Θέλω να γράψω ένα γράμμα,μάλλον όχι ένα...πολλά γράμματα.Γράμματα προς όλους τους ανθρώπους που αγαπάω και να τους πω τι νιώθω ακριβώς και τι σκέφτομαι.
Το έχω κάνει στο παρελθόν.Έχω ξεδιπλώσει με θάρρος και θράσος όλα μου τα συναισθήματα πάνω σε χαρτιά,μέσα από λέξεις,προτάσεις,εικόνες.Μίλησα πολύ και ένιωσα λύτρωση που τα παρουσίασα όλα έτσι ακριβώς όπως ήταν μέσα στο μυαλό μου.Νομίζω πως δεν ξέχασα τίποτα ποτέ.Ήμουν τόσο σίγουρη για όσα ήθελα να πω,τόσο βέβαιη γι'αυτά που νιώθω.Δε φοβήθηκα ούτε μια στιγμή να μιλήσω,να αδειάσω κάθε συρτάρι της ψυχής μου...μέχρι που είδα ένα-ένα τα αγαπημένα μου γράμματα,να μου επιστρέφονται με την ένδειξη "Άνευ παραλήπτη".
Δε ξέρω αν διαβάστηκαν και πετάχτηκαν ή αν πετάχτηκαν χωρίς καν να διαβαστούν...το αποτέλεσμα μετράει...εγώ να απαριθμώ πολλά τέτοια γράμματα στοιβαγμένα μέσα στο συρτάρι μου.
Γράμματα που έστειλα και κράτησα ένα αντίγραφο για να θυμάμαι,γράμματα που έγραψα και δεν έστειλα ποτέ,γιατί ήξερα πως είναι ανώφελο...
Γράμματα που αγάπησα πολύ...πάρα πολύ και που πολλές φορές τα κατηγόρησα για το τέλος που ήρθε-τυχαία ή όχι-λίγο μετά την αποστολή τους.Τα μίσησα,σκέφτηκα να τα σκίσω ή να τα κάψω...μήπως έτσι πείσω τον εαυτό μου πως δεν τα έστειλα ποτέ...μήπως και μπορέσω να πω πως τίποτα δεν έγινε και να γυρίσω πίσω το χρόνο...
Μετάνιωνα για κάθε λέξη που είχα γράψει,για κάθε σκέψη που είχα αποτυπώσει...
πολλές φορές τα βρήκα μέχρι κι εγώ ακαταλαβίστικα και υπερβολικά τα γράμματά μου αλλά...δεν είναι έτσι...
λίγα δευτερόλεπτα και ένα ταξίδι με τη μνήμη σε εκείνη τη στιγμή που στεκόμουν με το στυλό πάνω από το χαρτί και το μελάνι έτοιμο να ξεχυθεί σαν άγρια θάλασσα,μου είναι αρκετά για να θυμηθώ το γιατί...γιατί αυτή η λέξη έγινε φίλη με την άλλη,γιατί αυτή η σκέψη ακολούθησε χωρίς προειδοποίηση εκείνη την τελεία.
Δεν μπορώ να τα μισώ λοιπόν τα γράμματά μου,ούτε να μετανιώνω για εκείνα,ούτε να θέλω να τα εξαφανίσω...
είναι ο μικρός μου θησαυρός και ό,τι πιο αληθινό και ζωντανό θα μπορούσα να έχω κρατήσει από εκείνη την τάδε περίοδο της ζωής μου.
και έχω τόση ανάγκη να πιάσω και πάλι το στυλό και να γράψω...να σχεδιάσω συναισθήματα και όνειρα με τις λέξεις μου...να πω όλα μου τα μυστικά χωρίς να σταματήσω μέχρι να νιώσω πως τα είπα όλα και καθάρισα.
Όμως φοβάμαι τώρα πια...ένα είδος προκατάληψης έχει σκιάσει τα γράμματά μου...
"μήπως τελειώσουν όλα πάλι;"
Διστάζω να πιάσω το στυλό και να το αφήσω όταν πια θα έχω πει τα πάντα...νιώθω να καταπιέζω τον εαυτό μου και να τον κλειδώνω παρέα με όλα του τα συναισθήματα...
και περνάει ο καιρός και πληθαίνουν οι λέξεις που γίνονται κουβάρι στο πίσω μέρος του μυαλού μου...
και πιάνω μερικές φορές τον εαυτό μου να κλέβει και να τις μαρτυρά όταν βλέπει πως έχει περιθώριο...σαν να δοκιμάζει τον άλλον,για να δει τα όρια και τις αντοχές του..."πόσα μπορεί να ακούσει άραγε;θα αντέξει να διαβάσει και όλες εκείνες τις άλλες λέξεις που έχω να πω;"
Βεβαία,δεν είναι τόσα πολλά και θηριώδη όλα όσα θέλω να πω...ίσως και να υπερβάλλω πάλι,όμως είναι σίγουρα αληθινά και τα αληθινά είναι τις περισσότερες φορές τα πιο τρομακτικά.
Ωστόσο,νομίζω πως δεν έχω την πολυτέλεια πια να ρισκάρω...ίσως κάπως έτσι να γίνονται λιγότερο ριψοκίνδυνοι οι άνθρωποι...κάπως έτσι...
"δικαιωμά μου να ποντάρω λίγα...δικαιωμά μου να πηγαίνω πάσο...κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα...εγώ δε πρόλαβα να το ξεχάσω..."
