"Μια ανθρώπινη ζωή χρειάζεται 9 μήνες για να αναπτυχθεί και να γεννηθεί. Η ζωή του αναπληρωτή χρειάζεται 9 μήνες για να αναπτυχθεί και να πεθάνει...ξανά!"
Μπήκε ο Μάιος και αυτή η σκέψη βγήκε από τη ντουλάπα μαζί με τα καλοκαιρινά. Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέρμα. Χρονιές με ημερομηνία λήξης. Σπίτια, μαθητές, συνάδελφοι, φίλοι με ημερομηνία λήξης. Ζωές με ημερομηνία λήξης.
Γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, αγωνίζεσαι να τους μάθεις να έχεις ανθρώπους να περάσεις το χειμώνα, δυο τρεις φωνές να μοιράζεσαι τους προβληματισμούς και τις κλειστές σου και ούτε καταλαβαίνεις για πότε έδωσες και πήρες, για πότε δέθηκες, για πότε αγάπησες, πες το κι αυτό αν θες, για πότε πρέπει να τα μαζέψεις και να φύγεις, να αγκαλιάσεις και να αποχαιρετίσεις με την ημερομηνία επανασύνδεσης άγνωστη, χαμένη στο χρόνο.
Μια χρονιά γίνεται ανάμνηση πριν καλά-καλά χωνέψεις ότι πέρασε, πριν κάνεις όσα θέλησες να κάνεις, πριν πεις όσα σκέφτηκες να πεις, πριν ζήσεις όσα ονειρεύτηκες.
Και κοιτάζεις πίσω και οι "πεθαμένες" προηγούμενες ζωές σου είναι εκεί, γεμάτες πρόσωπα και εικόνες, όλα θολά και ζωντανά ταυτόχρονα και δεν ξέρεις πια από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Γιατί έτσι είναι όλα σε αυτή τη ζωή...αρχίζουν και τελειώνουν.
Ποια λογική μπορεί να το χωρέσει αυτό το συναίσθημα; Αυτό το κενό, πώς γεμίζει;
Κενό άνευ αναπλήρωσης, μέχρι να γεμίσουμε τρύπες και διάτρητοι πια να παραδώσουμε τα όπλα.
Μα οι αντοχές μας μεγάλωσαν μαζί με τα χρόνια μας. "Αντέχουμε να πεθαίνουμε" κάθε Ιούνη, ξανά και ξανά.
Έστω, ας μου πει κάποιος τον τρόπο να μην πονάει η ψυχή μου κάθε τέτοια εποχή...
Τυχερός όποιος το έχει καταφέρει...
Εγώ δεν μπόρεσα ακόμα.