Κάπου στο Γκάζι.Γύρω στις εννιάμιση.Στη στάση του λεωφορείου.Κλείνω το τηλέφωνο ενώ ταυτόχρονα σηκώνω τελείως ασυναίσθητα το χέρι μου για να σταματήσω το τρόλευ.Η πόρτα του ανοίγει ακριβώς μπροστά μου...μπαίνω μέσα αβέβαιη ενώ ψαχουλεύω για εισιτήρια στις τσέπες μου.
Τέσσερα άτομα κάθονται μέσα στο ένα άδειο,φωτεινό τρόλευ.Επιλέγω να μείνω όρθια για τη διαδρομή.Στέκομαι δίπλα στο παράθυρο.Με μηχανικές κινήσεις ανοίγω το mp3 μου.Αλλάζω δύο φορές την playlist.Λευκή μου τύχη.Κοιτάζω έξω-χωρίς να το ξέρω...θα κάνω το πιο "θολό" μου ταξίδι"!
Δε θυμάμαι τι είδα στο δρόμο,δε θυμάμαι κανέναν συνεπιβάτη μου,δε κράτησα καμία λεπτομέρεια από αυτό το σύντομο ταξίδι μου...δε παρατήρησα κανένα φανάρι να διακόπτει την πορεία μας και κανένα να μας επιτρέπει να πάμε μπροστά...δε άκουσα κανένα τραγούδι από το mp3 μου...νομίζω πως κοιτούσα και δεν έβλεπα...κανένα από τα τόσα φώτα του δρόμου δεν με ξύπνησε από το λήθαργό μου...ήταν λες και ένα πέπλο είχε καλύψει τα μάτια μου...πέπλο κεντημένο από αγωνία,λύπη,σκέψεις...αγαπημένα πρόσωπα,μισές αγκαλίες,απρόσμενα δάκρυα,αναπάντητα μηνύματα,αγχωτικές σιωπές...
Ίσως είναι η πρώτη φορά που κέντησα ένα τέτοιο πέπλο στη ζωή μου...και δεν εννοώ με τα συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά για αυτά τα πρόσωπα που ανήκουν στη ζωή μου και δεν έχουν σβηστεί από το χάρτη που εκτίνεται στα όρια της καρδιά μου...
Ξαφνικά μου φάνηκε τόσο μάταιο να σκοτεινιάζεις για ότι έχει φύγει...και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά-όσο μπορούσε-ειρωνικά που για μια φορά κατάφερε να σκύψει το κεφάλι και να γεμίσει με σκέψεις για πρόσωπα που του ανήκουν...τι κρίμα να δίνεις χώρο από τις σκέψεις σου σε κάποιον που δεν ανήκεις στις δικές του...τι κρίμα να το καταλαβαίνεις τόσο αργά...
Έχω τόσες φορές μιλήσει για εκείνους τους ανθρώπους...τους εχω αφιερώσει τόσο χώρο και χρόνο που νομίζω πως το μετανιώνω...και δεν είναι θέμα αξίας....μάλλον λογικής...
Πόσο θέλω να γράψω για αυτούς τους άλλους ανθρώπους που είναι κάπου εδώ δίπλα μου...
πόσο θέλω να χαρώ για τα χαμόγελά τους,να ταξιδέψω με τα λόγια και τις σκέψεις τους...να χαθώ στις σιωπές τους,ειδικά αυτές που λένε πιο πολλά και από χιλιάδες λέξεις...πόσο θέλω να λυγίσω στο βλέμμα τους,να γυρίσω το κεφάλι κοκκινίζοντας απ'την αγάπη τους,να ανακαλύψω τον τρόπο για να σταματήσω τα δακρυά τους...πόσο θέλω να βρώ τη λέξη για να διώξω την αγωνία τους, δρόμο να τρυπώσω στην κρυψώνα τους και να κλείσω την πληγή τους...πόσο θέλω να αγαπάω τους ανθρώπους μου...να είμαι δίπλα τους,να ανησυχώ γι'αυτούς,να τους λυτρώνω,να νιώθω ανήμπορη να τους βοηθήσω...πόσο θέλω να είμαι παντού στη ζωή τους...
Σαν να ξυπνάω από βαθύ ύπνο πατάω το κόκκινο κουμπί για να κατέβω...διώχνω το πέπλο που μου έκρυβε την όραση και περπατάω με βήμα αργό...νιώθω το κρύο να παγώνει κάθε μου πληγή και να με ανακουφίζει...βάζω το κλειδί στην πόρτα,το γυρίζω και νιώθω να είναι όλα τόσο διαφορετικά...
Ένα ταξίδι επιστροφής χρειάστηκα για να καταλάβω πόσο πιο σημαντικοί είναι αυτοί που έχεις από αυτούς που είχες ή θα έχεις...
ένα ταξίδι επιστροφής χρειάστηκα για να καταλάβω πως η γροθιά στο στομάχι που επέστρεψε πάλι αξίζει τώρα να με πονέσει...είναι για ανθρώπους που μ'αγαπούν...για τώρα και για όσο θα μπορούν...
Έμαθα να μη λέω "για πάντα"...είναι η μόνη λέξη που μπορεί να διαρκέσει όσο και ο χρόνος που χρειάστηκες για να την πεις!
