Πρόσωπα να έχεις στη ζωή σου...
να τα κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια, να ακούς το γέλιο τους στ' αυτιά σου, να τους χαρίζεις μικρές και μεγάλες αγκαλιές και κλεφτά φιλιά στους ώμους.
να στήνετε τραπέζια γεμάτα φαγητό, καλοκαίρια γεμάτα ταξίδια και ζωές γεμάτες όνειρα.
να τρεμοπαίζει η καρδιά σου στο δάκρυ που βλέπεις στην άκρη των ματιών τους, στα λόγια αγάπης και βαθιάς στοργής που βγαίνουν απ' τα χείλη τους, στα μικρά μυστικά που μαθαίνεις τις πιο ανύποπτες στιγμές αλλά ακόμα και στο συννεφιασμένο βλέμμα τους και τις πικρές τους λέξεις...
να τα κρατάς σφιχτά απ' το χέρι στα πρώτα τους βήματα...στα πιο μικρά και στα πιο μεγάλα, στα κοντινά και στα πιο μακρινά και να είσαι δίπλα τους με κάθε τρόπο.
να τα υποδέχεσαι και ενίοτε να τα αποχαιρετάς. Να τους σέρνεις τις βαλίτσες σαν πούπουλα από τη χαρά σου όταν φτάνουν σε σένα και να τους βάζεις σε τρένα και αεροπλάνα με τις ίδιες βαλίτσες πιο βαριές και από πέτρες, απ' τη λύπη σου.
να τα ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής και να λυγίζεις στη φωνή τους, να θες να βρεις τον τρόπο να μη χάνεις στιγμές απ' τις στιγμές τους και όταν τα βλέπεις στα όνειρα σου, να θες ξυπνώντας να τα αγκαλιάσεις, όπως δεν το έχεις κάνει ποτέ.
να γεμίζεις γαλήνη και πληρότητα στη σκέψη τους και η ζωή να κυλά σαν ατέλειωτος χορός...ένα καταμεσήμερο που μυρίζει κρασί, καλοκαίρι και θάλασσα.
και ακόμα και όταν φεύγεις μακριά τους...να ξέρεις ήδη πως σ' εκείνα θα γυρίσεις.
"And I’ll find my way back home just to read upon the light that’s in your eyes
and if you ever feel alone just remember that I’ll be coming back..."
να τα κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια, να ακούς το γέλιο τους στ' αυτιά σου, να τους χαρίζεις μικρές και μεγάλες αγκαλιές και κλεφτά φιλιά στους ώμους.
να στήνετε τραπέζια γεμάτα φαγητό, καλοκαίρια γεμάτα ταξίδια και ζωές γεμάτες όνειρα.
να τρεμοπαίζει η καρδιά σου στο δάκρυ που βλέπεις στην άκρη των ματιών τους, στα λόγια αγάπης και βαθιάς στοργής που βγαίνουν απ' τα χείλη τους, στα μικρά μυστικά που μαθαίνεις τις πιο ανύποπτες στιγμές αλλά ακόμα και στο συννεφιασμένο βλέμμα τους και τις πικρές τους λέξεις...
να τα κρατάς σφιχτά απ' το χέρι στα πρώτα τους βήματα...στα πιο μικρά και στα πιο μεγάλα, στα κοντινά και στα πιο μακρινά και να είσαι δίπλα τους με κάθε τρόπο.
να τα υποδέχεσαι και ενίοτε να τα αποχαιρετάς. Να τους σέρνεις τις βαλίτσες σαν πούπουλα από τη χαρά σου όταν φτάνουν σε σένα και να τους βάζεις σε τρένα και αεροπλάνα με τις ίδιες βαλίτσες πιο βαριές και από πέτρες, απ' τη λύπη σου.
να τα ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής και να λυγίζεις στη φωνή τους, να θες να βρεις τον τρόπο να μη χάνεις στιγμές απ' τις στιγμές τους και όταν τα βλέπεις στα όνειρα σου, να θες ξυπνώντας να τα αγκαλιάσεις, όπως δεν το έχεις κάνει ποτέ.
να γεμίζεις γαλήνη και πληρότητα στη σκέψη τους και η ζωή να κυλά σαν ατέλειωτος χορός...ένα καταμεσήμερο που μυρίζει κρασί, καλοκαίρι και θάλασσα.
και ακόμα και όταν φεύγεις μακριά τους...να ξέρεις ήδη πως σ' εκείνα θα γυρίσεις.
"And I’ll find my way back home just to read upon the light that’s in your eyes
and if you ever feel alone just remember that I’ll be coming back..."
28.08.2015
