Η ζωή είναι σαν κέντρο διερχομένων. Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, άλλοι μένουν για πολύ ή για λίγο ανάλογα με το σκοπό τους και το λόγο που μπήκαν στη ζωή σου.
Κάποιοι σκάνε σαν πυροτεχνήματα και χάνονται σε μια στιγμή και εσύ είτε αδιαφορείς, είτε λυπάσαι και άλλοι έρχονται για να μείνουν, να σε αλλάξουν και να τους αλλάξεις, να σου ζητήσουν και να τους ζητήσεις, να σ' αγαπήσουν και να τους αγαπήσεις.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους χρωστάς δυο λόγια. Σε κάποιους ίσως και λίγα περισσότερα.
Στις σιωπές κρύβεται πάντα αυτό το παραπάνω. Στη στιγμή που θα τους κοιτάξεις και θα πεις κρυφά "αχ και να ήξερες..." και μετά θα χαμογελάσεις και θα συνεχίσεις τη συζήτηση σαν να μην έγινε απολύτως τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα έχει συμβεί ένα από τα πιο όμορφα πράγματα.
Δεν είναι υποχρέωση το να μιλάς. Είναι ανάγκη. Είναι καθήκον απέναντι στους ανθρώπους γύρω σου να μάθουν αν βοήθησαν να γίνεις λίγο καλύτερος άνθρωπος, να ξέρουν ότι σε έχουν επηρεάσει, ότι έχεις θελήσει να τους μοιάσεις, ότι τους αγαπάς γιατί μέσα από τα μάτια τους αγαπάς και εσένα λίγο παραπάνω.
Λίγες λέξεις φτάνουν. Είναι μάλλον ευλογία να κοιτάς γύρω σου και να νιώθεις ότι αγαπάς πραγματικά και βαθιά όποιον σε περιβάλλει. Να εκτιμάς καθετί δικό του και να θέλεις να τον κάνεις κομμάτι από σένα.
Να γίνονται οι άνθρωποί σου κομμάτι από σένα. Τι πιο όμορφο, τι πιο σπουδαίο!
Μίλα όποτε το νιώθεις, όποτε βλέπεις τον εαυτό σου να πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν είναι κρίμα να μην ξέρει κάποιος ότι σε έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο; Ότι κάθε φορά που θύμωνε μαζί σου και εσύ μαζί του σε βοηθούσε να δεις τα λάθη σου και αν όχι να τα διορθώσεις αλλά τουλάχιστον να ξέρεις ότι υπάρχουν; Δεν είναι κρίμα να μην πεις ούτε μια φορά "Ευχαριστώ που υπάρχεις"; Να μη μιλήσεις για την ευτυχία που νιώθεις όταν έχεις αυτόν τον άνθρωπο δίπλα σου;
Από το να στέκεις και να χαμογελάς κοιτάζοντάς τους πάρε το λόγο και μίλα. Πες πόσο τους αγαπάς, πόσο τους θαυμάζεις, πόσο τους εκτιμάς, πόσο περήφανος νιώθεις, πόσο σου αρέσουν αυτά τα χαρακτηριστικά τους και πόσο θέλεις να συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή σου.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ούτε η αγάπη είναι.
Κάποιοι σκάνε σαν πυροτεχνήματα και χάνονται σε μια στιγμή και εσύ είτε αδιαφορείς, είτε λυπάσαι και άλλοι έρχονται για να μείνουν, να σε αλλάξουν και να τους αλλάξεις, να σου ζητήσουν και να τους ζητήσεις, να σ' αγαπήσουν και να τους αγαπήσεις.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους χρωστάς δυο λόγια. Σε κάποιους ίσως και λίγα περισσότερα.
Στις σιωπές κρύβεται πάντα αυτό το παραπάνω. Στη στιγμή που θα τους κοιτάξεις και θα πεις κρυφά "αχ και να ήξερες..." και μετά θα χαμογελάσεις και θα συνεχίσεις τη συζήτηση σαν να μην έγινε απολύτως τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα έχει συμβεί ένα από τα πιο όμορφα πράγματα.
Δεν είναι υποχρέωση το να μιλάς. Είναι ανάγκη. Είναι καθήκον απέναντι στους ανθρώπους γύρω σου να μάθουν αν βοήθησαν να γίνεις λίγο καλύτερος άνθρωπος, να ξέρουν ότι σε έχουν επηρεάσει, ότι έχεις θελήσει να τους μοιάσεις, ότι τους αγαπάς γιατί μέσα από τα μάτια τους αγαπάς και εσένα λίγο παραπάνω.
Λίγες λέξεις φτάνουν. Είναι μάλλον ευλογία να κοιτάς γύρω σου και να νιώθεις ότι αγαπάς πραγματικά και βαθιά όποιον σε περιβάλλει. Να εκτιμάς καθετί δικό του και να θέλεις να τον κάνεις κομμάτι από σένα.
Να γίνονται οι άνθρωποί σου κομμάτι από σένα. Τι πιο όμορφο, τι πιο σπουδαίο!
Μίλα όποτε το νιώθεις, όποτε βλέπεις τον εαυτό σου να πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν είναι κρίμα να μην ξέρει κάποιος ότι σε έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο; Ότι κάθε φορά που θύμωνε μαζί σου και εσύ μαζί του σε βοηθούσε να δεις τα λάθη σου και αν όχι να τα διορθώσεις αλλά τουλάχιστον να ξέρεις ότι υπάρχουν; Δεν είναι κρίμα να μην πεις ούτε μια φορά "Ευχαριστώ που υπάρχεις"; Να μη μιλήσεις για την ευτυχία που νιώθεις όταν έχεις αυτόν τον άνθρωπο δίπλα σου;
Από το να στέκεις και να χαμογελάς κοιτάζοντάς τους πάρε το λόγο και μίλα. Πες πόσο τους αγαπάς, πόσο τους θαυμάζεις, πόσο τους εκτιμάς, πόσο περήφανος νιώθεις, πόσο σου αρέσουν αυτά τα χαρακτηριστικά τους και πόσο θέλεις να συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή σου.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ούτε η αγάπη είναι.
