω-παρόλο που νιώθω την ανάγκη να μιλήσω...μια ανάγκη που εξεγείρει τις λέξεις που στροβιλίζονται στο μυαλό μου.

Έχω την ανάγκη να μιλήσω...σε ξένους,σε φίλους,σε αγνώστους,σε κάποιους...

Οι τοίχοι ξέρουν να απαντούν,επάξια,μόνο στη σιωπή μου.

Δεν έχω τον έλεγχο πια,για τίποτα απ' όσα μου συμβαίνουν.

Σαν ψάρι έξω απ' το νερό του,νιώθω.

Πάντα μου άρεσε να ξέρω τη συνέχεια,το παρακάτω...ακόμα και το τέλος.

Με βοηθούσε πάντα να οργανώνω τη ζωή μου καλύτερα-και δε νομίζω να έδειξα ποτέ πως μου αρέσουν οι εκπλήξεις-να οργανώνω εκπλήξεις ναι...να δέχομαι,μάλλον όχι.

Ούτε οι αλλαγές μου αρέσουν ιδιαίτερα,κι αν ποτέ τις κυνηγήσω,πάει να πει πως μάλλον ήταν σκούρα τα πράγματα και ήταν η μόνη λύση.Αλήθεια ή δικαιολογία,δε ξέρω.

Η μοναξιά λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός...

σε κάνει να αγαπάς πιο πολύ,να σκέφτεσαι πιο πολύ,να σου λείπουν όλα πιο πολύ,να τα χαίρεσαι όλα πιο πολύ.

Γίνονται όλα πολύτιμα και αξιοπρόσεκτα-τα χαμόγελα,τα δάκρυα,τα λόγια,οι αγκαλιές,οι βόλτες,οι καλημέρες και οι καληνύχτες...

όσα ισοπεδώνει η καθημερινότητα,έρχεται να τα αναστήσει και να τα μεγαλώσει η μοναξιά-η μοναξιά και η απόσταση.

Ας ήξερα μόνο που οδηγούν όλα αυτά...όλες αυτές οι αποφάσεις και οι νέες περιπέτειες...

πότε τελειώνει το ταξίδι στο άγνωστο...πότε στερεύουν οι προκλήσεις;

Δε μετανιώνω...ούτε είμαι τόσο περήφανη για να κρύψω πως δεν ήταν όλα όπως τα φαντάστηκα...

μόνη είμαι...και όλα είναι τεράστια γύρω μου...και είναι μακριά από δω τα φτερά μου.

23.02.2011

"το χέρι για να μου κρατάς..."