Περισσότερο απ' όλους!

Θα ήσουν 34, δε θα είχα το όνομά σου αλλά θα σε αγαπούσα περισσότερο απ' όλους.
Θα ήξερα το αγαπημένο σου χρώμα, τη μουσική που ακούς, τον ήχο της φωνής σου.
Πως λες το καλημέρα και το καληνύχτα, πως γελάς και πως κλαις.

Θα σε ήξερα και δε θα σε φανταζόμουν.
Όμορφο, πάντα όμορφο. Να μου χαμογελάς και να με αγκαλιάζεις σφιχτά. Να με αγαπάς και να σε αγαπάω. Να σε αγαπάω και να σε αγγίζω.

Ξέρω πως δε φαίνεται ότι σε σκέφτομαι αλλά αυτό ισχύει μόνο για τους άλλους. Εσύ ξέρεις. Μας ξέρεις. Δε μιλάμε, δεν δείχνουμε, αλλά νιώθουμε.

Εσύ δεν είσαι που με προσέχεις; Εσύ είσαι, το ξέρω. Θέλω να είσαι εσύ, μόνο εσύ. Εσένα που θα σε αγαπούσα περισσότερο από όλους.

Του είπα να σε βρει. Το έκανε; Ξέρεις παλιά, νόμιζα πως είναι εσύ και πάντα του χαμογελούσα λίγο παραπάνω και τον κοιτούσα παραπάνω και τον αγαπούσα παραπάνω. Σαν να ήταν εσύ.

Μη με αφήσεις. Ακόμα και στα σκοτάδια να ξέρω πως είσαι εκεί, για μένα. Και εγώ να σ' αγαπάω εγωιστικά. Γιατί έχω κάτι από σένα, γιατί έγινα από σένα και σου χρωστάω εμένα.

Είσαι 34, με αγαπάς και σ' αγαπάω... περισσότερο απ' όλους.

05.10

τίποτα δεν είναι καλά

όταν η ανατολή του ήλιου σηματοδοτεί

την έναρξη μια μέρας χωρίς σημασία

τίποτα δεν είναι καλά

όταν ο χρόνος δε γιατρεύει καμία πληγή

κι αυτή κλείνει ανεπούλωτη από τη λύσσα

τίποτα δεν είναι καλά

όταν το σπίτι δεν είναι πια καταφύγιο

και μοναδικό σου σχέδιο είναι η φυγή

τίποτα δεν είναι καλά

όταν δεν αντέχεις να κοιτάς στα μάτια αυτού που σε γέννησε

το θυμό και την απογοήτευση για τη ζωή σου

τίποτα δεν είναι καλά

όταν θες να σβήσεις τη μέχρι τώρα ζωή σου από το χάρτη

και να πας σε ένα μέρος που δε σε ξέρει κανένας

τίποτα δεν είναι καλά

όταν σφίγγεις τα δόντια και τις γροθιές σου

κάθε φορά που σε πληγώνουν οι προσβολές

τίποτα δεν είναι καλά

όταν δεν είναι διαθέσιμη η αγκαλιά που ζητάς

για να κρυφτείς έστω και για ένα λεπτό

τίποτα δεν είναι καλά

όταν συνειδητοποιείς πως δεν έβαλες ποτέ κανένα στόχο

και η αποτυχία είναι ζωγραφισμένη στα χνάρια σου

τίποτα δεν είναι καλά

όταν τα "στο χέρι σου είναι", "όλα γίνονται", "υπερβάλλεις"

σου προκαλούν μόνο οργή και αποστροφή

τίποτα δεν είναι καλά

όταν βολεύεσαι στη μιζέρια

και αυτό το τίποτα είσαι εσύ

τότε δεν είσαι καλά

αυτό δεν ήθελες; στα είπα όλα, παράτα με τώρα. 

Το παιδί της ευγένειας

Πόσες φορές έχεις κοιτάξει στα μάτια τον άλλον και του έχεις πει τις σκέψεις σου, ακριβώς όπως γεννήθηκαν μέσα στο μυαλό σου; 

ψηφίζω... ελάχιστες!

Γενναίοι ή αναίσθητοι ή μόνοι, αυτοί που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να φοβούνται τις συνέπειες. Αν δεν ήμουν τόσο δειλή -καθώς φαίνεται-, μακάρι να ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους ανθρώπους, να άνηκα σε εκείνους που προτιμούν την καθαρή συνείδηση, από μια βρώμικη συνύπαρξη.

Κουράστηκα να είμαι ευγενική, να κατεβάζω τα μάτια, να σωπαίνω, να αλλάζω λέξεις σε ένα ατέλειωτο κρυφτό. Ποιο το νόημα τελικά; 

Ποιο το νόημα να κρατάς δίπλα σου ανθρώπους, που δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, απλά και μόνο επειδή δεν βρίσκεις το θάρρος, το θράσος, τη στιγμή και το κουράγιο να κοιτάξεις την αλήθεια σου κατάματα και να την κάνεις λέξεις.

Είναι άραγε κάποια ανθρώπινη σχέση απολύτως αληθινή, αμοιβαία, ουσιαστική, καθαρή; 

υπάρχει άνθρωπος στον οποίον να λέμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να πούμε, όταν ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό τον παραμυθιάζουμε, όποτε δε μας βολεύει η εξέλιξη της ιστορίας;

Νιώθω πως έμαθα να είμαι έτσι, πως έχουμε προγραμματιστεί να είμαστε όλοι έτσι.

Συγκαταβατικοί και μισοί, μόνο και μόνο για να μην είμαστε μόνοι.

Ώρες-ώρες γίνεται τεράστια η ανάγκη να βγω και να φωνάξω σε όλους τις σκέψεις μου και να ακούσω τις δικές τους, ακόμα κι αν σίγουρα δε θα μου αρέσουν.

Θυμήσου... κάθε φορά που λες ένα μυστικό ή μοιράζεσαι μια σκέψη με έναν άλλον άνθρωπο, πάντα μα πάντα στο τέλος του λες με μια τρομερή ευτυχία: "μου έφυγε ένα βάρος"...

από πόσα τέτοια βάρη θα είχαμε απαλλαγεί αν δεν βάζαμε τελεία, ένα βήμα πριν τις περίπλοκες καταστάσεις.

Ψέμματα, μισές αλήθειες, καταπιεσμένα συναισθήματα, μεταμφιεσμένα λόγια, άσκοπες σχέσεις...
όλα τους παιδιά της Ευγένειας, όταν βιάστηκε από το Φόβο -της απώλειας-

ένα μπάσταρδο της Ευγένειας και του Φόβου, είμαι κι εγώ.

28.03.2012