Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρόν, δυο φίλοι ζούσαν στην ίδια πόλη. Μια μέρα, εκείνος κι εκείνη ξεκίνησαν έναν παιχνίδι. Σαν όλα τα παιχνίδια, στην αρχή έμοιαζε αθώο, ευχάριστο και συναρπαστικό όμως όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα η κατάληξή δεν ήταν η ίδια.
Εκείνος, αυθόρμητος και αφελής έριξε την ιδέα και εκείνη σοβαρή και έκπληκτη την ακολούθησε. Η μικρή σπίθα που έριξε στην καρδιά της, μια καρδιά-ηφαίστειο ανενεργό και ξεχασμένο έγινε γρήγορα μια πυρκαγιά ολόκληρη και άρχισε να την καίει.
Δεν της υποσχέθηκε ποτέ τίποτα αλλά για εκείνη που για καιρό περίμενε κάποιον να έρθει και να την ξυπνήσει από το λήθαργο, η ύπαρξή του και μόνο ήταν αρκετή.
Δεν ξέρουμε αν ήταν η ιδέα του ή τον ίδιο που ερωτεύτηκε. Αλλά ερωτεύτηκε.
Στην αρχή το αρνήθηκε στον εαυτό της, στους φίλους της, σε εκείνον. Βρήκε χίλιες δυο δικαιολογίες και ύψωσε εκατοντάδες τοίχους-τσιγαρόχαρτα ανάμεσα σε εκείνον και την καρδιά της, τοίχοι που έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον σε κάθε του χαμόγελο, γιατί εκείνος ο αφελής δεν καταλάβαινε ακριβώς τι γινόταν ή και ο ίδιος μπορεί να το αρνούνταν στον εαυτό του ότι συμβαίνει.
Τα γεγονότα που τους οδήγησαν στο τέλος της ιστορίας είναι πολλά. Δεν τα ξέρουμε όλα και κάποια έχουν αρχίσει ήδη να ξεθωριάζουν στη μνήμη. Δεν έχει ίσως καν νόημα να τα απαριθμήσουμε. Το αποτέλεσμα τους ήταν μια χιονοστοιβάδα συναισθημάτων που την καταπλάκωσε.
Ξάπλωσε δίπλα του και του μιλούσε. Και της μιλούσε και εκείνος. Η συζήτηση προχωρούσε και κάθε δευτερόλεπτο που εκείνος βυθιζόταν σε όσα τον προβλημάτιζαν εκείνη έβλεπε όλο και πιο καθαρά πως δεν συναντήθηκαν τυχαία.
Εκείνος αναζητούσε έναν άνθρωπο να μοιράζεται, είχε την ανάγκη να ριζώσει και να αποκτήσει κάτι σταθερό, κάτι δικό του και εκείνη εδώ και καιρό ζητούσε να βρεθεί μπροστά της ένας άνθρωπος (όχι απαραίτητα εκείνος ο συγκεκριμένος) για να του δώσει όσα είχε από καιρό κρυμμένα μέσα της.
Χαμογέλασε σχεδόν ειρωνικά όταν πια σταμάτησαν να μιλάνε. Δεν υπάρχει το λάθος timing που συνήθιζε να κατηγορεί για ό,τι δεν είχε την αναμενόμενη κατάληξη. Αρκεί να δει κανείς από τη σωστή οπτική γωνία τις καταστάσεις και αμέσως το κάθε timing αποκτά νόημα και υπόσταση.
Εκείνη το είδε. Εκείνος όχι.
Από συνήθεια, από αδυναμία, από έλλειψη ενέργειας, σθένους ή φόβο εκείνη έκανε το βήμα πίσω που της ζήτησε εκείνος. Σήκωσε τα πόδια της αργά και ξαναγύρισε εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Μια ατάκα από το αγαπημένο της βιβλίο στριφογύρισε στο μυαλό της. Η Γουίλα μιλά στον Σέιμους που τον ξαναβρίσκει μετά από χρόνια και πολλές λάθος επιλογές και του λέει: "τώρα που εγώ είμαι σακατεμένη και εσύ είσαι σακατεμένος, τώρα μπορούμε να ενώσουμε τα μισά μας και να γίνουμε ένα;"
Εκείνη δεν μπόρεσε να του κρατήσει κακία ποτέ, ούτε καν που δεν την άφησε να τον αγαπήσει. Το ταξίδι ήταν όμορφο όσο κι αν κράτησε, όσο κι αν δεν μπόρεσε να τον κάνει να δει όσα εκείνη είδε.
Το μόνο που θα της μείνει σαν αγκάθι είναι τα δυο της χέρια που πέφτουν βαριά στο πλάι κάθε φορά που τον βλέπει. Δυο χέρια που θα της αρκούσε να τον αγκάλιαζαν και να κρατούσαν σφιχτά τα δικά του. Διαστροφικό και ανόητο αλλά για εκείνη με τα χέρια είναι που δίνεις και δίνεσαι και δένεσαι και μοιράζεσαι.
After all, the story between them...it was all about the sharing.
Εκείνος, αυθόρμητος και αφελής έριξε την ιδέα και εκείνη σοβαρή και έκπληκτη την ακολούθησε. Η μικρή σπίθα που έριξε στην καρδιά της, μια καρδιά-ηφαίστειο ανενεργό και ξεχασμένο έγινε γρήγορα μια πυρκαγιά ολόκληρη και άρχισε να την καίει.
Δεν της υποσχέθηκε ποτέ τίποτα αλλά για εκείνη που για καιρό περίμενε κάποιον να έρθει και να την ξυπνήσει από το λήθαργο, η ύπαρξή του και μόνο ήταν αρκετή.
Δεν ξέρουμε αν ήταν η ιδέα του ή τον ίδιο που ερωτεύτηκε. Αλλά ερωτεύτηκε.
Στην αρχή το αρνήθηκε στον εαυτό της, στους φίλους της, σε εκείνον. Βρήκε χίλιες δυο δικαιολογίες και ύψωσε εκατοντάδες τοίχους-τσιγαρόχαρτα ανάμεσα σε εκείνον και την καρδιά της, τοίχοι που έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον σε κάθε του χαμόγελο, γιατί εκείνος ο αφελής δεν καταλάβαινε ακριβώς τι γινόταν ή και ο ίδιος μπορεί να το αρνούνταν στον εαυτό του ότι συμβαίνει.
Τα γεγονότα που τους οδήγησαν στο τέλος της ιστορίας είναι πολλά. Δεν τα ξέρουμε όλα και κάποια έχουν αρχίσει ήδη να ξεθωριάζουν στη μνήμη. Δεν έχει ίσως καν νόημα να τα απαριθμήσουμε. Το αποτέλεσμα τους ήταν μια χιονοστοιβάδα συναισθημάτων που την καταπλάκωσε.
Ξάπλωσε δίπλα του και του μιλούσε. Και της μιλούσε και εκείνος. Η συζήτηση προχωρούσε και κάθε δευτερόλεπτο που εκείνος βυθιζόταν σε όσα τον προβλημάτιζαν εκείνη έβλεπε όλο και πιο καθαρά πως δεν συναντήθηκαν τυχαία.
Εκείνος αναζητούσε έναν άνθρωπο να μοιράζεται, είχε την ανάγκη να ριζώσει και να αποκτήσει κάτι σταθερό, κάτι δικό του και εκείνη εδώ και καιρό ζητούσε να βρεθεί μπροστά της ένας άνθρωπος (όχι απαραίτητα εκείνος ο συγκεκριμένος) για να του δώσει όσα είχε από καιρό κρυμμένα μέσα της.
Χαμογέλασε σχεδόν ειρωνικά όταν πια σταμάτησαν να μιλάνε. Δεν υπάρχει το λάθος timing που συνήθιζε να κατηγορεί για ό,τι δεν είχε την αναμενόμενη κατάληξη. Αρκεί να δει κανείς από τη σωστή οπτική γωνία τις καταστάσεις και αμέσως το κάθε timing αποκτά νόημα και υπόσταση.
Εκείνη το είδε. Εκείνος όχι.
Από συνήθεια, από αδυναμία, από έλλειψη ενέργειας, σθένους ή φόβο εκείνη έκανε το βήμα πίσω που της ζήτησε εκείνος. Σήκωσε τα πόδια της αργά και ξαναγύρισε εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Μια ατάκα από το αγαπημένο της βιβλίο στριφογύρισε στο μυαλό της. Η Γουίλα μιλά στον Σέιμους που τον ξαναβρίσκει μετά από χρόνια και πολλές λάθος επιλογές και του λέει: "τώρα που εγώ είμαι σακατεμένη και εσύ είσαι σακατεμένος, τώρα μπορούμε να ενώσουμε τα μισά μας και να γίνουμε ένα;"
Εκείνη δεν μπόρεσε να του κρατήσει κακία ποτέ, ούτε καν που δεν την άφησε να τον αγαπήσει. Το ταξίδι ήταν όμορφο όσο κι αν κράτησε, όσο κι αν δεν μπόρεσε να τον κάνει να δει όσα εκείνη είδε.
Το μόνο που θα της μείνει σαν αγκάθι είναι τα δυο της χέρια που πέφτουν βαριά στο πλάι κάθε φορά που τον βλέπει. Δυο χέρια που θα της αρκούσε να τον αγκάλιαζαν και να κρατούσαν σφιχτά τα δικά του. Διαστροφικό και ανόητο αλλά για εκείνη με τα χέρια είναι που δίνεις και δίνεσαι και δένεσαι και μοιράζεσαι.
After all, the story between them...it was all about the sharing.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου