ίδιο θρανίο...

και δε μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα απόψε...

απόψε που οι ενοχές έγιναν τόσες και με έπνιξαν...

απόψε που άνοιξε η πληγή που με τόση επιδεξιότητα κλείνω εδώ και χρόνια...

θυμάμαι τι έγραφε εκείνη η καρτούλα που σου είχα γράψει...θυμάμαι που έλεγε πως είσαι ένα άτομο ξεχωριστό για μένα και πως δε θέλω να σε χάσω ποτέ...και πως σ'αγαπάω έλεγε...

και πάνω στο γραφείο μου είναι πάντα εκείνο το αρκουδάκι μέσα στο νερό που το κουνάς και ρίχνει χιόνι-δώρο για τη γιορτή μου-...

και είσαι και σε εκείνες τις κασέτες που μου έγραφες,τότε που ήμασταν παιδιά και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο...

θυμάμαι σε 2 μέρες τελείωνε η πρώτη γυμνασίου και εμείς πήγαμε κ ζητήσαμε να καθίσουμε μαζί...λες και δε θα είχαμε χρόνο μπροστά μας...κι όμως το θέλαμε τόσο....

κι όταν μετά μας χώρισαν στην πρώτη λυκείου,δε μας πείραξε,γιατί μαζί κάναμε βόλτες και όνειρα στα διαλείμματα και βλέπαμε πόσο δεν ταιριάζαμε με όλα τα άλλα άτομα στο προαύλιο...

ήσουν το μόνο στήριγμα που είχα...στα όμορφα και στα άσχημα,στα εύκολα και στα δύσκολα...ποτέ δε με έκρινες...

κι όταν τα καλοκαίρια δε συναντιόμασταν για μήνες,δε μας πείραζε...κάθε Σεπτέμβρη ήταν λες και δεν είχε περάσει ούτε μέρα...όπως γίνεται και τώρα...

λες να το 'χει η μοίρα μας;και πόσο να την προκαλέσω...

μόνο όμορφα έχω να θυμάμαι...παρά τα δάκρυα που θολώνουν το μυαλό μου απόψε....

"σε θέλω στη ζωή μου για πάντα" κι όμως δεν φάνηκε σε καμιά μου πράξη αυτή η επιθυμία...

κι άφησα το χρόνο να περάσει και προχώρησα και άλλαξα και δεν είδες τίποτα από τα δικά μου,ούτε εγώ κάτι απ' τα δικά σου...

και κάθε λίγο και λιγάκι σε σκέφτομαι και λέω "πού να είναι άραγε αυτή η ψυχή;" και αμέσως νιώθω ντροπή...ντροπή γιατί κάποτε είχα υποσχεθεί πως θα ξέρω που θα είσαι...

ήταν όμορφα απόψε...σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα...όλα τόσο παράξενα και παράλογα ίδια...οι δυο καλές φίλες,πάλι μαζί στο ίδιο θρανίο,εκεί στη δεύτερη σειρά,πίσω από το Νίκο...

(αφιερωμένο σε μια φίλη από τα παλιά...που θέλω να υπάρχει στα καινούρια*)

18.03.2011