Πόσες φορές έχεις κοιτάξει στα μάτια τον άλλον και του έχεις πει τις σκέψεις σου, ακριβώς όπως γεννήθηκαν μέσα στο μυαλό σου;
ψηφίζω... ελάχιστες!
Γενναίοι ή αναίσθητοι ή μόνοι, αυτοί που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να φοβούνται τις συνέπειες. Αν δεν ήμουν τόσο δειλή -καθώς φαίνεται-, μακάρι να ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους ανθρώπους, να άνηκα σε εκείνους που προτιμούν την καθαρή συνείδηση, από μια βρώμικη συνύπαρξη.
Κουράστηκα να είμαι ευγενική, να κατεβάζω τα μάτια, να σωπαίνω, να αλλάζω λέξεις σε ένα ατέλειωτο κρυφτό. Ποιο το νόημα τελικά;
Ποιο το νόημα να κρατάς δίπλα σου ανθρώπους, που δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, απλά και μόνο επειδή δεν βρίσκεις το θάρρος, το θράσος, τη στιγμή και το κουράγιο να κοιτάξεις την αλήθεια σου κατάματα και να την κάνεις λέξεις.
Είναι άραγε κάποια ανθρώπινη σχέση απολύτως αληθινή, αμοιβαία, ουσιαστική, καθαρή;
υπάρχει άνθρωπος στον οποίον να λέμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να πούμε, όταν ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό τον παραμυθιάζουμε, όποτε δε μας βολεύει η εξέλιξη της ιστορίας;
Νιώθω πως έμαθα να είμαι έτσι, πως έχουμε προγραμματιστεί να είμαστε όλοι έτσι.
Συγκαταβατικοί και μισοί, μόνο και μόνο για να μην είμαστε μόνοι.
Ώρες-ώρες γίνεται τεράστια η ανάγκη να βγω και να φωνάξω σε όλους τις σκέψεις μου και να ακούσω τις δικές τους, ακόμα κι αν σίγουρα δε θα μου αρέσουν.
Θυμήσου... κάθε φορά που λες ένα μυστικό ή μοιράζεσαι μια σκέψη με έναν άλλον άνθρωπο, πάντα μα πάντα στο τέλος του λες με μια τρομερή ευτυχία: "μου έφυγε ένα βάρος"...
από πόσα τέτοια βάρη θα είχαμε απαλλαγεί αν δεν βάζαμε τελεία, ένα βήμα πριν τις περίπλοκες καταστάσεις.
όλα τους παιδιά της Ευγένειας, όταν βιάστηκε από το Φόβο -της απώλειας-
ένα μπάσταρδο της Ευγένειας και του Φόβου, είμαι κι εγώ.
28.03.2012
