Be brave

"Η αγάπη είναι μια πράξη εγωιστική..."

σε θυμάμαι να μου το λες με πόνο και γνώση και εγώ σ'αψήφησα και γέλασα...
δε γίνεται σου απάντησα...όταν αγαπάς και βάζεις τον άλλον στην καρδιά σου πως μπορείς να είσαι εγωιστής...
μα δε μιλάω για αυτή τη περίπτωση μου απάντησες...μιλάω γι'αυτήν την άλλη περίπτωση,που αν και στο απεύχομαι,σίγουρα κάποια μέρα θα βρεθείς...και θα με καταλάβεις...

και πέρασε ο καιρός και κατάλαβα...μια φορά...δύο φορές...τρεις φορές...και μετά άρχισα να το βλέπω αυτό που μου είπες παντού τριγύρω...να το αναγνωρίζω τώρα πια πίσω από ξεσπάσματα,τελεσίγραφα,διλήμματα...βλέμματα,αποστάσεις και γενναίες θυσίες...

Και ντράπηκα που το έκανα σε σένα...μα τιμωρήθηκα αν θες να ξέρεις...πληρώθηκα με το ίδιο νόμισμα...και να και τώρα ακόμα...κέρματα εκδίκησης μου καταστρέφουν τη γαλήνη...

για μένα μόνο...εγωιστικό!

και το παλεύω,του αντιστέκομαι,το καταπολεμώ...πριν μολύνει με την ύπαρξη του...την αγνή αγάπη...

προσπαθώ πίστεψέ με...γενναία-θέλω να το ορίζω έτσι-κάνω πίσω,αφήνω χώρο...μα είναι περίεργο και δύσκολο να πρέπει να τιθασεύεις τις επιθυμίες σου...να βλέπεις.

Με χαμόγελο αμήχανο παραδίνεσαι και ξέρεις ήδη πως θα πρέπει να δώσεις εξηγήσεις...σ'αυτόν που δε θα καταλάβει τον αλλοπρόσαλλο τρόπο σου...
μα τι να πεις και πως και πότε και γιατί...

τόσο απλό να λες πως αγαπάς και τόσο δύσκολο να θες να είναι για σένα...

φέρσου γενναία...αυτό μου έμαθες...
Δε μου το έδειξες,μα η μοίρα τα ΄φερε έτσι και μου θύμισα εσένα...

Λυπάμαι...δε σε πίστεψα,μα τώρα ξέρω...

13.11.2010

Μικρά μυστικά

Εδώ και καιρό ένας στίχος έχει βρει καταφύγιο μέσα στο μυαλό...

"ειναι η ζωή μικρές στιγμές και τίποτ' άλλο..."

Σκέφτομαι πως έχω τώρα πια αποκτήσει μια συνήθεια...
κάνω όλες μου τις στιγμές μικρά μυστικά και τα κρύβω μέσα μου...και είναι χιλιάδες αυτά τα μυστικά που έχω κρατήσει...

Κλείνω ό,τι όμορφο έζησα σε μια ανάμνηση και το κρύβω,ακόμα και απο μένα....δίνω έτσι στον εαυτό μου την χαρά να ξαναζήσει ότι ο χρόνος με την ορμή του άφησε μέσα σε δευτερόλεπτα στο χτες...ζω και ξαναζώ και θυμάμαι και παίρνω μια βαθιά ανάσα χαράς και ανακούφισης...μια ίδια,με αυτές που έχω κλείσει στα μυστικά μου.

Σε διάφορες στιγμές τριγυρίζω μέσα σε αυτά τα μυστικά που είναι κατα χρόνο,πρόσωπο και προτίμηση τακτοποιημένα...θέλω να θυμηθώ..."εσένα",μου φωνάζω κι αμέσως το μυαλό μου τρέχει να βρει την πιο όμορφη,ζωντανή και δυνατή στιγμή μας...χαμογελάω και νιώθω αυτό που μάλλον λένε ευτυχία να συμπληρώνει κάθε κενό που ο χρόνος άφησε.

Και κλειδώνω δάκρυα και χαμόγελα,φωνές και βλέμματα,αγκαλιές και αγγίγματα,σιωπές και λόγια...ακόμα και το πιο μικρό και ασήμαντο μπορεί να γίνει μυστικό μου και να μεταμορφωθεί σε κάτι μεγάλο και σημαντικό...και αυτό χάρη στη στιγμή που θα το ζήσω.

Πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να θέλει να φωνάξει αυτά τα μυστικά...να πει για όλα αυτά που του χαρίζουν το χαμόγελο,την παρηγοριά ή τα δάκρυα...φοβάμαι όμως να φανερώσω αυτά που δημιούργησα για μένα και στους άλλους θα ακούγονται το λιγότερο αστεία...ίσως δεν έχει αξία να τα μοιράζεσαι με όλους...ίσως αξίζει να μοιράζεσαι το κάθε μυστικό σου μόνο με αυτόν που σ' έκανε να το δημιουργήσεις...έτσι ανοίγω που και που το κουτί με τα μυστικά μου,ελπίζοντας να πάρω ως αντάλλαγμα της "γενναίας πράξης μου",ένα μικρό μυστικό του άλλου...

και είναι αυτή η ανταλλαγή,ίσως το πιο όμορφο νέο μυστικό που θα φτιάξω για μένα...γιατί τώρα θα κλείνει μέσα του κάτι όπως το είδα εγώ και αυτός ο άλλος...και από μισό θα γίνει ένα.
Δυο σκόρπια λόγια για όλα εκείνα τα μικρά μυστικά,που τα λέμε μα ας μείνουν κρυφά...

"είναι η ζωή μόνο στιγμές και δε μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι..."

12.11.2010

Οι δρόμοι και τα κύματα

Είναι η αγάπη ένας δρόμος που χωρίς να το καταλάβεις έχεις φτάσει στα μισά του,μπορεί και μέσα σε μια νύχτα,σε μια κίνηση,σε μια λέξη,σε μια στιγμή...
στέκεις και κοιτάζεις από που ξεκίνησες...τόσο μακριά η αρχή αυτής της περιπέτειας...τόσο παράξενο και αφιλόξενο μέρος τώρα πια η ασφάλεια του τίποτα,στην αρχή του δρόμου...τόσο πανέμορφο αυτό που απλώνεται μπροστά σου...και θέλεις να τρέξεις...να τρέξεις με όλη σου τη δύναμη και την ενέργεια και τις αντοχές προς την αγάπη...χωρίς να νοιάζεσαι αν είναι πια ένα ταξίδι δίχως γυρισμό...ξέρεις πως το μακριά δε σε φοβίζει...η επιθυμία σου να μη γυρίσεις ήταν πάντα ο εχθρός σου...

είναι η αγάπη ένα κύμα που χωρίς να το καταλάβεις έχεις βρεθεί καταμεσής ενός ωκεανού απέραντου μέσα σε μια μέρα,σε μια αγκαλιά,σε μια πρόταση,σε μια στιγμή...
αφήνεις το κύμα να σε παρασύρει,να σε ταξιδέψει,να σε γαληνέψει,να σε πετάξει στην επιφάνεια του εαυτού σου και να νιώσεις πιο ανάλαφρος από ποτέ...
θέλεις τόσο πολύ να κολυμπήσεις μέσα στην αγάπη...να φτάσεις τόσο μακριά που η ακτή να μοιάζει πια κουκίδα και τίποτε άλλο από μπλέ βαθύ να υπάρχει γύρω σου...
και αν ποτέ γίνει τόση η αγάπη που δε ξέρεις πως να κολυμπήσεις μέσα της...μετά χαράς δέχεσαι να σε πνίξει...τώρα πια δε ξέρεις πως να πάψεις να την αγαπάς αυτήν την θάλασσα που έχεις δεθεί μαζί της και σου υποσχέθηκε τόσα πολλά ταξίδια να σου χαρίσει στα νερά της...

είναι η αγάπη ένα λουλούδι...το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου όλου...
για τον καθένα έχει το δικό του όνομα,το δικό του χρώμα,το δικό του άρωμα...
και όπως κάθε λουλούδι...έτσι και η αγάπη έχει τα αγκάθια της,όπως και τα όνειρα και τα λόγια και οι σιωπές και αυτά έχουν τα δικά τους μικρά αγκάθια...

αγκάθι είναι το σ'αγαπάω που αντικατέστησε την καλημέρα και η απουσία του,την απουσία της σημαίνει...είναι το μήνυμα που μένει αναπάντητο και η λέξη που περιμένεις και δε λέγεται ποτέ...είναι ο παρατεταμένος ήχος όταν κλείνει το τηλέφωνο και μένεις τελευταίος για να τον ακούσεις,έτσι για να ξέρεις πως δεν έκλεισες πρώτος εσύ...είναι εκείνες οι άπειρες μικρές βόλτες που διαρκούν όσο και οι λέξεις που πρόλαβες να πεις και εκείνες οι άλλες οι μεγάλες βόλτες που στο όνειρα σου διαρκούν όσο και οι λέξεις που ξέρεις πως ποτέ δε θα προλάβεις σε μια σειρά να βάλεις...είναι τα φεύγω που έτσι ξαφνικά αποφασίστηκαν και δε σου έδωσαν καν το χρόνο να τα συνηδητοποιήσεις...είναι όλες εκείνες οι φορές που σχέδια ναυάγησαν μπροστά στα όχι και στην κρίση των άλλων...είναι όλα εκείνα τα σχόλια των άλλων...όλα εκείνα τα δύσκολο,δε γίνεται...είναι όλες εκείνες οι φορές που η λογική σου έκλεισε τα μάτια της καρδιάς και οι αμφιβολίες πάνω στους φόβους σου έστησαν χορό...και όλες εκείνες οι φορές που νιώθεις το μέλλον πιο θαμπό από ποτέ...είναι το νωρίς που φοβάσαι πως τα λόγια σου θα κάνει να μοιάζουν ψεύτικα,υπερβολικά,παράλογα...

ποιος είπε πως οι δρόμοι και οι θάλασσες δεν είναι επικίνδυνοι...ποιος είπε πως τα μονοπάτια είναι στρωμένα με ροδοπέταλα και τα νερά πάντα γαλήνια...ποιος είπε πως δε φοβάται να αγαπά και να το δείχνει...να δίνει και να τρέμει μήπως χάσει...Κανεις.Ούτε κι εγώ.!

"μα οι δρόμοι και τα κύματα...για μένα είναι που φτιάχτηκαν..."

08.11.2010

Cold water

Αφιερωμένο σε εκείνα τα πολλά βράδια των 16 μου χρόνων που έπεφτα νωρίς για ύπνο και έκλαιγα μέχρι να αποκοιμηθώ...

Πέτρινη καρδιά

Δειλά τα δάχτυλα
φραγμός στα δάκρυα σου
και η βαριά ανάσα σου
ρυθμός της αγκαλιάς σου

οι σκέψεις σου θολές
στα λόγια σου καθρέφτες,
για πάντα ας φυλάκιζα
του γέλιου σου τους κλέφτες

το γκρίζο των ματιών σου,
της θλίψης χρώμα ξένο
σαν όνειρο που απώθησα
χαμόγελο σπασμένο

τα χέρια ένα τίποτα
καρδιά για να κρατἠσουν
στέκονται εκεί ανήμπορα
μ' αρνούνται να λυγίσουν

σφιχτά κλείνονται γύρω σου
φρουροί της ομορφιάς σου
θυμήσου όσα ψυθίρισα
στην πέτρινη καρδιά σου...

02.11.2010