Μια βροχή

Μια βροχή περίμενα εδώ και μέρες...όχι σταγόνες,όχι ψιχάλες...

αλλά μια κανονική,ορμητική,δυνατή βροχή που θα θολώσει τα τζάμια και τα μάτια μου.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί από τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες συναντώντας τη σκεπή μου...αρχικά νόμιζα πως ονειρευόμουν...σιγά σιγά όμως ο ήχος δυνάμωνε...σήκωσα δειλά το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και σιγουρεύτηκα.Η βροχή μου επιτέλους ήρθε...
Αποχωρίστηκα με ανεξήγητη ευτυχία το ζεστό μου κρεβάτι και έτρεξα να ανοίξω το παράθυρο...για πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες το ενοχλητικό φως του ήλιου δε με απέτρεψε να το ανοίξω διάπλατα και να κοιτάξω έξω...και η βροχή μου ήταν εκεί...είχε ήδη δημιουργήσει μια λίμνη στο μπαλκόνι μου,είχε κάνει ποτάμια τους δρόμους και τα μαύρα σύννεφά της είχαν σκεπάσει τον ουρανό μου...

Δεν περιμένα ποτέ να αγαπήσω τόσο τη βροχή.Θυμάμαι παλιά δεν την αγαπούσα,ούτε την αναζητούσα.Τώρα τελευταία όμως -κάτι χρόνια δηλαδή-της μοιάζω τόσο.
Γίνομαι και εγώ βροχή ξαφνικά,αρκεί να μαζευτούν οι μαύρες σκέψεις μου και να καταλάβουν το μυαλό και την ψυχή μου...ζήτημα χρόνου να ξεσπάσω και να γίνω ορμητικό ποτάμι!Σταματάω μόνο αν στερέψω ή αν βγει ο ήλιος...και πάλι απ' την αρχή!

Αυτήν τη βροχή που παρατηρούσα σήμερα το πρωί όμως την αγαπώ και για ένα παραπάνω λόγο...γιατί μπορεί και "καθαρίζει" τη ψυχή μου.

Κάθε φορά που βρέχει,νιώθω λες και στέκομαι στη μέση του πουθενά,μακριά από όλους και από ολά και αφήνω τις σταγόνες να πάρουν από πάνω μου κάθε σκέψη,κάθε θλίψη,κάθε πόνο...
νιώθω λες και όταν περάσει όλο αυτό θα είμαι εκεί στη μέση του δικού μου πουθενά,μια καινούρια εγώ...ένα άλλο πρόσωπο...
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή επιθυμία...αν πραγματικά συμβαίνει ή αν θα ήθελα να μπορούσε να γίνεται αλλά ναι...κάθε φορά που βρέχει μπορώ και στέκομαι απέναντι στον καθρέφτη και χαμογελάω στον καινούριο μου εαυτό...κάνω μια καινούρια αρχή που θα έχει νέα λάθη και σίγουρα πολλές ευκαιρίες να γίνω βροχή εγώ η ίδια...κι όλα αυτά μέχρι να έρθει μια άλλη βροχή σαν τη σημερινή,να με διαγράψει και να με ξεκινήσει απ'την αρχή...

Άλλοι περιμένουν τον ήλιο και εγώ περιμένω τη βροχή...κι αν είσαι σαν εμένα...άπλωσε κι εσύ το χέρι σου και άσε τη βροχή να κάνει αυτό που ξέρει...

25.09.2010

...από το Α ως το Ω!

Ο πάντα επίκαιρος στιχουργός της ψυχής μου,έγραψε πριν καιρό...

"πάντα κάποιος βλέπει το λάθος και μελαγχολεί..."

Συνειδητοποιώ πως αργώ τόσο πολύ να δω τα λάθη μου,να τα αναγνωρίσω ένα-ένα,να τα βάλω σε μια σειρά,να δω που με οδήγησαν,να τους βρω μια λύση...

Χρειάζομαι χρόνο για να μπορέσω να δω κατάματα τις καταστάσεις τις ίδιες.Είναι τόσος ο πόνος και ο θυμός και η άρνηση που πάντα απορρίπτω την ιδέα να το δω όλα απλά και να τα λύσω.

Απλά...πόσο ωραίο θα ήταν αν είναι όλα απλά...οι λέξεις,οι σκέψεις,οι σχέσεις,οι άνθρωποι.
Από πόσο πόνο θα είχα γλιτώσει αν είχα καταφέρει να τα δω εξαρχής όλα έτσι,αν είχα σταματήσει τον εαυτό μου από το να τα μεγαλώνει όλα και να τα θεριεύει μέσα μου.
Πόσα πράγματα θα είχα ακόμα δικά μου,αν είχα πάρει αποστάσεις,αν είχα βγει από τον εαυτό μου και είχα σταθεί απέναντι του σαν κριτής και όχι σαν συνήγορος.
Αν τα δάκρυα μου μπορούσαν να μιλήσουν,θα κατηγορούσαν εμένα που τα άφησα να ταξιδεύουν ανεξέλεγκτα για τόσο καιρό.

Εκείνος ο πόνος σαν γροθιά στο στομάχι επέστρεψε πάλι.Είχα ξεκινήσει να γράφω για εκείνον ένα βράδυ αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου,γιατί εξαφανίστηκε μαγικά!
Ήξερα όμως πως θα ξαναγυρίσει...ξέρω πως πάντα θα γυρίζει.

Είναι λες και αυτός μου έχει μείνει τώρα πια να μου θυμίζει τα λάθη μου.
Οι αναμνήσεις με κάνουν να χαμογελάω κρυφά,ούτε εγώ να μη με δώ,οι σκέψεις με κάνουν να βγάζω ρίζες στο παρελθόν και η γροθιά στο στομάχι,άλλοτε σαν μικρός κόμπος και άλλοτε τόσο δυνατή που να θέλω να βγάλω τον εαυτό μου,μου θυμίζει τα λάθη μου και με κάνει να μελαγχολώ.

Έναν μέλλοντα διαρκείας ονειρεύτηκα και ξέμεινα να ζω με τον αόριστο.
Συμβιβάστηκα με αυτόν,αρνήθηκα το μέτρο και τα τυπικά...όχι απο περηφάνεια αλλά γιατί ποτέ δε είδα τίποτα σαν κάτι απλό.

Λάθος;Σωστό;Δε ξέρω...κρύφτηκε η απάντηση πίσω από τα "Δεν άξιζε","Καλύτερα έτσι","Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν","Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα"...
Εκατοντάδες τα κλισέ για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα,να πας παρακάτω,να ξεγράψεις,να νιώσεις δυνατός,να αποφασίσεις.

Τι καλά που θα ήταν να εξαφανιζόταν και εκείνη η γροθιά στο στομάχι μαζί τους...
Τι καλά που θα ήταν να ξέχνουσα όσο απλά λέω πως θα το κάνω...
Τι καλά που θα ήταν να ήταν όλα από τη φύση τους απλά...

Όσο απλό μοιάζει το να αγαπήσεις έναν άνθρωπο,τόσο δύσκολο είναι να πάψεις να το κάνεις!

Φταίει που αυτό το ΑγαπΩ,κλείνει μέσα του τα πάντα...από το Α ως το Ω!

22.09.2010

Ονόματα

Έχω ένα...μπορεί και δύο..μπορεί και παραπάνω...μάλλον παραπάνω.
Νομίζω είναι τόσα πολλά,όσα και οι άνθρωποι της ζωής μου...που για τον καθένα τους,έχω κι ένα διαφορετικό,ξεχωριστό όνομα.Μια μικρή ή μεγάλη,πραγματική ή φανταστική,σοβαρή ή και αστεία λεξούλα που οταν ακούγεται,μόνο από το δικό τους στόμα,αποκτά σημασία και αξία...

Αγαπώ τις πολλές αυτές λεξούλες μου...τις αγαπώ και τις φυλώ σα θησαυρό πολύτιμο...τις έχω σαν το πιο σπουδαίο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω ποτέ...να γίνω η λέξη κάποιου...

"Είμαι αυτή η λέξη σου"...σκέφτομαι,κάθε φορά που βλέπω έναν από τους ανθρώπους μου να στέκεται απέναντι μου...είμαι αυτή η λέξη σου που θα την πεις για να με χαιρετήσεις,για να με φωνάξεις,για να με συστήσεις ,για να με αποχαιρετήσεις,για να με θυμώσεις,για να μου θυμήσεις...

Πόσο όμορφα μπορεί να είναι αυτά τα πολλά μου ονόματα......ονόματα που δημιουργήθηκαν σε στιγμές σημαντικές,εφευρέθηκαν σε περιόδους περίεργες και αναφέρονται σε κάθε άνθρωπο που πέρασε,περνάει και θα περάσει απ'τη ζωή μου...βγήκαν μέσα από δάκρυα,από γέλια,από συναισθήματα...έβγαλαν ρίζες και με σημάδεψαν...αυτά τα ονόματα είναι αστεία,είναι γελοία,είναι σημαδιακά,είναι σοβαρά,είναι περίεργα...είναι εγώ!

Κάθε ένα από αυτά μιλάει για μένα,για τη ζωή μου,για τον χαρακτήρα μου,για τις κινήσεις μου,για τα λάθη μου και τα σωστά μου...για τα όμορφα και τα άσχημά μου...

Μου αρέσει να ξεχνάω το γνωστό μου,για όλους όνομα,όταν είμαι με κάποιους ανθρώπους...μου αρέσει η οικειότητα και η ασφάλεια που μου χαρίζουν οι λεξούλες τους...

Οικειότητα και ασφάλεια...αυτό είναι...αυτό νιώθω...αυτό ζητάω...αυτό φοβάμαι...
την οικειότητα και ασφάλεια που χάνω,όταν η μικρή μου λεξούλα χάνεται στο χρόνο και στη λήθη...αυτό τρέμω...μη χάσω τις λεξούλες μου...γιατί δεν είναι μόνο αυτές που θα χαθούν...και είναι μεγάλος ο πόνος όταν δε ξέρεις ποιος είσαι...όταν ξέρεις ότι πια...δεν είσαι!

και έχω χάσει ονόματα...και έχω ξεχάσει λέξεις...και έχω γίνει για κάποιους αυτή που είμαι για όλους...μια άγνωστη...μια ανώνυμη...μια ξένη...

13.09.2010

Φθινόπωρο...

Φθινόπωρο...η τρίτη εποχή του χρόνου που ξεκινά την 1η Σεπτέμβριου και τελειώνει την 31η Νοεμβρίου,για το Βόρειο Ημισφαίριο.Αναλύοντας τη λέξη φθιν-όπωρο βλέπουμε πως είναι η εποχή που φθίνουν οι οπώρες.
Γενικότερα,το φθινόπωρο είναι συνδεδεμένο με τις απώλειες...τα φύλλα που πέφτουν,η μέρα που μικραίνει,η θερμοκρασία που μειώνεται,ο ήλιος που γίνεται λιγότερος,οι άνθρωποι που χάνουν την επικοινωνιακή τους διάθεση,ακόμα και το ίδιο μας το σώμα σιγά σιγά αρχίζει να εκτίθεται λιγότερο.Τώρα που το σκέφτομαι μόνο η βροχή αυξάνεται...και η μελαγχολία επίσης.
Επίσης,όλοι συνδέουν το φθινόπωρο με μια νέα αρχή...σαν να χρειάστηκε να περάσουν ακριβώς οχτώ μηνές από την αρχή του χρόνου για να κάνει κάποιος το ξεκινημά του.Λες και οχτώ μήνες προετοιμαζόταν και τώρα ετοιμάζεται να αρχίσει κάτι,οτιδήποτε...

Αγαπώ το φθινόπωρο...για τα πεσμένα του φύλλα,το κρύο στην ατμόσφαιρα,το χρώμα του ουρανού,τις σταγόνες της βροχής στα τζάμια,τα χέρια μέσα στις τσέπες,τα κασκόλ γύρω από το λαιμό,τη ζεστή σοκολάτα στη μεγάλη καφέ κούπα,τις βραδιές με ταινία ξαπλωμένη μέσα στην κουβέρτα,τον αέρα που χτυπάει δυνατά το πρόσωπο και καθαρίζει τις σκέψεις μου...αγαπώ το φθινόπωρο γιατί είναι κάπου ανάμεσα στο όλα του καλοκαιριού και στο τίποτα του χειμώνα...δεν είναι οι οπώρες που φθίνουν...αλλά οι μάσκες των ανθρώπων...

Με έναν μαγικό τρόπο κάθε φθινόπωρο,οι άνθρωποι χάνουν τις αμυνές τους,γίνονται ευάλωτοι και μελαγχολικοί,σκέφτονται το όμορφο καλοκαίρι τους και τις τρέλες τους και μπροστά στο φόβο του κρύου,απόμακρου χειμώνα,ρίχνουν τον εαυτό τους σε μια κατάσταση ανάμεσα στη χαρά και στη θλίψη,παρουσιάζοντας το πραγματικό τους πρόσωπο...

Τους βλέπεις να τριγυρνούν στους δρόμους σκεφτικοί,βιαστικοί,σκυθρωποί σα να σκέφτονται συνέχεια,συνέχεια να αναλογίζονται και να αναπολούν και να ονειρεύονται...λες και μόνο τότε δείχνουν τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους...σα να βγαίνει ο αληθινός τους εαυτός στην επιφάνεια...

Αγαπώ το φθινόπωρο για την δυνατότητα που μου δίνει να με γνωρίσω και να κοιτάξω μέσα μου και μέσα σε όλους τους ανθρώπους....όλοι το βλέπουν σα μια νέα αρχή...ναι,μια νέα αρχή για να δουν ποιοι είναι,να κοιτάξουν που έκαναν το λάθος και που το σωστό και να διορθώσουν τα πάντα...

Όσο υπάρχει το φθινόπωρο δεν έχω λόγο να φοβάμαι...θα μπορώ πάντα να ξεκινήσω απ'την αρχή...

Όσο υπάρχει το φθινόπωρο δεν έχω λόγο να φοβάμαι...γιατί πάντα θα πέφτουν οι μάσκες.

01.09.2010